Συγγραφέας: Marc Champion
Ο Ρώσος Πρόεδρος Βλαντιμίρ Πούτιν, ένας μανιώδης μελετητής της ρωσικής ιστορίας, γνωρίζει καλά τις δίδυμες απειλές που έχουν ταλαιπωρήσει ορισμένους από τους προκατόχους του στο Κρεμλίνο, από τον Τσάρο Νικόλαο Β΄ έως τον Μιχαήλ Γκορμπατσόφ: η μία είναι να ξεκινήσει και να χάσει έναν πόλεμο, η άλλη να καταστρέψει την οικονομία. Η απόφασή του να αντικαταστήσει έναν ανίκανο υπουργό Άμυνας με έναν αποτελεσματικό οικονομολόγο έχει σκοπό να προστατευτεί και από τις δύο απειλές, κάτι που μπορεί να καθησυχάσει τον Πούτιν και το περιβάλλον του, αλλά κανέναν άλλον.
Ο διορισμός του Αντρέι Μπελούσοφ είναι ένας ιδιαίτερα επικίνδυνος συνδυασμός γιατί θα του ανατεθεί να θέσει τη ρωσική πολεμική μηχανή σε πιο βιώσιμες βάσεις, ενώ η χώρα συνεχίζει να διοικείται από έναν άνθρωπο με μεγάλα οράματα. Αυτό απαιτεί επανεξέταση της κατάστασης τόσο από την Ουκρανία όσο και από τη Δύση.
Αν αυτό ακούγεται ανησυχητικό, ρίξτε μια ματιά στο τι λέει ο Πούτιν στους Ρώσους από την επανεκλογή του τον Μάρτιο. Δεν πειράζει που οι εκλογές ήταν προκαθορισμένες και δεν είχαν καμία σχέση με τη δημοκρατία. Πήρε το 88% και αναδείχθηκε με κύρος και αυτοπεποίθηση, αφήνοντας πίσω του τις συνέπειες της εισβολής στην Ουκρανία και ακόμη και την εξέγερση του ηγέτη του Βάγκνερ, Γεβγένι Πριγκόζιν.
Μιλώντας στην Παρέλαση της Κόκκινης Πλατείας στις 9 Μαΐου, ο Πούτιν κατηγόρησε τη Δύση για μια αποικιακή πολιτική που υποστηρίζει τους σημερινούς «Ναζί» και προκαλεί συγκρούσεις σε όλο τον κόσμο. Προειδοποίησε ότι οι ρωσικές στρατηγικές (πυρηνικές) δυνάμεις δεν θα επιτρέψουν σε κανέναν να απειλήσει την Πατρίδα. Προσπάθησε επίσης να συνδέσει τον σημερινό αγώνα που υποστηρίζεται από το ΝΑΤΟ κατά της Ουκρανίας με τον αγώνα στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, κατά τον οποίο, όπως είπε, η Ρωσία αναγκάστηκε να πολεμήσει μόνη της εναντίον του Χίτλερ για τρία χρόνια, ενώ η Ευρώπη υποστήριζε τη γερμανική Βέρμαχτ.
Είναι δελεαστικό να απορρίπτουμε αυτό το είδος ιστορικής κατάχρησης με χλευασμό, αλλά αυτό είναι λάθος για τρεις λόγους. Πρώτον, γιατί πάρα πολλοί Ρώσοι θα το πιστέψουν. Δεύτερον, γιατί μεγάλο μέρος του κόσμου θα τείνει να το παπαγαλίζει, συμπεριλαμβανομένων εκείνων στη Δύση, όπως ο Ντόναλντ Τραμπ, που βλέπουν τον Πούτιν ως σύμμαχο στη μάχη κατά του φιλελευθερισμού. Και τέλος, επειδή η απειλή που θέτει η Ρωσία του Πούτιν είναι πραγματική, όχι επειδή έχει πραγματική πρόθεση να πατήσει το πυρηνικό κουμπί ή να εισβάλει στην Πολωνία, αλλά επειδή η αντίληψή της για την Πατρίδα είναι τόσο εκτεταμένη που η «προστασία» των συμφερόντων της θα αντιμετωπιστεί αναπόφευκτα. αντίσταση.
Ας ασχοληθούμε λοιπόν με τους ισχυρισμούς του Πούτιν, οι οποίοι, ως συνήθως, περιέχουν αρκετή αλήθεια ώστε να υπερισχύουν της έκτασης των ψεμάτων. Όσο για τους νεοναζί, ναι, υπάρχουν στην Ουκρανία. Ωστόσο, η Ρωσία έχει δραματικά περισσότερα ακροδεξιά μέλη στο κοινοβούλιο της από την Ουκρανία, η οποία δεν κάνει τίποτα ναζιστικό υπερασπιζόμενος τον εαυτό της από επίθεση, όπως έκανε η Σοβιετική Ένωση το 1941.
Όσον αφορά τις προσπάθειες της Δύσης να αποδυναμώσει και να καταστρέψει τη Ρωσία, να θυμάστε ότι ήταν η Μόσχα που, χωρίς πρόκληση, εισέβαλε σε κυρίαρχο γείτονα και στη συνέχεια ανακοίνωσε την προσάρτηση περίπου του ενός τέταρτου της επικράτειας αυτής, παρόλο που όχι μόνο αναγνώρισε επίσημα τα κοινά τους σύνορα σε διεθνές επίπεδο. Συνθήκες, αλλά και την προστάτευσε από επίθεση το 1994. Εδώ είναι μια αποικιακή δύναμη που προσπαθεί να υποτάξει έναν πρώην πολίτη κατά παράβαση του διεθνούς δικαίου, και αυτή είναι η Ρωσία.
