Από μικρός ονειρευόταν τη ζωή στην ύπαιθρο και σε ηλικία 22 ετών ο Χρήστος άφησε τον Βύρωνα για να ασχοληθεί με την κτηνοτροφία. Ο 37χρονος βοσκός μιλά στο iefimerida.gr για την απόφασή του και την καθημερινότητα με το κοπάδι του.
Ο Χρήστος Τσαμπόκαλος από μικρός ονειρευόταν τη μέρα που θα έφευγε από την Αθήνα, όπου γεννήθηκε και μεγάλωσε, για να ζήσει στο χωριό του πατέρα του και να ασχοληθεί με την κτηνοτροφία. Εικόνες από το αγαπημένο του χωριό, που επισκεπτόταν το Πάσχα και το καλοκαίρι, και τα παραμύθια των γονιών του τον έκαναν να ονειρεύεται τη ζωή μακριά από την πόλη, σε ένα ορεινό χωριό περιτριγυρισμένο από ζώα. Το όνειρο έγινε πραγματικότητα και πλέον ο 37χρονος ζει μόνιμα στο χωριό Βαλαώρα Ευρυτανίας και καταφέρνει να αποκτήσει το δικό του κοπάδι.
Το εξάμηνο συμβόλαιο στην επαρχία ήταν μια ευκαιρία να πάει στη γενέτειρα του πατέρα του, να δοκιμάσει τις δυνάμεις του μακριά από τον ρυθμό της πόλης και να αρχίσει να ασχολείται με τα πρόβατα. Η συμφωνία εκπληρώθηκε και δεν επέστρεψε στην Αθήνα, αντίθετα έμεινε στο χωριό, σπέρνοντας λαχανικά, μεγαλώνοντας το κοπάδι, έγινε αρχηγός της κοινότητας και ζούσε μια ήσυχη ζωή στον αγαπημένο του τόπο.
Μεγαλώνοντας στην Αθήνα, επισκεπτόσασταν συχνά το χωριό του μπαμπά σας; Τι σου άρεσε να κάνεις όταν ήσουν μικρός; Ποιες εικόνες σας μένουν ιδιαίτερα αξέχαστες;
Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Αθήνα – μέναμε κοντά στον Βύρωνα, πήγα σχολείο στην Καισαριανή, και σε ηλικία 22-23 ετών, το 2008, αποφάσισα να μετακομίσω στη Βαλαώρα Ευρυτανίας, το χωριό του πατέρα μου. Οι γονείς μου έφυγαν από το χωριό όταν ήταν μικροί, ζούσαν στην πόλη και επισκεπτόμασταν οικογενειακώς τα Χριστούγεννα, το Πάσχα, το καλοκαίρι και μερικά Σαββατοκύριακα το χειμώνα – μόνο για διακοπές.
Όταν έφτασα στο χωριό, χάρηκα πολύ, αλλά δεν ήμουν ένα τυπικό παιδί που έπαιζε τα συνηθισμένα παιχνίδια του κυνηγιού, του κρυφτού και του ψάξιμο με άλλα παιδιά. Προτίμησα να περνάω χρόνο με παιδιά των οποίων οι γονείς ασχολούνταν με την εκτροφή ζώων, ώστε να μπορώ να περπατήσω μαζί τους, να δω τα κοπάδια, να μάθω νέα πράγματα και τη δουλειά που έκαναν οι ίδιοι. Γιατί εδώ στην κτηνοτροφία βοηθάει όλη η οικογένεια, όχι μόνο μία.
Πώς ήταν η ζωή σου στην Αθήνα;
Έκανα μια κανονική ζωή, όπως όλα τα παιδιά της ηλικίας μου: πήγα σχολείο, παρακολούθησα μαθήματα, έκανα ιδιαίτερα μαθήματα και έμαθα αγγλικά. Δεν ήθελα να σπουδάσω, το όνειρό μου ήταν να μετακομίσω στην επαρχία και να γίνω αγρότης. Ίσως τα παραμύθια που μου έλεγε η οικογένειά μου, έχω αδυναμία στα ζώα, μάλλον αυτό συνέβαλε σε αυτό… Δεν θυμάμαι να έπαιζα με αυτοκινητάκια – προτιμούσα τις φάρμες, με ενδιέφεραν περισσότερο τα άλογα που είχαν κάτι να κάνουν με ζώα.
Μετακόμισες στην ύπαιθρο αφού άφησες το σχολείο; Πώς έφυγες από την Αθήνα;
Πώς αντέδρασε η οικογένειά σας στην απόφαση να αφήσετε την Αθήνα και να μετακομίσετε στην επαρχία;
Τα τελευταία χρόνια η μητέρα μου μοιράζει τον χρόνο της εδώ στο χωριό για να έρθει να με βοηθήσει, να με γνωρίσει, γιατί έχω και δύο αδερφές που μένουν στην Αθήνα. Μόνο εγώ πήγαινα στην επαρχία και συνήθως μου έρχονται.
Πώς ασχοληθήκατε με την κτηνοτροφία;
