«Γεννήθηκα το 1971 στη Χιμάρα. Χώρα με Χότζα, πολύ κλειστό καθεστώς, έμενα στο σπίτι με τη γιαγιά μου εκείνη την εποχή. Οι γονείς μου ήταν στα Τίρανα με τον μεγαλύτερο αδερφό μου. Από 9 έως 6 χρονών έζησα στη Χειμάρη, και στα 6 μου πήγα στα Τίρανα. Με κράτησε η γιαγιά μου. Μιλούσαμε μόνο ελληνικά» είπε σε συνέντευξή του ο Πύρρος Δήμας.
Ο Πύρρος Δήμας ήταν καλεσμένος το βράδυ της Δευτέρας στο The 2night Show με τον Γρηγόρη Αρνατότογλου και μίλησε μεταξύ άλλων για τη ζωή του στη Χειμάρρη, την άφιξή του στην Ελλάδα όπου βαφτίστηκε για δεύτερη φορά και την άρση βαρών.
«Η γιαγιά μου με βάφτισε κρυφά γιατί η εκκλησία ήταν κλειστή για τον Χότζα. Η γιαγιά πήρε κρυφά τον μπαμπά. Ξαναβαφτίστηκα για δεύτερη φορά στην Ελλάδα για να έχω έγγραφο που να επιβεβαιώνει τη βάπτισή μου. Ο Γιάννης Σγουρός με λάδωσε και πήγε καλά» πρόσθεσε ο Πύρρος Δήμας.
Συνέχισε μιλώντας για τη ζωή και τα παιδικά του χρόνια: «Κάποια στιγμή πήγαινα με τα πόδια στο σχολείο και ανακάλυψα ότι τον αδερφό μου τον χτυπούσαν, οπότε πήγα να εκδικηθώ. Κάποια στιγμή, ο προπονητής με είδε να κλέβω ένα μούσμουλο και με ρώτησε: «Θες να σηκώσεις βάρη;». Είδε κάτι μέσα μου, μάλλον τα πόδια μου. Ο Bouillard ήταν καλός άνθρωπος, καλός άνθρωπος και δάσκαλος. Από εκεί και πέρα, ο πατέρας μου δεν ήρθε ποτέ στο σχολείο μου γιατί ήξερε ότι αν πάω κάτω από το 8, δεν θα εξασκηθώ. Άρχισα να διαβάζω γιατί φοβόμουν ότι θα με εξαφάνιζε από την προπόνηση.
Παίζαμε ποδόσφαιρο στο σχολείο και κάποια στιγμή, όταν ήμουν 13, μου είπε ότι τα δύο πράγματα δεν πάνε μαζί και έπρεπε να αποφασίσω τι πρέπει να κάνω. Και τότε ήταν που αποφάσισα να ξεκινήσω να σηκώνω βάρη!
Ήρθα στην Ελλάδα σε ηλικία 19 ετών, στις 7 Φεβρουαρίου 1991. Ήταν τα δεύτερα γενέθλιά μου! Θυμάμαι ότι άφησα τα Τίρανα, πήγαινα στην Κακαβιά και έφτασα στη Νέα Σμύρνη. Ήρθα το 1988 με την αλβανική ομάδα. Όταν έφτασα για πρώτη φορά, δεν κοιμήθηκα σε όλη τη διαδρομή. Κοίταξα και τα δέντρα και μου φάνηκαν πολύ ωραία. Ως παιδί από τη Χειμάρρα, βλέπαμε την Κέρκυρα και όταν δεν μπορούσαμε να δούμε το φως, ρωτήσαμε «Πώς είναι δυνατόν να είναι εκεί;». Ήταν όλα στη φαντασία μας!».
Υποστήριξε ότι «μετά από τόσα χρόνια δεν έχει να αποδείξει τίποτα! Νιώθεις αυτή την πίκρα, νιώθοντας Αλβανός στην Ελλάδα και Έλληνας στην Αλβανία, και αυτό το συναίσθημα σε σκοτώνει. Τι χρειάζεται να αποδείξω; Δυστυχώς, η βλακεία δεν νικιέται!
Δες το βίντεο
Κάποια στιγμή, στα 17 μου, έπαιξα στους αγώνες των ανδρών και βγήκα δεύτερος. Θύμωσα, έκλαψα, έπεσα και είπα σταμάτα! Ευτυχώς είχα έναν αδερφό που με στήριξε πολύ! Αν δεν είχα γίνει αθλητής, θα είχα γίνει κηπουρός!
Δεν χρειάστηκε να πάω σε ψυχολόγο. Το έχτισα μέσα από τον αθλητισμό και την προσπάθεια. Πώς λειτουργώ, πώς αντιμετωπίζω τις γωνίες, πώς αναπηδάω. Έφαγα χειροπέδες, είχα τις αποτυχίες μου. Και όταν κέρδισα το χρυσό μετάλλιο, τα ξέχασα όλα!».
«Περιμένουμε, κόρη, κοράκι μου! Έπρεπε να πάρω άδεια λεωφορείου, αλλά δεν υπάρχουν πια μεγάλα λεωφορεία, οπότε… ξεπλήρωσα το χρέος μου προς την πατρίδα! Η μεγάλη μου κόρη είναι εδώ, ο Βίκτωρ και η Μαρία σπουδάζουν στην Αμερική και ο Νικόλας είναι εδώ. Όλοι ασχολούνται με τον αθλητισμό και τον έχουν κάνει τρόπο ζωής. Αν κάποιος ήθελε να πάρει μέρος στο πρωτάθλημα, θα τον υποστήριζα. Τα πρώτα χρόνια οι γονείς μου ήταν «χορηγοί», ας είναι! Στην άρση βαρών πλέον στέλνουμε παιδιά στο εξωτερικό ως Ομοσπονδία, προσπαθούμε να βοηθήσουμε τους συλλόγους και τα παιδιά μας, αλλά πρέπει να κάνουμε περισσότερα.
Δες το βίντεο