Όταν πρόκειται για τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, η ιστορία έχει σημασία ακριβώς επειδή τα δεινά της Σοβιετικής Ένωσης ήταν τόσο μεγάλα. Συνέπεια της πεποίθησης των Ρώσων ότι αυτή η φρίκη δημιουργήθηκε με την υποστήριξη των τότε δυτικών συμμάχων τους είναι ότι τα σημερινά ψέματα είναι επίσης πιο εύκολο να πουληθούν. Η πραγματικότητα είναι ότι η Σοβιετική Ένωση έμεινε μακριά από τα δύο πρώτα χρόνια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, αφού υπέγραψε ένα σύμφωνο μη επίθεσης με τη Γερμανία και μια συμφωνία για τη διχοτόμηση της Πολωνίας. Όταν ο Χίτλερ υποχώρησε και εισέβαλε, είχε ήδη κατακτήσει το μεγαλύτερο μέρος της ηπειρωτικής Ευρώπης. Ωστόσο, η ακατοίκητη Ευρώπη δεν υποστήριξε την Επιχείρηση Μπαρμπαρόσα και χωρίς την αμερικανική στρατιωτική και οικονομική βοήθεια -την οποία τελικά αναγνώρισε ο Πούτιν στην ομιλία του- δεν είναι σαφές εάν η Μόσχα θα μπορούσε να είχε επικρατήσει.
Όλα αυτά είναι επικίνδυνα επειδή η έννοια του Πούτιν για την Πατρίδα είναι πολύ ευρύτερη από τα σημερινά διεθνώς αναγνωρισμένα σύνορα της Ρωσίας, που είναι ένας αταβισμός ευρέως δημοφιλής στη Ρωσία. Η αίσθηση του για τη θέση της Ρωσίας στον κόσμο είναι επίσης απείρως μεγαλύτερη από ό,τι υποδηλώνει η τρέχουσα οικονομία και το μέγεθος του πληθυσμού της.
Η κατανόηση αυτού του τρόπου σκέψης είναι εξαιρετικά σημαντική γιατί παρακολουθούμε μια διαδικασία αυτοκρατορικής αποσύνθεσης που ξεκίνησε με την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης το 1991, αλλά παραμένει άλυτη και ολοένα και πιο αμφιλεγόμενη. Το κατώφλι απειλής για την «πατρίδα» δεν απαιτεί επίθεση στη Ρωσία. Μπορεί να «απειληθεί» όταν η πρώην αυτοκρατορική επικράτεια αρνείται να λυγίσει στη θέληση της Μόσχας, εμποδίζοντας τις προσπάθειες του Πούτιν να επαναφέρει τη Μόσχα στη θέση που της αξίζει ως κέντρο μιας μεγάλης δύναμης, ίσης με τις Ηνωμένες Πολιτείες, την Κίνα, την Ευρώπη και την Ινδία.
Αυτή τη στιγμή, ο Πούτιν είναι πλήρως απασχολημένος με την ανάκτηση του ελέγχου της Ουκρανίας, αλλά για αυτόν υπάρχουν άλυτα ζητήματα στις χώρες της Βαλτικής, τον Καύκασο και τη Μολδαβία. Πρέπει επίσης να αποκαταστήσει την επιρροή της στα Βαλκάνια και την Κεντρική Ευρώπη και να αποδυναμώσει άλλες δυνάμεις ενισχύοντας παράλληλα τη δική της. Όσο πιο επιτυχημένος γίνεται, τόσο περισσότερα θα πρέπει να αναπληρώσει.
Για τους λεγόμενους ρεαλιστές, αυτό είναι κάτι που η Δύση πρέπει να αποδεχθεί. Αλλά αυτό είναι ειλικρινά επιπόλαιο επειδή αγνοεί το γεγονός ότι οι απρόθυμοι πρώην πολίτες της Ρωσίας δεν είναι απλώς δυτικοί πληρεξούσιοι στο παιχνίδι υπερδυνάμεων. Οι στόχοι του Πούτιν είναι συνταγή για αστάθεια στην περιοχή. Εξάλλου, οι Ουκρανοί έδιωξαν τη δύναμη των ρωσικών ενόπλων δυνάμεων από το Κίεβο τις πρώτες εβδομάδες του πολέμου, όταν δεν είχαν καμία δυτική βοήθεια εκτός από μερικούς αντιαρματικούς πυραύλους, ο ρόλος των οποίων ήταν πολύ υπερεκτιμημένος εκείνη την εποχή. Οι Γεωργιανοί μπλοκάρουν ξανά τους δρόμους της Τιφλίδας για να διαμαρτυρηθούν για την απόσυρση της κυβέρνησής τους από τη ρωσική επιρροή.
Για τον Πούτιν, αυτό είναι το πεπρωμένο, ένα χρέος που οφείλει στους προκατόχους του στο Κρεμλίνο. Οι Ευρωπαίοι ηγέτες μόλις τώρα αρχίζουν να συνειδητοποιούν τι σημαίνει αυτό το όραμα, ενώ στις ΗΠΑ, η ρωσική πολιτική έχει μπλέξει βαθιά στην εσωτερική πολιτική. Οι ηγέτες και των δύο περιοχών θα πρέπει να επικεντρωθούν στην οικοδόμηση των απαραίτητων άμυνες για να αποτρέψουν τον Πούτιν. Αυτό θα είναι ακριβό, αλλά όχι τόσο ακριβό όσο η εναλλακτική.