Το θέατρο δεν ήταν ποτέ εύκολο για κανέναν, ούτε καν για εκείνον ηθοποιοί αλλά ούτε και για αυτούς διευθυντές. Οι ερμηνευτές και οι συμμετέχοντες πρέπει πάντα να ξεπερνούν τον εαυτό τους για να δημιουργήσουν ή τελικά να απολαύσουν ένα ενδιαφέρον θέαμα.
ΑΥΤΟ Χάρης Φραγκούλης σκηνοθετεί μερικές από τις πιο περίεργες και απαιτητικές παραστάσεις στην Αθήνα και όταν λέμε απαιτητικός, δεν εννοούμε το μέγεθος της παραγωγής. Οι παραστάσεις που σκηνοθετεί ο Χάρης Φραγκούλης είναι πάντα δύσκολες νοηματικά και κείμενο. Αλλά αυτό μόνο καλό μπορεί να είναι για εμάς.
- Διαβάστε επίσης: Διαβασμένα βιβλία: Ο Σταμάτης Ζωχιός γράφει τον «Εφιάλτη» του και δίνει έμφαση σε κείμενα που είναι δυσανάγνωστα
Ο Χάρης Φραγκούλης είναι ηθοποιός και σκηνοθέτης. Γεννήθηκε το 1985. Το 2013 τιμήθηκε με το θεατρικό βραβείο «Δημήτρης Χορν». Το 2018 συμμετείχε και στην παράσταση «Κότες» του Νίκου Καραθάνου, που ανέβηκε στην εκκλησία του Αγ. Το περιοδικό Ann στη Νέα Υόρκη. Δείγματα της δουλειάς του στο θέατρο είναι οι παραστάσεις Γκόλφω (2013), Οπερέτα (2017), Άμλετ (2015), Γυάλινος κόσμος (2018). Στον κινηματογράφο έλαβε μέρος στις ταινίες Feelings (2014), AFTER LOVE (2016), Chickens, or How to Become a Bird (2019), Ουζερί Τσιτσάνης (2015).
Ακολουθεί ολόκληρη η συνέντευξη του Χάρη Φραγκούλη:
Πόσο καιρό σκηνοθετείς θέατρο και τι σε τράβηξε σε αυτό;
Χάρης Φραγκούλης: Σκηνοθετώ από τότε που άφησα το σχολείο. Η ανάγκη προέκυψε από την ανάγκη να εμβαθύνουμε στο θέατρο και στα κείμενα για να βοηθήσουμε τους ηθοποιούς και με τη σειρά μας να βοηθήσουμε τον εαυτό μας.
Πείτε μας λίγα λόγια για την τελευταία σας παράσταση, «The Think».
Χάρης Φραγκούλης: Με τον Κωνσταντίνο Αβαρικιώτη θέλαμε να συνεργαστούμε εδώ και καιρό. «Σφράγισα» το κείμενο του Leonid Andreev πριν από πολύ καιρό. Με γοητεύει η λογοτεχνία του, που εξερευνά συνεχώς τα όρια μεταξύ καλού και κακού, τρέλας και λογικής, νομιμότητας και παρανομίας. Όλα αυτά πραγματοποιούνται στην κοινωνία ως απόλυτα και σταθερά, ενώ στην πραγματικότητα είναι ρευστά.
Ποιους επηρεάζετε όταν σκηνοθετείτε;
Χάρης Φραγκούλης: Κείμενο και άνθρωποι. Λόγω του ότι ασχολούμαι με την ομαδική αφήγηση, αλλά και με έργα πολλών ατόμων, με μια ομάδα 6-7 ατόμων και με μαθητές, η παραγωγή ενέργειας από πολλούς ανθρώπους με έχει απασχολήσει πολλές φορές. Τώρα ήθελα να δω τι συμβαίνει σε έναν άνθρωπο, πώς μπορεί να ειπωθεί μια ιστορία μέσα από το εσωτερικό δράμα ενός ανθρώπου. Καταλαβαίνω το θέατρο ως ένα πράγμα. Για το άτομο που συντάσσει το δελτίο τύπου, τα όρια μεταξύ των ορισμών είναι πιο ξεκάθαρα. Αλλά και ως σκηνοθέτης και ηθοποιός αναρωτιέσαι πώς μπορείς να πεις μια ιστορία. Απλώς ως σκηνοθέτης χρειάζεσαι επιπλέον γαλήνη και επιπλέον χώρο μέσα σου για τον άνθρωπο που σου αφήνεται. Με άλλα λόγια, η γενναιοδωρία σας πρέπει να αξιοποιηθεί εκεί.
