Η αληθινή αστυνομική σειρά του Netflix “American Nightmare” αφηγείται τη φρικτή εμπειρία της απαχθείσας Denise Huskins και τον ρόλο που μπορεί να έπαιξε η ταινία του 2014 “Gone Girl” του David Fincher στη θεραπεία της από τις αρχές.
Τον Μάρτιο του 2015, η Denise Huskins από το Vallejo της Καλιφόρνια, απήχθη από το σπίτι του φίλου της μέσα στη νύχτα, κρατήθηκε όμηρος για 48 ώρες και βιάστηκε. Αλλά μετά την απελευθέρωσή της, όπως περιγράφεται στο νέο ντοκιμαντέρ του Netflix “American Nightmare”, όχι μόνο κατηγορήθηκε από την αστυνομία για ενορχήστρωση της φρικτής κατάστασης, αλλά η υπόθεσή της συνδέθηκε με το “Gone Girl”, την ταινία του 2014 που διασκευάστηκε από το μπεστ σέλερ της Gillian, Flynn in. 2012, τόσο από τα μέσα ενημέρωσης όσο και, σύμφωνα με πληροφορίες, από έναν ανακριτικό πράκτορα του FBI.
Στην ταινία, μια ψυχοπαθής γυναίκα, η Έιμι (την οποία υποδύεται η Ρόζαμουντ Πάικ), καταστρώνει ένα περίπλοκο σχέδιο και κανονίζει τη δική της απαγωγή για να τιμωρήσει τον άντρα και την οικογένειά της.
Στην πραγματικότητα, για τον Χάσκινς, αυτός ο ψευδής χαρακτηρισμός και η κατάφωρη δικαστική αδικία παραβίασε για άλλη μια φορά ένα ανυπεράσπιστο θύμα. Στο δεύτερο επεισόδιο της σειράς τριών μερών – με υπότιτλο “Gone Girl” και με πλάνα – η Huskins ξαναζεί τη δυσπιστία που βίωσε καθώς δραπέτευσε από την αιχμαλωσία και αργότερα ανακρίθηκε στο αστυνομικό τμήμα ως ύποπτη. «Τις τελευταίες 48 ώρες, ζω στιγμή τη στιγμή, προσπαθώντας να επιβιώσω», λέει. «Το τελευταίο πράγμα που έχετε στο μυαλό σας είναι: «Αν πρόκειται να επιβιώσω, πρέπει πραγματικά να βεβαιωθώ ότι αυτό είναι πιστευτό».
Οι λεπτομέρειες της υπόθεσης Huskins ήταν σίγουρα εντυπωσιακές, τόσο που η αστυνομία δεν μπορούσε να φανταστεί ότι ήταν αλήθεια. Όσο για εκείνη τη νύχτα, η Huskins και ο φίλος της Aaron Quinn έδωσαν τον ίδιο απολογισμό: τους έδεσαν οι ένστολοι εισβολείς, τους νάρκωσαν και τους έδεσαν τα μάτια και ένα ηχογραφημένο μήνυμα τους ενημέρωνε ότι ο Huskins θα απαχθεί και θα ελευθερωθεί σε 48 ώρες. αργότερα για λύτρα. Όταν η Κουίν ξύπνησε, η Χάσκινς είχε απαχθεί και έλαβε μηνύματα που ζητούσαν δύο πληρωμές των 8.500 δολαρίων για την απελευθέρωσή της, υπό τον όρο ότι δεν καλούσε την αστυνομία.
Η αστυνομία του Vallejo ενεπλάκη, αλλά μόλις πιστώθηκε η απαγωγή της Quinn, η Huskins εμφανίστηκε ξανά στην παραλία Huntington, 400 μίλια μακριά από τα σπίτια των γονιών της. Λέει ότι ο απαγωγέας της της είπε ότι αν έλεγε στις αρχές ότι βιάστηκε, θα σκότωνε την οικογένειά της, οπότε εκείνη αρνήθηκε αρχικά.
Ωστόσο, την ίδια μέρα που απολύθηκε ο Huskins, ο εκπρόσωπος της αστυνομίας του Vallejo, υπολοχαγός Kenny Park είπε σε μια κατάμεστη συνέντευξη Τύπου ότι η αστυνομία πίστευε ότι το ζευγάρι είχε φτιάξει το όλο θέμα: «Ο κύριος Quinn και η κυρία Huskins έχουν ληστέψει από την κοινότητά μας πολύτιμους πόρους. και απέσυρε την προσοχή από τα πραγματικά θύματα της κοινότητάς μας, ενώ ενστάλαξε φόβο στην κοινότητά μας. Οπότε, αν μη τι άλλο, ο κύριος Κουίν και η κα Χάσκινς οφείλουν σε αυτήν την κοινότητα μια συγγνώμη».
