Αν ήταν Αμερικανίδα, θα μπορούσε να υποδυθεί μια femme fatale με ιδιαίτερη πεποίθηση, αλλά ακόμα και στον ελληνικό κινηματογράφο, η Μαίρη Χρονοπούλου μπόρεσε να είναι μια από τις λίγες ηρωίδες που απεικόνισαν με επιτυχία δυναμικές, συχνά μοιραίες γυναίκες.
Κατάφερε να συναρπάσει χωρίς να έχει την χαρακτηριστική ομορφιά και τις ελκυστικές καμπύλες, που είναι προς τιμήν της, σε έναν χώρο όπου οι απόψεις ελκυστικών γυναικών ήταν μονοδιάστατες, ακόμη και κολλώδεις. Είχε όμως φινέτσα, το απαραίτητο ταμπεραμέντο και φυσικά υποκριτικό ταλέντο, το οποίο δούλεψε ακόμα περισσότερο στην ωριμότητά της για να μην καταλήξει στις δάφνες του ξεπερασμένου σινεμά, όπως συνέβαινε με τον παλιό εμπορικό κινηματογράφο.
Ήταν μια ηθοποιός που, δίπλα σε όλες σχεδόν τις σημαντικές και όμορφες ηρωίδες του ελληνικού κινηματογράφου, femme fatale, ξεχώρισε ως κυρία, σε σύνθετους ρόλους, αλλά και σε απαιτητική κωμωδία, στην οποία κυριαρχούσε η μεγάλη μεταπολεμική γενιά της. συναδέλφους.
Πριν από μια εβδομάδα, πέρασε ένας χρόνος από τον θάνατό της, και παρόλο που τα πλήκτρα είναι ακόμα καυτά, υπάρχουν δημοσιεύματα και εικασίες για τον τρόπο που έχασε τη ζωή της, αλλά και άλλα νομικά ζητήματα. Υπάρχει όμως και η προσφορά της στο χώρο της διασκέδασης, η καλλιτεχνική της αξία και η θαρραλέα στάση ζωής που κράτησε μέχρι τέλους. Η «γοργόνα» του ελληνικού κινηματογράφου έζησε μια ζωή γεμάτη θριάμβους, καλές και κακές στιγμές, ήξερε την αγάπη προς το καλύτερο και προς το κακό και τα δύσκολα, καταπιεστικά χρόνια της παιδικής ηλικίας δεν την εμπόδισαν να φτάσει ψηλά και να βιώσει την αποθέωση, αν και στην Τέλος, έπρεπε να παλέψει με την αναπηρία μετά από ένα ατύχημα με αυτοκίνητο.