Διαβάζετε λογοτεχνία; Ποιοι είναι οι αγαπημένοι σας συγγραφείς;
Χάρης Φραγκούλης: Ναι, διάβασα πολλή λογοτεχνία. Σίγουρα ο Γιώργος Σεφέρης, ο Bukowski, ο Genet, η Clarisse Lispector είναι από τους αγαπημένους μου.
Ποιο πιστεύεις ότι είναι το πιο δύσκολο πράγμα για έναν σκηνοθέτη θεάτρου;
Χάρης Φραγκούλης: Και για τον σκηνοθέτη και για τον ηθοποιό είναι φαντασία. Φαντασία με την έννοια της ενσυναίσθησης, όχι της ευρηματικότητας. Πρέπει να μπορείς να καταλάβεις πότε ο άλλος είναι ευάλωτος, πότε είναι έτοιμος να ξεκαθαρίσει κάτι. Οι ηθοποιοί δεν είναι ρομπότ. Μπορεί, ως σκηνοθέτης, να θέλετε να πετύχετε μια φόρμα και ένα αποτέλεσμα που απαιτεί από τον ηθοποιό να αποχωριστεί κάτι σημαντικό που δεν είναι ακόμη σε θέση να κάνει. Πρέπει να το σεβαστείς. Ο χωρισμός είναι βίαιο φαινόμενο και πρέπει να δεις πότε μπορείς, πότε θέλεις, πότε δεν θέλεις, πρέπει να είσαι προσεκτικός απέναντι του και απέναντι στο κείμενο, τους ηθοποιούς και τους συγγραφείς. Και αφού η φαντασία και η ενσυναίσθηση δεν έχουν όρια, δεν μπορούν ποτέ να τελειοποιηθούν, οπότε υπάρχει πάντα αμφιβολία αν αρκεί μπροστά στο άτομο που αγαπάς, γιατί μπροστά στον ηθοποιό που αγαπάς.
Ετοιμάζετε κάτι νέο το 2024, ως ηθοποιός ή σκηνοθέτης;
Χάρης Φραγκούλης: Αυτή την περίοδο ετοιμάζομαι για την παράσταση «Ο Ρέιμαν ούρλιαξε» του Γιάννη Μαυριτσάκη σε σκηνοθεσία Περικλή Μουστάκη που θα ανέβει στις 15 Μαρτίου στο θέατρο Σφενδόνη. Παράλληλα, κάνω πρόβες στην παράσταση «Εαυτός» του Δημήτρη Δημητριάδη, την οποία σκηνοθετώ. Στην παράσταση θα συμμετέχουν ο Ανδρέας Κωνσταντίνου και ο Γιάννης Παπαδόπουλος, η οποία θα παρουσιαστεί τον Μάιο στη Θεσσαλονίκη.
Γράφετε δικά σας θεατρικά έργα; Και αν ναι, θα δούμε κάποιον από αυτούς στη σκηνή;
Χάρης Φραγκούλης: Το 2014, μαζί με όλη την ομάδα του Κουρσκ, έγραψα το έργο «Η προσευχή ενός κοριτσιού που έπεσε σε ένα πηγάδι και δεν θέλει να πεθάνει». Έγραψα ένα άλλο θεατρικό έργο με έναν φίλο, το οποίο μπορεί να παιχτεί μια μέρα. Και μερικές φορές ναι, γράφω.
Πιστεύετε ότι η δουλειά ενός ηθοποιού ή ακόμα και ενός σκηνοθέτη είναι ψυχανάλυση ή ψυχοθεραπεία για αυτόν;
Χάρης Φραγκούλης: Όσο για την ψυχανάλυση, δεν νομίζω ότι ισχύει αυτό γιατί η διαδικασία του θεάτρου δεν είναι αναλυτική. Είναι δραστήρια. Ψυχοθεραπεία σημαίνει σίγουρα δουλειά με την ψυχή στο θέατρο. Το αν το θεραπεύσετε, το μολύνετε περισσότερο, το σκοτεινίζετε ή το εξαργυρώνετε εξαρτάται από το πώς προσεγγίζετε αυτό το έργο.