Ο δικηγόρος του Huskins, Doug Rappaport, ισχυρίζεται στο ντοκιμαντέρ ότι την επόμενη μέρα, αφού ο Huskins πήρε συνέντευξη από έναν πράκτορα του FBI, εξέφρασε στον Rappaport αμφιβολίες ότι ο πελάτης του έλεγε την αλήθεια, λέγοντας: «Δεν έχετε δει την ταινία Gone Girl ;” ”, αναφερόμενος ξεκάθαρα στο όνομα της ταινίας του Ντέιβιντ Φίντσερ. «Γιατί το άτομο που είναι επιφορτισμένο με τη διερεύνηση αυτού του εγκλήματος θα το θεωρούσε ταινία του Μπεν Άφλεκ; Αυτό είναι το Χόλιγουντ. Αυτή είναι η πραγματική ζωή», προσθέτει ο Rappaport. «Είναι τόσο σίγουρος ότι έχει δίκιο – λέγεται προκατάληψη επιβεβαίωσης».
Στο έγγραφο, οι δημιουργοί αναφέρουν ότι το FBI δεν δημοσίευσε την ηχογράφηση αυτής της συνέντευξης. Το BBC Culture επικοινώνησε με το FBI για σχόλια, αλλά αρνήθηκαν να απαντήσουν.
Από την κυκλοφορία του μυθιστορήματος Gone Girl το 2012 – το οποίο πούλησε 20 εκατομμύρια αντίτυπα μέχρι το 2019 – μέχρι την κυκλοφορία της ταινίας το 2014, πυροδότησε μεγάλο δημόσιο διάλογο. Το περιοδικό Eliana Dockterman του Time κατέγραψε και τα δύο άκρα του φάσματος σκέψης που το περιβάλλει σε ένα άρθρο για την κυκλοφορία της ταινίας, γράφοντας ότι είναι ταυτόχρονα ένα «σεξιστικό πορτρέτο μιας τρελής γυναίκας» και ένα «φεμινιστικό μανιφέστο» και εξήγησε ότι αυτή η δυαδικότητα είναι αυτό που κάνει την ταινία ενδιαφέρουσα.
Η δημοσιογράφος Τζόαν Σμιθ γράφει για την ταινία στην εφημερίδα Κηδεμόνας το 2014, εστίασε σε αυτό που πίστευε ότι ήταν η «ανακύκλωση των μύθων του βιασμού… μια αποκρουστική παραμόρφωση» της ταινίας, υποστηρίζοντας ότι διαιώνιζε την υπόθεση ότι οι περιπτώσεις ψευδών ισχυρισμών για βιασμό δεν ήταν εξαιρετικά σπάνιες. Μια έρευνα του 2023 διαπίστωσε ότι το 16% των Βρετανών πιστεύει ότι οι μισές ή περισσότερες από τις καταγγελίες για βιασμό είναι ψευδείς, ενώ οι μελέτες πραγματικών περιπτώσεων ψευδών ισχυρισμών βιασμού – οι οποίες είναι σχεδόν αδύνατο να τεκμηριωθούν με ακρίβεια – κυμαίνονται από 0,5% όλων των αξιώσεων έως 3-4. %.
Είχε όμως δίκιο ο δικηγόρος του Huskins όταν είπε ότι η απίθανη αφήγηση του Gone Girl θα μπορούσε να έχει τόσο άμεσο αντίκτυπο που θα βοηθούσε στη δημιουργία δικογραφίας εναντίον του πελάτη του; Ίσως, λέει η Melissa Hamilton, καθηγήτρια νομικής και ποινικής δικαιοσύνης στο Πανεπιστήμιο του Surrey. «Ως άνθρωποι, ειδικά όταν πρόκειται για εύρεση γεγονότων, θέλουμε μια ιστορία που να έχει νόημα για εμάς», εξηγεί. «Αντί να το θεωρούν έγκλημα, οι ερευνητές συχνά πιστεύουν ότι πρέπει να κατανοήσουν τα κίνητρα των ανθρώπων και, δεδομένων των δεδομένων που λαμβάνουν, ποια γεγονότα υποστηρίζουν την ιστορία που τους έχει νόημα.
