Της Άλισον Σράγκερ
Το Ανώτατο Δικαστήριο των ΗΠΑ άκουσε επιχειρήματα την Τρίτη σε μια διαφωνία σχετικά με τον φορολογικό λογαριασμό των 14.279 δολαρίων και το κάπως ευρύτερο ζήτημα του τι θεωρείται εισόδημα σύμφωνα με τον ομοσπονδιακό φορολογικό κώδικα των ΗΠΑ, κάτι που η κυβέρνηση Μπάιντεν θα ήθελε να επεκταθεί.
Ο φορολογικός νόμος στο επίκεντρο της υπόθεσης περιλαμβάνει τον Τσαρλς και την Κάθλιν Μουρ σε μια επένδυση που έκαναν στην Ινδία πριν από σχεδόν δύο δεκαετίες. Αν και δεν σημείωσαν ποτέ κέρδη, η επένδυσή τους απέδωσε καλά και οι αλλαγές στη φορολογική νομοθεσία που εισήχθησαν το 2017 τους υποχρεώνουν να πληρώσουν φόρο για την αυξημένη αξία τους. Οι Moores υποστηρίζουν ότι δεν έλαβαν έσοδα από τις επενδύσεις τους και ως εκ τούτου δεν θα έπρεπε να υπόκεινται σε κανένα φόρο.
ερωτήσεις
Το αν η αυξημένη αξία της επένδυσης των Moores συνιστά εισόδημα ή μη πραγματοποιηθέν κέρδος είναι μια νομικά δύσκολη ερώτηση. Αλλά για έναν οικονομολόγο, είναι πολύ πιο απλό: οι φόροι ακίνητης περιουσίας, που αποτελούν μέρος του σχεδίου προϋπολογισμού των ΗΠΑ για το 2024 του Προέδρου Τζο Μπάιντεν, είναι τρομερή οικονομική πολιτική.
Οι φόροι είναι μέρος της ζωής και όλοι πρέπει να τους πληρώνουν, οι πλούσιοι ακόμη περισσότερο από τους λιγότερο πλούσιους. Δεν είναι όλοι οι φόροι ίδιοι – αυτό που έχει σημασία είναι πώς λειτουργεί ο φόρος. Ορισμένοι φόροι είναι πιο δύσκολο να εφαρμοστούν από άλλους, και κάποιοι είναι πιο ανατρεπτικοί από οικονομική άποψη. Σύμφωνα με τα δύο αυτά κριτήρια, η φορολόγηση του πλούτου – συμπεριλαμβανομένων των μη πραγματοποιηθέντων κερδών – είναι η χειρότερη μορφή φορολογίας.
Η φορολόγηση του πλούτου των πολυεκατομμυριούχων, όπως προτείνει ο Μπάιντεν, μπορεί να φαίνεται αβλαβής. Τελικά, πρόκειται για πολύ πλούσιους ανθρώπους (αν και όχι για δισεκατομμυριούχους). Ωστόσο, η εφαρμογή αυτού του φόρου θα ήταν πολύ δύσκολη. Οι πολύ πλούσιοι άνθρωποι συχνά αποκτούν αυτό το επίπεδο πλούτου ξεκινώντας μια επιχείρηση και το μεγαλύτερο μέρος αυτού του πλούτου είναι «δεμένο» στις επιχειρήσεις τους. Αυτές είναι συχνά μη εισηγμένες εταιρείες, επομένως είναι πολύ δύσκολο να τις αποτιμήσεις αντικειμενικά.
Ακόμη και στην περίπτωση περιουσιακών στοιχείων που διαπραγματεύονται στο χρηματιστήριο, η εφαρμογή του φόρου δεν θα ήταν απλή. Σε ποια ημερομηνία υπολογίζεται η φορολογική υποχρέωση; Τι συμβαίνει εάν η αξία του περιουσιακού στοιχείου μειωθεί από τώρα μέχρι την ημερομηνία λήξης του φόρου; Θα χρωστάει το κράτος χρήματα στους πολυεκατομμυριούχους σε ένα χρόνο που τα περιουσιακά τους στοιχεία θα χάσουν αξία αντί να αποκτήσουν αξία; Οι Ηνωμένες Πολιτείες φορολογούν επί του παρόντος τα κέρδη κεφαλαίου – αυτός είναι ένας τομέας όπου αυτά τα ερωτήματα είτε δεν προκύπτουν είτε δεν έχουν σαφή απάντηση.
