Συγγραφέας: Σπύρος Δημητρέλης
Στη ζωή και ειδικά στην πολιτική, τα μεγαλύτερα λάθη γίνονται από βεβαιότητες που αποδεικνύονται λανθασμένες. Δημιουργούνται από την έμφυτη τάση των ανθρώπων να αποδέχονται τις ιδέες και τις απόψεις τους ως πραγματικότητα, σε τέτοιο βαθμό που ο πραγματικός ρεαλισμός θεωρείται ένα εξαιρετικό χαρακτηριστικό. Ειδικά για τους πολιτικούς και πολύ περισσότερο για τους κυβερνώντες και τους εν δυνάμει κυβερνώντες τους. Αν ο ρεαλισμός ήταν ένα παγκόσμιο ανθρώπινο χαρακτηριστικό, η ζωή και ο κόσμος γύρω μας θα έμοιαζαν σίγουρα εντελώς διαφορετικά. Όχι να παίρνετε ανόητα ρίσκα. Με λιγότερες αποτυχίες και σίγουρα λιγότερες καταστροφές.
Τους τελευταίους μήνες, είδαμε τις φωνές του δεξιού λαϊκισμού να ανεβαίνουν. Μιλούν για την Ευρώπη σε βαθιά κρίση. Μιλούν για τη μεγάλη άνοδο της ακροδεξιάς. Ζητούν να αποσυρθεί η Ευρώπη από τον μάταιο πόλεμο στην Ουκρανία μέσω της συνθηκολόγησης της τελευταίας, στη λογική του «ό,τι έγινε έγινε, ας το τελειώσουμε». Είναι όμως αλήθεια αυτό; Ας δούμε μερικούς μύθους και τις αλήθειες πίσω από αυτούς:
– Υπάρχει μια «διεύθυνση» στις Βρυξέλλες που έχει το δικό της πρόγραμμα και το προωθεί «εν απουσία των εθνών της Ευρώπης». Η αλήθεια είναι ότι ούτε μια λέξη ευρωπαϊκής νομοθεσίας δεν τίθεται σε ισχύ χωρίς τη συγκατάθεση των λαών της Ευρώπης. Η έγκριση γίνεται φυσικά μέσω των εκλεγμένων εκπροσώπων των ευρωπαίων πολιτών, είτε στο Συμβούλιο Υπουργών και στο Συμβούλιο Κορυφής, είτε στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο εκλέγει την Ευρωπαϊκή Επιτροπή ή -θα μπορούσε να πει κανείς- την «κυβέρνηση» της Ευρωπαϊκής Ένωσης
– Η ακροδεξιά καλπάζει στην Ευρώπη. Αυτός είναι ένας άλλος μύθος. Πράγματι, στις τελευταίες ευρωεκλογές αυξήθηκαν τα κόμματα εκτός της κεντροδεξιάς, αλλά αυτή η αύξηση δεν είναι ενιαία και σίγουρα δεν είναι αμιγώς δεξιά ψήφος. Συνολικά, με περίπου το 20% των εδρών, η ακροδεξιά πέτυχε περίπου το 25%. Ωστόσο, αυτή η άνοδος περιλαμβάνει επίσης μια ελαφριά, ακροδεξιά εκδοχή του Meloni στην Ιταλία. Την ίδια στιγμή, το κεντροδεξιό Λαϊκό Κόμμα στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, που είναι μόνο μη ευρωσκεπτικιστικό, κέρδισε επίσης 12 έδρες, από 176 σε 188. Η συνολική εικόνα, με την πτώση των Πρασίνων και των Σοσιαλιστών, είναι ότι η πολιτική Το φάσμα έχει πράγματι κινηθεί προς την κεντροδεξιά, αλλά όχι εντυπωσιακά για την ακροδεξιά. Η άνοδος του AfD, για παράδειγμα στη Γερμανία, συνοδεύτηκε από τη μεγάλη πτώση του Orbán στην Ουγγαρία, που συμβολικά λέει πολλά.
– Οι Ευρωπαίοι έχουν βαρεθεί την Ευρώπη και κοιτάζουν τη χώρα. Τίποτα δεν μπορεί να είναι πιο αληθινό από αυτό. Σύμφωνα με το τελευταίο Ευρωβαρόμετρο, πάνω από τα τρία τέταρτα των Ευρωπαίων (77%) υποστηρίζουν μια κοινή πολιτική άμυνας και ασφάλειας μεταξύ των χωρών της ΕΕ, ενώ περισσότεροι από επτά στους δέκα πολίτες της ΕΕ (71%) συμφωνούν ότι η ΕΕ πρέπει να ενισχύσει την ικανότητά της να παράγει στρατιωτικός εξοπλισμός (αν η οδυνηρή εμπειρία της Ουκρανίας δεν παίζει ρόλο εδώ;). Ταυτόχρονα, σχεδόν επτά στους δέκα πολίτες της ΕΕ (69%) υποστηρίζουν μια κοινή εξωτερική πολιτική μεταξύ των κρατών μελών. Πάνω από τα δύο τρίτα των πολιτών συμφωνούν ότι η ΕΕ είναι ένας τόπος σταθερότητας σε έναν ταραγμένο κόσμο (67%) και ότι η ΕΕ διαθέτει αρκετή δύναμη και εργαλεία για να υπερασπιστεί τα οικονομικά συμφέροντα της Ευρώπης στην παγκόσμια οικονομία (69%). Πόσο πιο Ευρωπαίοι θα έπρεπε λοιπόν να δηλώνουν ότι είναι οι Ευρωπαίοι; Και όταν ζητούν μια κοινή εξωτερική και αμυντική πολιτική, μάλλον θέλουν περισσότερη Ευρώπη, όχι λιγότερη, όπως την ονειρεύονται διάφοροι λαϊκιστές που προωθούν την «εθνική ταυτότητα» και την «επιστροφή στις εθνικές αξίες». Οι αριθμοί τους αντικρούουν.