Τα γυάλινα αντικείμενα που δημιουργεί, αρχικά εμπνευσμένα από το εκτόπλασμα, είναι «το άυλο που γίνεται υλικό, οι ανθρώπινες αναπνοές που παίρνουν μορφή». Τα κέρινα γλυπτά της παίρνουν φωτιά και καίγονται αργά. «Δεν είναι το δράμα που με ενδιαφέρει. Το φυτίλι ρουφάει την παραφίνη, η οποία ζωντανεύει με οξυγόνο, αναγκάζοντας τη μνήμη να ξαναζωντανέψει», λέει η εικαστικός Μαλβίνα Παναγιωτίδη. Ακούγεται αδύνατη η ερμηνεία, μια συμβολική γραφή που δεν διαβάζεται αλλά αποκρυπτογραφείται από μυστικιστές, θραύσματα αναμνήσεων που υπερβαίνουν τη χρονικότητα. Η φύση που διατηρείται στο όνομα των ξεθωριασμένων εικόνων – αυτή είναι η μαύρη μαγεία του συναισθηματισμού – γράφει ο Walter Benjamin στα «Όνειρα» του.
Εικαστική έκθεση Μαλβίνας Παναγιωτίδη «Όλα τα όνειρα είναι ερεθιστικά | Το «All dreams are disturbing» –ο τίτλος είναι στίχος από ποίημα του Αμερικανού ποιητή Wallace Stevens– είναι μια νέα παραγωγή του Εθνικού Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης (ΕΜΣΤ), σε επιμέλεια της Άννας Μυκονιάτη. Και δεδομένου ότι ο κόσμος των ονείρων θα ήταν άδειος χωρίς την αλληγορική σοφία των συμβόλων, η έκθεση Παναγιωτίδη, που εγκαινιάζεται στις 8 Μαρτίου, ημέρα της γυναίκας, είναι σίγουρα μια ώθηση για φεμινιστική ανάλυση.
Γυναικεία ταυτότητα
Μάλιστα, το έργο του Παναγιωτίδη στη γένεσή του σχετίζεται με το ζήτημα της διαμόρφωσης της γυναικείας ταυτότητας, αλλά σε οπτική διάσταση. Αυτό το στοιχείο παραμένει αόρατο στο τελικό αποτέλεσμα, όπως και η έρευνα που προηγήθηκε των έργων της. Στην κουβέντα μας, η ίδια θίγει τα θέματα του αποκρυφισμού, του πνευματισμού και της μαγείας, που αποτελούν σταθερά θέματα στη δουλειά της, εστιάζοντας στη λειτουργία της φαντασίας και στο άνοιγμα της ανθρώπινης συμπεριφοράς σε διάφορες κοινωνικοπολιτικές συνθήκες. Μιλάει επίσης για τη διαπλοκή μύθου και πραγματικότητας, «σαν να είναι η συλλογική μνήμη ένα δίκτυο και με ενδιαφέρουν οι κόμβοι που δημιουργούνται σε αυτήν, το κουβάρι που δημιουργείται από τις προσωπικές μας προβολές, την πολιτιστική ιστορία, τους θρύλους, τις σύγχρονες εμπειρίες». Ουσιαστικά το έργο της μιλά για το νόμο που έχει ο ύπνος στην ιστορία, έστω και με τη μορφή της σιωπής. Με αυτές τις σκέψεις και με σχεδόν μυθιστορηματική διάθεση, ο Παναγιωτίδης μελέτησε τη ζωή της Ελένης Μπούκουρα-Αλταμούρ (1821-1900), της πρώτης Ελληνίδας ζωγράφου που έκανε συστηματικές σπουδές στις εικαστικές τέχνες και που έμελλε να γίνει διάσημη όχι για την καλλιτεχνική της πορεία, αλλά για τη δραματική προσωπική της ιστορία. Ανήσυχη και δημιουργική ψυχή, τον Απρίλιο του 1848 η Ελένη πήγε στην Ιταλία μετά από προτροπή του πατέρα της Ιωάννη Μπούκουρη για να σπουδάσει ζωγραφική μεταμφιεσμένη σε άντρα, καθώς οι γυναίκες δεν επιτρεπόταν τότε να σπουδάσουν. Εκεί γνώρισε τον εξόριστο επαναστάτη Garibaldi, ζωγράφο και τον μέλλοντα σύζυγό της, Francesco Saverio Altamura, με τον οποίο απέκτησε τρία παιδιά, τη Σοφία, τον Ιωάννη, που αργότερα έγινε καταξιωμένος ζωγράφος, και τον Αλέξανδρο. Ο γάμος δεν κράτησε πολύ. Μετά την αποχώρηση του συζύγου της, η Ελένη επέστρεψε με τα δύο μεγαλύτερα παιδιά της στην Ελλάδα, όπου, λόγω της κοινωνικής θέσης της οικογένειας, εντάχθηκε στην αθηναϊκή καλλιτεχνική σκηνή ισότιμα με τους συναδέλφους της. Ωστόσο, στα μέσα της δεκαετίας του 1870, η Σοφία και ο Ιωάννης προσβλήθηκαν από φυματίωση και πέθαναν μέσα σε λίγα χρόνια ο ένας από τον άλλο. Η ζωγράφος, επηρεασμένη από περαιτέρω κακοτυχίες, πήγε στο οικογενειακό της σπίτι στις Σπέτσες και βρήκε καταφύγιο στον πνευματισμό. Έζησε εκεί μόνη και απομονωμένη, σχεδόν κλειστή, μέχρι τον θάνατό της στις 25 Μαρτίου 1900. Άφησε πίσω της πολλές ιστορίες στις οποίες η αλήθεια ανακατεύεται με τις προκαταλήψεις της κλειστής επαρχιακής κοινωνίας του τέλους του 19ου αιώνα. Χάρη σε αυτές τις ιστορίες, αλλά και στην προσωπικότητα του ζωγράφου, ο Παναγιωτίδης ξαναπαίρνει το θέμα του φύλου της «τρελής γυναίκας στη σοφίτα».
