Συγγραφέας: Χρήστος Χωμενίδης
Και ενώ στα social media κυκλοφορούν ύβρεις κατά του Μάκη Βορίδη, ο πιο διορατικός από τους αρθρογράφους μας -π.χ. ο Μιχάλης Τσιντσίνης από την «Καθημερινή»- το σημείωσε και τόνισε: Η στάση του κ. Βορίδη φέρνει ασύγκριτα οφέλη στα ομόφυλα ζευγάρια περισσότερο από ό,τι αν ο Υπ. Ο Stan «είδε το αληθινό φως» και ξαφνικά μεταμορφώθηκε σε υπέρ-Πρώσο σύμμαχο της οικογένειας Loatki. Όταν η εξουσία μετακινείται στο κέντρο, υιοθετώντας στην πράξη τον κοινωνικό φιλελευθερισμό, κάποιος πρέπει να κρατήσει τα ηνία. Υπενθυμίστε στους πιο συντηρητικούς πολίτες ότι η «Νέα Δημοκρατία» παραμένει δεξιό κόμμα. Για να μην υπάρχουν μαζικές διαρροές προς την «ελληνική λύση», «Νίκα», «Σπαρτιάτες». Διαρροές των οποίων τα αποτελέσματα δημοσκόπησης πιθανότατα θα προκαλούσαν δισταγμό στον Κυριάκο Μητσοτάκη. Πλέον το επίμαχο νομοσχέδιο θα ψηφιστεί πανηγυρικά, ακόμη κι αν ο Μάκης Βορίδης απέχει από την ψηφοφορία. Αυτός είναι ιδιοκτησία του, εμείς είμαστε δικοί μας. Καμία υποψία ή κακοφωνία.
Οι αποδοκιμασίες προς τον Μάκη Βορίδη σίγουρα ωχριούν σε σύγκριση με τις αντιδράσεις προς την Ελλαδική Εκκλησία, η οποία συνεδρίασε την περασμένη Τρίτη και συζήτησε το θέμα για πέντε συνεχόμενες ώρες. Όσα αναφέρονται στην απόφαση της Ιεράς Συνόδου εγείρουν όντως πολλές επιφυλάξεις ακόμη και στους πιο ευσυνείδητους. Αν, για παράδειγμα, οι μητροπολίτες έχουν αποδεχτεί τον «αφρό-αφρό», σύμφωνο συμβίωσης μεταξύ ομόφυλων ζευγαριών, γιατί τους ενοχλούν τόσο οι πολιτικοί γάμοι που ούτε τους ευλογούν ούτε καν τους αναγνωρίζουν; Γιατί, όπως λένε, ο πολιτικός γάμος θα δώσει στους συζύγους το δικαίωμα να υιοθετήσουν. Τα παιδιά θα μεγαλώσουν σε μια στριμμένη εκδοχή της οικογένειας στην οποία δεν θα υπάρχει μητέρα και πατέρας, αλλά «γονέας α» και «γονέας β». Τους λείπει είτε το χάδι της μητέρας τους είτε η καθοριστική παρουσία του πατέρα τους. Θα μπερδευτούν για τον ρόλο του φύλου, που στην αντίληψη των ιεραρχών μας είναι απολύτως ξεκάθαρος. Ο άντρας είναι ο Ιησούς και η γυναίκα η Εκκλησία.
Αξίζει να σκεφτείτε τα παραπάνω πριν τα αρνηθείτε. Υπό έναν όρο: το ερώτημα ήταν αν τα παιδιά θα ανατρέφονταν ομοφυλοφιλικά ή ετεροφυλόφιλα. Μάλιστα, τα εν λόγω παιδιά, ιδιαίτερα εκείνα που δεν χαίρουν σιδερένιας υγείας, εγκαταλείπονται από τους βιολογικούς τους γονείς σε ιδρυματική φροντίδα. Μόλις έρθει κάποιος που πληροί τις απαιτήσεις, έχει άθικτες τις αναστολές του, έχει τη συναισθηματική και διανοητική δομή και έχει τα υλικά μέσα για να τις μεγαλώσει, ποια παγωμένη καρδιά θα το απαγορεύσει; Θα σκεφτεί ότι είναι καλύτερα σε κοιτώνες, σε κοινόχρηστες τραπεζαρίες και τουαλέτες, υπό την επίβλεψη -έστω και ευσυνείδητων- υπαλλήλων, παρά σε μια οικογένεια με δύο μητέρες, δύο πατεράδες ή έναν μονογονέα; Ας μην μιλήσουμε για τα παιδιά της Αφρικής από εμφύλιους πολέμους και πείνα…
Η θέση της Ιεράς Συνόδου έχει αναζωπυρώσει ένα ζήτημα που τίθεται συνεχώς από κομμάτια της ελληνικής κοινωνίας εδώ και δεκαετίες. Για τον χωρισμό του από το κράτος. «Ήρθε η ώρα να τελειώσει αυτό το αστείο!» – αναφώνησαν όσοι θεωρούνται υπερβολικά προοδευτικοί. «Ήρθε η ώρα οι ιερείς να σταματήσουν να βάζουν τη μύτη τους στις υποθέσεις τους! Ας είναι ικανοποιημένοι με το ποίμνιό τους. Όποιος τους πληρώνει».
