Την επομένη της βενιζελικής νίκης, το 1917, ο αντιβενιζελικός τύπος φαινόταν να έχει αλλάξει ριζικά, παρουσιάζοντας, αφενός, την απομάκρυνση του Κωνσταντίνου ως απαραίτητη θυσία για τη σωτηρία της χώρας και, αφετέρου, τη θέαση η νίκη των αντιπάλων ως κακό από το οποίο δεν υπήρχε πλέον διαφυγή.
Σύμφωνα με την Ελισάβετ Παπαχρήστου και το βιβλίο της «Αντιβενιζελισμός (1917-1920)», εκδ. Ασίνη, αντιβενιζελικές εφημερίδες όπως ο Εμπρός γράφουν ότι «αν δεν μπορούμε να διορθώσουμε ένα λάθος, ας μην το κάνουμε χειρότερο», ενώ η εφημερίδα Η «Αθήνα» «πιστεύει ότι η Πανελλήνια σύμπραξη είναι το «ισχυρότερο μέσο» εθνικής ανασυγκρότησης». Η ίδια εφημερίδα περιγράφει τον Γάλλο γερουσιαστή Ζονάρ, ο οποίος για λογαριασμό των μεγάλων δυνάμεων έδωσε τελεσίγραφο στον Κωνσταντίνο, έναν «υπέροχο πολίτη».
Είναι μετατροπή ή αναδίπλωση; Ωστόσο, η κούραση από την ένταση των προηγούμενων ετών, καθώς και ο φόβος για το τι μπορεί να συμβεί στο μέλλον, υπαγορεύουν αυτή τη στάση. Με τη σημερινή ορολογία ή μάλλον στην εποχή της μνήμης θα μιλούσαμε για… εκτόπισμα. Η Πηνελόπη Δέλτα στο ημερολόγιό της αγγίζει όλα τα αντιβενιζελικά έντυπα μιλώντας για «μετατροπή την επομένη της εκθρόνισης, και τώρα είναι όλα «αντίφιλα», σχεδόν βενιζελικά. Γιατί μας βάζει τόσους κόπους η Ελλάδα!».
Όλα αυτά συμβαίνουν την ώρα που «διενεργείται το πρώτο κύμα εκκαθαρίσεων σε κορυφαίους ακτιβιστές της αντιπολίτευσης, με απέλαση ατόμων όπως ο Δ. Γούναρης, ο Γεώργιος Πεσματζόγλου, ο Σπυρίδων Μερκούρης, ο Ιωάννης Μεταξάς, ο Βίκτωρ Δούσμανης κ.ά.
Οι εκκαθαρίσεις του κρατικού μηχανισμού μεταξύ φιλοβασιλικών στοιχείων θα γίνουν τεράστιες. Και στον στρατό, μετά από σοβαρά επεισόδια αδιεξόδου σε ορισμένες μονάδες, θα γίνουν και εκτελέσεις.
Υπάρχει ένας βασικός λόγος (ή δικαιολογία) για αυτό, που δεν είναι άλλος από την είσοδο της χώρας στον πόλεμο. Στο πλαίσιο αυτό καθιερώνεται στρατιωτικός νόμος και καθιερώνεται λογοκρισία.
Ένα καλό παράδειγμα (ένα κόμικ από τη σημερινή οπτική γωνία) για αυτό το θέμα δίνει ο Ελ. Παπαχρήστου με ένα απόφθεγμα που δημοσίευσε η Αστραπή τον Ιούνιο του 1919, όταν η Ελλάδα ήταν ήδη στη Σμύρνη εδώ και ένα μήνα: «Πέρασαν δύο χρόνια από τότε που η μεταπολίτευση εγκαταστάθηκε στην Αθήνα με την κήρυξη του πολέμου. [λογοκρισία] Σύμφωνα με τον στρατιωτικό νόμο μετά την προαναφερθείσα διετία [λογοκρισία] ΚΑΙ [λογοκρισία] κατέστειλαν κάθε εκδήλωση εναντίωσης και σημειώθηκαν πολυάριθμες διώξεις [λογοκρισία] ενάντια σε φορείς της αντίπαλης πολιτικής» κ.λπ.
Η σκηνή της αρχικής – εμφανής; – η συναίνεση θα τελειώσει το 1920, όταν πλησιάζουν οι επόμενες εθνικές εκλογές. Το φινάλε -στην αυριανή σελίδα- θα είναι, ως γνωστόν, δραματικό.
