Τίποτα δεν θα ήταν διαφορετικό σήμερα αν δεν γίνονταν εκλογές στη Ρωσία. Πριν ξεκινήσουν, ο πολιτικός του αντίπαλος εξοντώθηκε στην παγωμένη φυλακή των Γκουλάγκ. Χιλιάδες τριαντάφυλλα στο νεκροταφείο Borisovsky στη Μόσχα και ένα ηθελημένο πλήθος που διαμαρτυρόταν στις κάλπες το μεσημέρι δεν ήταν αρκετά για να ανατρέψουν το αποτέλεσμα. Ήταν νεκρός. Όμως παραμένει στον θρόνο του στο Κρεμλίνο. Η εκλογική επιτροπή ήταν απασχολημένη με την εξάλειψη των προβληματικών υποψηφίων – αναρωτιέμαι πώς είναι ακόμα ζωντανοί – και επιλέγοντας τους τρεις που ήταν αποδεκτοί. Αυτές είναι οι εκλογές του 2024 στη Ρωσία. Είναι επίσης ένα μοντέλο εκλογικής επιτυχίας που το Κρεμλίνο θα ήθελε να δει στην Ευρώπη και πέρα από τον Ατλαντικό με την άδικη παρέμβασή του στην εκλογική διαδικασία.
Δεν ξεχνάμε. Εδώ και είκοσι πέντε μήνες, ζούμε καθημερινά με την καταστροφή της Ουκρανίας, την απάνθρωπη μεταχείριση αμάχων, παιδιών και τη φρίκη του πολέμου. Εμείς στην Ελλάδα δεν ξεχνάμε τη θυσία (πολιορκία του Λένινγκραντ) και τη θυσία (Στάλινγκραντ) του ρωσικού λαού ενάντια στη θηριωδία του ναζί Γερμανού κατακτητή. Αλλά σήμερα το καθήκον μας είναι να μην ξεχνάμε τις ουκρανικές πόλεις, προπύργια θυσιών και αντίστασης στον Ρώσο εισβολέα (Μαριούπολη, Μπούτσα). Αυτό εκνευρίζει τους πολιτικούς του θαυμαστές στην Ευρώπη, συμπεριλαμβανομένης της Ελλάδας, που χωνεύουν εύκολα την προπαγάνδα του Κρεμλίνου. Όταν μας λένε για ειρήνη, εννοούν την παράδοση και την άνευ όρων παράδοση της Ουκρανίας και μια εδαφική ανταμοιβή για τον κατακτητή.
Υιοθετούν επίσης ισχυρισμούς για «ιστορικές αδικίες» και εξευτελιστικές για το Κρεμλίνο συμφωνίες από τη δεκαετία του 1990 για να δικαιολογήσουν τη ρεβιζιονιστική και επεκτατική «αναγέννηση» της Ρωσικής Ομοσπονδίας. Θυμηθείτε ότι στις τελευταίες είκοσι σελίδες του “The Fight” ο Αδόλφος συνόψισε πώς και γιατί η Γερμανία έπρεπε να “επιδιορθώσει” την ταπείνωση της Συνθήκης των Βερσαλλιών κ.λπ. Γι’ αυτό η σημερινή σας “ειρήνη” μας θυμίζει τόσο πολύ την υποτιθέμενη ειρήνη του η Συμφωνία του Μονάχου (1938). Η Ευρώπη ήταν σε αμηχανία και επιτάχυνε παρά απέτρεψε τον πόλεμο.
Οι πολιτικές παρατάξεις και οι εκπρόσωποι υποστηρίζουν ανοιχτά ή διακριτικά τις επικίνδυνες πολιτικές του Κρεμλίνου. Ας το προσέξουμε αυτό στην πορεία προς τις ευρωεκλογές. Παρά τις ατέλειές της, στην Ευρώπη μας δεν μπορούμε να ανεχθούμε τη βάναυση δύναμη της ρωσικής στρατιωτικής εισβολής και την καταπάτηση του διεθνούς δικαίου. Με άλλα λόγια, οι βασικές αρχές της ευρωπαϊκής αρχιτεκτονικής και η διαδικασία συνεργασίας και ασφάλειας. Αυτά αντικατοπτρίζονται στον Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών, ο οποίος έλαβε επίσης το πράσινο φως από τον Στάλιν στη Γιάλτα. Κατά μία έννοια, αυτό εκπληρώθηκε στην Τελική Πράξη του Ελσίνκι (1975) και στη Χάρτα του Παρισιού για μια Νέα Ευρώπη (1990).
Σήμερα δεν κλείνουμε τα μάτια σε παραβιάσεις της ακεραιότητας των διεθνών συνόρων και της εθνικής κυριαρχίας στην Ευρώπη. Ειδικά στην περίπτωση της Ελλάδας, υπήρχε και δεν μπορούσε να υπάρξει άλλη επιλογή. Είναι πρωτίστως θέμα εθνικού μας συμφέροντος, αξιοπιστίας και αυτοάμυνας. Γνωρίζουμε ότι ακόμη και στη γειτονιά μας, η στρατιωτική εισβολή, η κατοχή, οι απειλές πολέμου και η αμφισβήτηση της εδαφικής ολοκλήρωσης και των συνόρων είναι υπαρκτές.
Αν οι ευφημιστές «ειρηνιστές» προτείνουν σήμερα μια νέα «Συμφωνία του Μονάχου» για την Ουκρανία, ας είμαστε σίγουροι ότι και άλλοι θα ακολουθήσουν το παράδειγμά τους. Εάν η Ρωσία του Πούτιν κερδίσει τον πόλεμο και κερδίσει εδάφη στην Ουκρανία, κανένας από εμάς δεν θα είναι ασφαλής. Εάν η ειρήνη στην Ουκρανία σήμερα σημαίνει περιορισμό της κυριαρχίας και της εδαφικής της ολοκλήρωσης, το χειρότερο σενάριο θα γίνει αναπόφευκτη επιλογή για όσους κινδυνεύουν. Ας το θυμούνται αυτό ρωσόφιλοι διαφόρων αποχρώσεων και δηλωμένοι υπερπατριώτες.
Συγχαρητήρια στον Πρόεδρο της Ρωσικής Ομοσπονδίας. Μπορεί να ανακηρύξει τον Βλαντιμίρ Πούτιν νικητή των εκλογών.
*Ο κ. Αλέξανδρος Π. Μαλλιάς είναι επίτιμος πρέσβης
