Κ. Καραμανλή: Δικαιολογημένες ανησυχίες για τα εθνικά μας ζητήματα – Ενισχύουν τις εθνικές θέσεις [βίντεο]

Ο Κώστας Καραμανλής βρισκόταν σε διαφορετικό μήκος κύματος από τον Αντώνη Σαμαρά, αναφερόμενος απαλά στον εθνικισμό και το κράτος δικαίου.

Η ομιλία του πρώην πρωθυπουργού κατά την παρουσίαση του βιβλίου του Βαγγέλη Πλάκα «Κωνσταντίνος Καραμανλής και Θεσσαλονίκη» στην Εταιρεία Μακεδονικών Σπουδών περιείχε αιχμηρά σημεία, αλλά δεν υιοθέτησε ακραίες διατυπώσεις, ούτε υιοθέτησε αυτές για τον εσωτερισμό στην εξωτερική πολιτική.

«Οι φόβοι και οι ανησυχίες που εκφράζονται για τα εθνικά μας ζητήματα είναι βάσιμοι και πραγματικοί. Άλλωστε, δημιουργούνται από την επιθετικότητα της Τουρκίας και τον αυξανόμενο ρεβιζιονισμό. Η εμφάνισή τους ενισχύει θεμελιωδώς τις παγιωμένες εθνικές μας θέσεις, ειδικά όταν εκφράζονται με υπεύθυνα στόματα. Είναι λάθος να τους αντιμετωπίζουμε επικριτικά όσο η χώρα παραμένει πιστή στην εθνική γραμμή» τόνισε.

Ο κ. Καραμανλής, αναφερόμενος στην πορεία του Κωνσταντίνου Καραμανλή, επισήμανε ότι «στη μακρά διαδρομή του δημόσιου βίου υπερασπίστηκε και στήριξε όσο λίγοι τα εθνικά συμφέροντα. Με ρεαλισμό, χωρίς μεγαλοστομίες, αλλά με στρατηγικό στόχο και συγκεκριμένες ενέργειες. Υπενθύμισε επίσης ότι «η ένταξη της Ελλάδας στην ευρωπαϊκή οικογένεια είναι η ύψιστη πράξη προώθησης του εθνικού συμφέροντος» και ότι «το ίδιο έκανε πάντα με την Τουρκία. Ανοιχτοί δίαυλοι επικοινωνίας, αλλά με σταθερές θέσεις, πάντα διατυπωμένες με απόλυτη διαφάνεια».

Ο πρώην πρωθυπουργός τόνισε ότι «είναι αναληθές να λέγεται ότι ο Κωνσταντίνος Καραμανλής ήταν έτοιμος να ξεκινήσει πλήρεις διαπραγματεύσεις με την Τουρκία, όπως ακούστηκε πρόσφατα σε ορισμένους κύκλους», και πρόσθεσε: «Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής πίστευε ότι η μόνη διαφορά με την Τουρκία, δηλ. Η οριοθέτηση της ηπειρωτικής διαφοράς της υφαλοκρηπίδας στο Αιγαίο Πέλαγος θα πρέπει να επιλυθεί σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο και τους διεθνείς όρους, εάν κριθεί απαραίτητο και με προσφυγή στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης βάσει κοινής προσημείωσης. Και ήταν η Τουρκία που αποχώρησε. Αυτή είναι η ιστορική αλήθεια. Με άλλα λόγια, ο υπαινιγμός ότι ο Κωνσταντίνος Καραμανλής θα ήταν πρόθυμος να συζητήσει θέματα που η Τουρκία μονομερώς και αυθαίρετα προσπαθεί να προσθέσει στην ατζέντα διαχρονικά είναι ανακριβής, ψευδής και ίσως δόλιος».

Παράλληλα, ο κ. Καραμανλής αναφέρθηκε στην βάθυνση των κοινωνικών ανισοτήτων: «Η περιθωριοποίηση μεγάλων τμημάτων του πληθυσμού ωθεί έναν αυξανόμενο αριθμό πολιτών να απέχουν από την ψήφο και να αρνούνται να συμμετάσχουν στην πολιτική διαδικασία. Ακόμη χειρότερα, στα μάτια πολλών, το σύστημα έχει χάσει τη νομιμότητά του. Είτε μετατρέπονται σε «φυγάδες από την πολιτική», δηλαδή αρνούνται να συμμετάσχουν στα κοινά, είτε μετατρέπονται σε «πολιτικούς νομάδες», αφήνοντας ιστορικά κόμματα και στρέφονται σε πιο ακραίες φωνές και μορφές. Και η δυσαρέσκεια και η απογοήτευσή τους οδηγεί τη δημόσια ζωή σε μεγαλύτερη αυστηρότητα, επιθετικότητα, λεκτική βία και άλλα, βλάπτοντας έτσι τη σταθερότητα και τη δημοκρατική διαδικασία», σημείωσε και τόνισε ότι υπάρχει επείγουσα ανάγκη η Δύση να διαμορφώσει μια νέα κοινωνική κοινωνία. οικονομικό μοντέλο που θα είναι απάντηση στην αναταραχή, το αδιέξοδο και τον αποκλεισμό που αισθάνονται ιδιαίτερα οι λιγότερο προνομιούχοι πολίτες.