Μαγικά φίλτρα
Μετά την ανάγνωση της ιστορίας της Ελένης Μπούκουρα-Αλταμούρα, ο εικαστικός αναλύει εκ νέου το θέμα του φύλου της «τρελής γυναίκας στη σοφίτα».
Η έρευνά της για το Bukura-Altamura διήρκεσε 5 χρόνια και όλα ξεκίνησαν με πληροφορίες για ένα grimoire, ένα είδος «εγχειριδίου» μαγικών τελετουργιών. Ανάμεσα στα λίγα, εκτός από τη Σπετσιώτικη κατοικία, που χάρισε η ζωγράφος στην οικογένειά της – ελάχιστοι πίνακές της έχουν διασωθεί- ήταν ένα πολυσέλιδο τετράδιο στο οποίο έγραφε τις μαγικές της συνταγές. Αυτό το χειρόγραφο, γεμάτο επικλήσεις και γραφή που αποτελείται από κυματιστές γραμμές, σύμβολα και τη σιωπή στην οποία αναπνέουν τα πνεύματα, ο Παναγιωτίδης μπόρεσε να ξεφυλλίσει χάρη στην ευγένεια της εναπομείνασας μικρής οικογένειας Αλταμούρα-Μπουκούρα.
«Μελέτησα τη γραφή και τα σύμβολά του στο χειρόγραφο και αυτό το υλικό είναι γραμμένο στα έργα με πολλούς τρόπους. Αντίστοιχα ήταν και με το σπίτι των Σπετσών, όπου είχα την ευκαιρία να μείνω δύο καλοκαιρινές μέρες. Αυτά τα δύο στοιχεία –το τετράδιο και το σπίτι– αποτελούν τα στοιχεία της έκθεσης, από τον αρχιτεκτονικό σχεδιασμό μέχρι τη μεταγραφή, κυριολεκτικά ή εννοιολογικά», λέει ο Παναγιωτίδης, ο οποίος σπούδασε αρχιτεκτονική στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας και ολοκλήρωσε τις μεταπτυχιακές του σπουδές Art in Context στο Βερολίνο.
Στόχος της και της επιμελήτριας ήταν να προετοιμάσουν την έκθεση με τέτοιο τρόπο ώστε ο θεατής να έχει μια εμπειρία που θα αντικατοπτρίζει κατά κάποιο τρόπο τις εμπειρίες της καλλιτέχνιδας κατά την έρευνά της. «Όλο το υλικό έχει τη δομή κτιριακών θραυσμάτων και ο επισκέπτης μπορεί να επιλέξει το μονοπάτι του, σαν να περιπλανιέται σε έναν κήπο», εξηγεί. Θραύσματα της ομιλίας του χειρογράφου μεταγράφονται σε κυματομορφές, δημιουργώντας μια άλλη «παρτιτούρα», ενώ δύο οθόνες εμφανίζουν εικόνες που μοιάζουν να βγαίνουν από ένα παράξενο όνειρο.
Στην πράξη, η έκθεση αποτελείται από δύο γραμμές έρευνας: πρώτον, την επαναχρησιμοποίηση του σπιτιού της Bukura-Altamura ως σύμβολο άνεσης και περιορισμού, ως δεύτερο δέρμα που την προστατεύει αλλά ταυτόχρονα την πνίγει. Δεύτερον, η οικειοποίηση συμβόλων από ένα «μαγικό» χειρόγραφο -από τα ελάχιστα που διασώθηκαν στην ελληνική γραφή- και η επανασήμανση τους ως φορείς συλλογικής μνήμης. Το Design Room 2 του EMST μετατρέπεται σε μια σκηνή όπου γλυπτά από γυαλί, κερί και χαλκό αλληλεπιδρούν με τη σχεδίαση βίντεο και ήχου. Μπαίνοντας στην έκθεση ο θεατής διεισδύει στους διαδρόμους του σπιτιού και στο μυαλό της Ελένης Μπούκουρα-Αλταμούρ. Όταν τα κέρινα γλυπτά καίγονται, μεταμορφώνονται πριν αυτοκαταστραφούν. Τα κομμάτια από φυσητό γυαλί, που παραπέμπουν στην ανάσα του αόρατου κόσμου, συμβολίζουν αυτό που δεν ειπώθηκε και φιμώθηκε. Τα καφέ στοιχεία των γλυπτικών συνθέσεων της – ανθρώπινα όργανα, πλοκάμια, μίσχοι φυτών, λουλούδια ή όλα μαζί – γίνονται μια άγκυρα που μας συνδέει με το εδώ και τώρα.
Αφού έζησες τόσα χρόνια μαζί της και αντλούσες έμπνευση από τη δουλειά της, νιώθεις ότι έχεις γνωρίσει κάπως τη ζωγράφο, ρωτάω τη Μαλβίνα Παναγιωτίδη.
«Κατά κάποιον τρόπο, ναι, όταν πήγα στο σπίτι της, παρόλο που άλλοι άνθρωποι ζουν εκεί για αρκετές δεκαετίες», απαντά. «Αλλά νιώθω ότι υπάρχει ακόμα κάτι από αυτήν εκεί, στα γύψινα εκμαγεία που έκανε ή στην εκπληκτική ζωγραφισμένη οροφή στην κρεβατοκάμαρα όπου κοιμήθηκα ένα βράδυ. Το πρωί άνοιξα τα μάτια μου και ένιωσα ότι η μνήμη της ήταν συγκεντρωμένη στο σπίτι».