Οι φόροι ακίνητης περιουσίας είναι επίσης γενικά κακοί για την οικονομία. Ακόμη και οι επιτυχημένοι ιδιοκτήτες επιχειρήσεων μπορεί να μην έχουν αρκετά μετρητά για να πληρώσουν φόρο επί της αξίας των επιχειρήσεών τους σε ένα δεδομένο έτος, ειδικά εάν ο φόρος είναι έως και 20% επί των μη πραγματοποιηθέντων κερδών και μπορεί να χρειαστεί να μειώσουν το ποσοστό ιδιοκτησίας τους. Αυτό σημαίνει ότι οι ιδιοκτήτες θα έχουν λιγότερο έλεγχο στις επιχειρήσεις τους.
Κίνητρα και αποτελέσματα
Η υπαγωγή των εταιρειών σε ετήσιο φόρο επί της αξίας τους θα δημιουργούσε ένα κίνητρο για να κρατηθούν οι εταιρείες μυστικές, επειδή η αξία της εταιρείας θα ήταν ευκολότερο να χειραγωγηθεί. Στην πραγματικότητα, ένας φόρος επί των μη πραγματοποιηθέντων κερδών πιθανότατα θα ωθούσε τους πλούσιους ανθρώπους να διατηρήσουν το μεγαλύτερο μέρος του πλούτου τους σε μη εμπορεύσιμα περιουσιακά στοιχεία. Αυτό όχι μόνο θα μείωνε τη διαφάνεια, αλλά θα στερούσε επίσης από τους απλούς Αμερικανούς την ευκαιρία να επενδύσουν σε αναπτυσσόμενες εταιρείες. Ναι, το κράτος θα μπορούσε να δημιουργήσει απαλλαγές – για παράδειγμα, φορολογικές απαλλαγές για ορισμένους τύπους περιουσιακών στοιχείων ή για ορισμένους κλάδους – αλλά αυτό θα δημιουργούσε μόνο περισσότερες στρεβλώσεις και λιγότερη διαφάνεια.
Είναι αλήθεια ότι υπάρχει ήδη φόρος ακίνητης περιουσίας. Ωστόσο, αξιολογείται και πληρώνεται μόνο μία φορά στη ζωή και υπόκειται σε κάθε είδους «κόλπα» που έχουν σχεδιαστεί για να χειραγωγούν τις αξίες προς τα κάτω. Υπάρχει λόγος που δεν φορολογούνται τα ακίνητα. Άλλες χώρες προσπάθησαν και βρήκαν ότι οι φόροι περιουσίας είναι μεγαλύτερο πρόβλημα από τα κέρδη. Είναι πολύ εύκολο να συμβεί απάτη και οι άνθρωποι καταλήγουν να μεταφέρουν τα χρήματά τους – στο εξωτερικό ή σε περιουσιακά στοιχεία που είναι δύσκολο να εκτιμηθούν, όπως η τέχνη, παρά στην τοπική οικονομία.
Μην κάνετε λάθος: ναι, οι ΗΠΑ χρειάζονται περισσότερα φορολογικά έσοδα και ναι, οι πολύ πλούσιοι Αμερικανοί θα μπορούσαν να πληρώσουν περισσότερα. Υπάρχουν, όμως, καλύτεροι τρόποι συγκέντρωσης χρημάτων από τους φόρους ακινήτων. Η κυβέρνηση θα μπορούσε να φορολογήσει την αύξηση της αξίας του ακινήτου όταν μεταβιβαστεί. Θα μπορούσαν επίσης να υπάρχουν πιο προοδευτικοί (διαβαθμισμένοι) φόροι κατανάλωσης στα είδη πολυτελείας.
Η φορολόγηση του πλούτου είναι κακή ιδέα, ακόμα κι αν επηρεάζει τους πλουσιότερους ανθρώπους. Ανεξάρτητα από την απόφαση του δικαστηρίου, οι πολιτικοί θα πρέπει να εγκαταλείψουν την ιδέα της φορολόγησης των μη πραγματοποιηθέντων κερδών και να επικεντρωθούν σε πιο λογικούς τρόπους αύξησης των κρατικών εσόδων.
Παραγωγή – Έκδοση – Επιλογή κειμένων (2019-2023): Γ.Δ. Παυλόπουλος