Το αίτημα ακούγεται απολύτως λογικό. Πριν η Εκκλησία βάλει εκτός νόμου τον γάμο ομοφύλων, ας βρει αξιοπρέπεια και ας διαλύσει τον γάμο της με το κράτος. Ξεμπλέξτε ευγενικά τα τουρμπάνια και αφήστε τον καθένα να πάρει το δρόμο του.
Νιώθω ότι όσοι το υποστηρίζουν με πάθος – σαν να ήταν το μεγαλύτερο πρόβλημά μας – δεν μπήκαν στον κόπο να σκεφτούν ποιες θα είναι οι συνέπειες ενός τέτοιου χωρισμού. Ποιον θα εξυπηρετούσε πραγματικά αυτό; Υποτιμούν, για να το θέσω ήπια, τις βαθιές ρίζες και τη δύναμη της Εκκλησίας στην κοινωνία. Η δημοφιλής γοητεία του. Μιλούν και συναντιούνται σχεδόν αποκλειστικά με άτομα με παρόμοιες απόψεις, δεν εκτιμούν αυτό που συμβαίνει έξω.
Ας υποθέσουμε ότι η Εκκλησία στερείται την προνομιακή της θέση και γίνεται νομικό πρόσωπο ιδιωτικού δικαίου. Μια μη κυβερνητική οργάνωση, ας πούμε. Το 95% των Ελλήνων είναι Ορθόδοξοι Χριστιανοί. Ας υποθέσουμε για χάρη της κουβέντας ότι τα μισά είναι τυπικά, μόνο γραφειοκρατικά, ηχογραφημένα με αυτόν τον τρόπο. Ότι στην πραγματικότητα είναι άθεοι και μάλιστα αγνωστικιστές. Το υπόλοιπο 47,5% πιστεύει ειλικρινά. Οι μισοί από αυτούς, δηλαδή το 23,75%, δεν θα συσπειρωθούν έντονα γύρω από την «διωκόμενη» μητέρα της Εκκλησίας; 23,75% του πληθυσμού, σχεδόν δυόμισι εκατομμύρια μέλη – ποια μη κυβερνητική οργάνωση μπορεί να ονειρευτεί ότι έχει τόσο μεγάλο αριθμό ανθρώπων;
Θα πάψουν να πληρώνονται οι ιερείς από το κράτος; Το ποσό θα επιστραφεί άμεσα από τις εισφορές των πιστών, που κάθε μήνα θα αφήνουν στις τσέπες τους πέντε και δέκα ευρώ – για να μην πω για τους ευσεβείς πλούσιους.
Θα καταργηθεί η θρησκεία στα σχολεία; Θα υπάρχει αδιαχώρητο στα κατηχητικά κάθε ενορίας. Αντί για τον θεολόγο θα λάμψει ο «παππούς» και θα δείξει τον δρόμο του Χριστού.
Ο αρχιεπίσκοπος δεν θα είναι παρών στα εγκαίνια της βουλής; Εκατοντάδες βουλευτές θα τρέξουν στη Μητρόπολη για να του φιλήσουν το χέρι.
Να συνεχίσει; Να φανταστώ έναν μαχητικό ιεράρχη να ακολουθεί τα χνάρια του Χριστόδουλου οργανώνοντας δημόσιες συναντήσεις; Να καλέσει μια ομάδα με το όνομα του Χριστού να κρεμάσει βυζαντινές σημαίες και σταυρούς όπου τις δει, τους μαθητές να κρεμάσουν εικόνες στις τάξεις και τους άρρωστους στα νοσοκομεία; Να ευλογεί και να οδηγεί ένα σκιερό πολιτικό κόμμα;
Σας φαίνεται ουτοπία όλο αυτό; Προφανώς είσαι πολύ νέος. Ή ξεχνάς ύποπτα γρήγορα.
Οποιοσδήποτε διαχωρισμός εκκλησίας και κράτους θα ωφελήσει το πιο φανατικό, το πιο εχθρικό μέρος του κλήρου. Κανένας άλλος.
Γάμοι και γάμοι υπάρχουν, θα μάθουν σύντομα οι ομοφυλόφιλοι συμπολίτες μας. Γάμοι από αγάπη, γάμοι από ανάγκη, γάμοι από συνήθεια. Γάμοι που επιβιώνουν απλώς και μόνο επειδή δεν είναι βέλτιστοι. Και έχουν ακόμα την ανάγκη τους. Για να μην αναφέρουμε τη χρησιμότητά τους…
* Ο Χρήστος Χωμενίδης είναι συγγραφέας