«Κανένα πολιτικό σύστημα, ακόμη και η κοινοβουλευτική δημοκρατία, δεν μπορεί να επιβιώσει για πολύ εάν δεν έχει ισχυρή νομιμότητα και αξιοπιστία στα μάτια της συντριπτικής πλειοψηφίας των πολιτών. Και όσοι αλαζονικά και αλαζονικά δυσφημούν τους δυσαρεστημένους και διαμαρτυρόμενους πολίτες ως οπισθοδρομικούς, εξατομικευμένους ή εξτρεμιστές ρίχνουν λάδι στη φωτιά», σημείωσε ο πρώην πρωθυπουργός.

Λεπτομέρεια από την ομιλία του πρώην Πρωθυπουργού κ. Κώστα Καραμανλή, στην παρουσίαση του βιβλίου του Βαγγέλη Πλάκα: «Κωνσταντίνος Καραμανλής και Θεσσαλονίκη»

Πρώτα από όλα, θέλω να συγχαρώ τον Βαγγέλη Πλάκα, γνωστό και σεβαστό δημοσιογράφο, για την έμπνευση και τη συγγραφή του βιβλίου του: «Κωνσταντίνος Καραμανλής και Θεσσαλονίκη». Συνέλεξε σχολαστικά ντοκουμέντα, αρχειακό υλικό και προσωπικές μαρτυρίες για τις σχέσεις ζωής του Κωνσταντίνου Καραμανλή με τη Θεσσαλονίκη, αναδεικνύοντας το πολύπλευρο έργο του και το συνεχές ενδιαφέρον του για την πόλη και τη Βόρεια Ελλάδα γενικότερα.

Όντας ο ίδιος Μακεδόνας, από τα νεανικά του χρόνια γνώριζε τη στρατηγική σημασία της περιοχής για το μέλλον της Ελλάδας, τον ρόλο της στα Βαλκάνια και τη Νοτιοανατολική Ευρώπη και τη σημασία της για την προστασία των εθνικών συμφερόντων. Συνειδητοποίησε ότι το αποτύπωμά της ξεπερνούσε κατά πολύ τις διαστάσεις ενός συνηθισμένου αστικού συγκροτήματος. Ότι έχει ιδιαίτερη γεωπολιτική σημασία, εθνική υπεραξία, κρίσιμο οικονομικό, εμπορικό, μεταφορικό και πολιτιστικό κόμβο. Με άλλα λόγια, μια μητρόπολη με ευρεία βάση και δυνητική επιρροή, βασική διασταύρωση Ανατολής – Δύσης, Βορράς – Νότου. Γι' αυτό το προίκισε όχι μόνο με εμβληματικά κτίρια, όπως το EMS που βρισκόμαστε σήμερα, αλλά και με βασικά έργα υποδομής και ισχυρούς θεσμούς. Με λίγα λόγια, μετέτρεψε μια βαλκανική πόλη σε μια σύγχρονη ευρωπαϊκή μητρόπολη.

Πέρα όμως από τη στρατηγική σημασία που της απέδιδε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, έτρεφε και βαθιά αγάπη για την πόλη. Γνωρίζοντας από πρώτο χέρι τα δεινά της Μακεδονίας στο πρώτο μισό του 20ού αιώνα, ένιωθε ιδιαίτερη ευαισθησία, οικειότητα και προστατευτικότητα απέναντι στη Θεσσαλονίκη και τη Μακεδονία. Δεν είναι υπερβολή ότι όταν έφτασε στη Θεσσαλονίκη άνοιξε η καρδιά του. Ακόμη και το γνωστό, λιτό δωρικό στυλ του μαλάκωσε και έγινε πιο αυθόρμητο, εκφραστικό και αντιπροσωπευτικό. Δεν είναι τυχαίο ότι οι περισσότερες στενές προσωπικές του σχέσεις ήταν με τους ανθρώπους της πόλης. Λίγοι ήταν τόσο κοντά του όσο ο Νίκος Ζαρδινίδης και ο Νίκος Μάρτης, ο Αγαμέμνων Γράτσιος και ο Νίκος Μέρτζος, παλαιότερα ο Απόστολος Αηδόνας και πιο πρόσφατα ο Φαίδων Γιαγκιόζης.

Κυρίες και κύριοι,
Πέρα όμως από τη Θεσσαλονίκη, τα μεγαλύτερα επιτεύγματα του Κωνσταντίνου Καραμανλή ήταν η εντυπωσιακή οικονομική ανασυγκρότηση και ανάπτυξη της χώρας, η ένταξη της Ελλάδας στην ευρωπαϊκή οικογένεια και η ανοικοδόμηση και εδραίωση της Δημοκρατίας. Με αφορμή την πεντηκοστή επέτειο της μεταπολίτευσης του 1974, θα κάνω μερικούς σύντομους προβληματισμούς σχετικά με αυτή την πτυχή του έργου του.