Ψίμυθος κυριολεκτικά δεν υπάρχει. Προέκυψε από το αρχιπέλαγος των μέσων κοινωνικής δικτύωσης ως φάρσα που μπορεί να εκθέσει τις εμφανίσεις υποτιθέμενων καταζητούμενων ανθρώπων που πάντα υποφέρουν από τον φόβο ότι μπορεί να είναι εκεί έξω – ότι μπορεί να εμφανιστεί μια νέα μόδα που δεν έχουν δοκιμάσει πριν.
Ψίμυθος δεν υπάρχει, αλλά παρά την ανυπαρξία της μπόρεσε να αντέξει την ανεξάντλητη οργή του υπουργού Υγείας. Ο Άδωνις Γεωργιάδης δεν βρήκε το χιούμορ να αγνοήσει την ανάρτηση που ενημέρωνε ότι ο μοναδικός γιατρός στην Ψίμυθο παραιτήθηκε. Πήρε προσωπικά το αστείο για την πανδημία και το θεώρησε επίθεση από τρολ της αντιπολίτευσης.
Η αλήθεια είναι ότι στον λαβύρινθο των καθρεφτών του Διαδικτύου, ένα φανταστικό τρολ δεν μπορεί να ξεχωρίσει από την πραγματικότητα. Μερικές φορές αρκεί να πετάξεις ένα βότσαλο μυθοπλασίας για να προκαλέσει ένα τσουνάμι αντιδράσεων, επηρεάζοντας όχι μόνο τις αντιλήψεις των ανθρώπων, αλλά και τη ζωή τους.
Σε αυτόν τον μύλο που αλέθει ιλιγγιωδώς αληθινές και ψευδείς «πληροφορίες», ο Ψίμυθος είναι το πιο αθώο και γοητευτικό λάθος.
Διαδικτυακό ταξίδι μετά από ένα ευεργετικό λάθος.
Η ραγδαία εξάπλωσή του οφείλεται στο γεγονός ότι χτύπησε ένα μνημονικό νεύρο: ξεκλείδωσε τη συλλογική μνήμη μιας άλλης καλοκαιρινής ζωής. Αναμνήσεις από εκείνα τα χρόνια που δεν σημαδεύτηκαν από τον κίνδυνο των καύσωνα και τις πυρκαγιές. Εκείνα τα χρόνια που μπορούσες να πας στον Πειραιά χωρίς να αποφασίσεις ποιο νησί θα διαλέξεις, γιατί ήξερες ότι στο λιμάνι του προορισμού που διάλεξες θα σε περίμενε ένα σμήνος από «σκαμπό», προσφέροντας φθηνά καταλύματα.
Ο Ψίμυθος αναφέρεται σε αυτή τη νοσταλγία και ταυτόχρονα την αποδομεί: ξυπνά τη μνήμη, αλλά για να αφαιρέσει τους μύθους της εξιδανίκευσης που έχουν συσσωρευτεί στο πέρασμα του χρόνου.
Το νησί που σου λείπει, σου λέει, είναι μύθος. Δεν υπήρχε κάτι που να σου έλειψε. Ξέχασες ποια πλοία σε πήγαν εκεί. Ξέχασες πού κοιμήθηκες, τι έφαγες. Η κάποτε γη που κατασκευάζουν οι προσωπικές μας μυθολογίες είναι στην πραγματικότητα η γη του ποτέ στην οποία φεύγουμε για να ξεφύγουμε από το χρόνο.
Για να γίνει ακόμα πιο ξινό το αστείο, το δημοφιλές Ψίμυθο μπορεί να εκληφθεί ως σαρκαστικό ξόρκι: πρέπει να γελάμε με τις ανασφάλειές μας. Η σχέση μας με το καλοκαίρι έχει διαταραχθεί. Ένα ανέμελο μέρος μοιάζει κλιματικά ευαίσθητο, οικονομικά απρόσιτο, εξωγήινο. Η εποχή της τεμπελιάς έχει γίνει «η εποχή».
Η εμφάνιση ενός ειδυλλιακού αλλά ανεξιχνίαστου νησιού είναι ένας κωμικός τρόπος για να διώξουμε αυτό το πολύ κοινό άγχος – το άγχος “μεσήλικας” ότι ο τόπος αλλάζει πολύ γρήγορα για να παραμείνουμε στη δική μας οικειότητα. Αλλάζει πιο γρήγορα από εμάς.
