Η πύλη άνοιξε. Και στη φωτογραφία εμφανίστηκαν για μια στιγμή θυρωροί-φρουροί με χρυσά κράνη – πιο φτερωτοί από τους αγαμάδες, που ακίνητοι έδειχναν τα όπλα τους στο κατώφλι του παλατιού στην Άγκυρα. Περνώντας την πύλη ο Μητσοτάκης μπήκε σε έναν άλλο κόσμο. Κατά τη σχετική επίσκεψη του Ερντογάν στην Αθήνα, ο Πινάτ εμφανίστηκε ως κάτοχος των κλειδιών του Μαξίμου.
Δεν χρειαζόταν να κοιτάξεις τη σκηνογραφία και τα «αραβικά» κοστούμια για να καταλάβεις πόσο ανατολικά είχε ωθήσει ο Ερντογάν τη χώρα του. Δεν θα είναι έκπληξη αν, στην επόμενη προσπάθειά του να πουλήσει την ισλαμική σκέψη στο ποίμνιό του, μετατρέψει το ναό στην Έφεσο σε τζαμί.
Η απόσταση μεταξύ των δύο κόσμων αναδείχθηκε -πέρα από την αισθητική- από την επιμονή του Τούρκου προέδρου να χρησιμοποιήσει τουλάχιστον την πλατφόρμα της διμερούς συνάντησης για να επαναλάβει τη δήλωσή του ότι η Χαμάς είναι απελευθερωτικό κίνημα. Αυτό συμπληρώνει την εικόνα ενός ηγέτη που όχι μόνο διαφωνεί με τις σταθερές στρατηγικές και αξίες της Δύσης, αλλά προσπαθεί με κάθε ευκαιρία να δογματίσει τις διαφορές του, αντί να προσπαθεί διπλωματικά να τις εξομαλύνει.
Ίσως για πρώτη φορά στη μεταπολεμική ιστορία, πέρασε μια τετραετία χωρίς ένας Τούρκος ηγέτης να περάσει τις πόρτες του Λευκού Οίκου. Τι περισσότερα στοιχεία χρειαζόμαστε για το πόσο έχει διευρύνει το χάσμα με τη Δύση από τότε ο Ερντογάν;
Στασιμότητα σημαίνει πρόοδος στις ελληνοτουρκικές σχέσεις.
Ωστόσο, με τον Ερντογάν και ελλείψει επιδείνωσης των σχέσεών του με τις ΗΠΑ, η Ελλάδα έχει πετύχει σχεδόν λειτουργικές σχέσεις. Μια σχιζοειδής σχέση στην οποία η ίδια ρεβιζιονιστική παράνοια καταγράφεται στα χαρτιά και στα λόγια, προσπαθώντας να αμφισβητήσει ακόμη και την εδαφική κυριαρχία (των νησιών).
Μια σχέση όμως που σταδιακά απέκτησε δεύτερο σκέλος, τακτική επικοινωνία και εμβάθυνση της συνεργασίας σε θέματα χαμηλής πολιτικής. Ο Ερντογάν παραμένει ο ίδιος. Τώρα εμφανίζεται απλώς ως μη σφαιρικό – μόνο με τόξα στις κάμερες. Όχι με πλοία και αεροπλάνα στο χωράφι.
Αυτή τη σκηνή την είδαμε ξανά στην Άγκυρα. Ούτε υψηλή κινητικότητα ούτε στασιμότητα.
Σαν να έτρεχαν οι διμερείς σχέσεις σε διάδρομο. Ισχυρίζονται ότι δεν έχουν μέλλον. Ωστόσο, στο παρόν κερδίζουν συνεχώς μέτρα με ρυθμό που γίνεται το νέο φυσιολογικό. Εύθραυστη αλλά διαρκή κανονικότητα.
Αξίζει να ρίξουμε μια ματιά στα δημοσιεύματα πριν από τη συνάντηση Μητσοτάκη – Ερντογάν. Ακόμη και οι διαφωνίες που εμφανίστηκαν δημόσια ήταν αναμενόμενες. Αυτή είναι και η ιστορική πρωτοτυπία που έχει φέρει η στάθμευση αντιδικίας στις ενοχλητικές σχέσεις γειτονίας: λίγη προβλεψιμότητα.
