Δέκα χρόνια δραστηριότητας Δημοτική Πινακοθήκη Αγρινίου χαρακτηρίζεται από ένα γεγονός με περιεχόμενο και μεγάλο συμβολισμό. Μια επετειακή έκθεση με 45 έργα από τη συλλογή της Βουλή των Ελλήνων Δεν είναι μόνο μια χειρονομία υποστήριξης και εκτίμησης προς την Πινακοθήκη Αγρινίου, αλλά και μια ενδιαφέρουσα και δυναμική συνομιλία με τις δημιουργικές δυνάμεις του τόπου. Η έκθεση με τα έργα της Βουλής τιτλοφορείται «Place of Light» και -όπως λέει και ο τίτλος- είναι αφιερωμένη στο τοπογραφία.
«Στην έκθεση μπορείτε να παρατηρήσετε τη ροή της αφήγησης από την Παναγία στις σύγχρονες αναπαραστάσεις», λέει ο ιστορικός τέχνης Δρ. Θοδωρής Κουτσογιάννης, επιμελητής της συλλογής έργων τέχνης του Κοινοβουλίου. Όπως εξηγεί, η τοπογραφία παρουσιάζεται ως καθοριστικός παράγοντας της νεωτερικότητας, εντός και εκτός του δίπολου ελληνισμού και παράδοσης, ξεκινώντας από τον μοντερνισμό των αρχών του 20ού αιώνα, την αναζήτηση της ελληνικότητας από τη γενιά του 1930, την περίοδο της μη-εικόνας. στον νεότερο αντιπροσωπευτισμό. Το κείμενο αναφοράς είναι η ανάλυση του Θοδωρή Κουτσογιάννη που περιλαμβάνεται στον κατάλογο της έκθεσης.
Η Δημοτική Πινακοθήκη Αγρινίου, με πάνω από 220 έργα κορυφαίων καλλιτεχνών, έχει ήδη αποκτήσει παρουσία και μπορεί να υποδεχθεί με σιγουριά αυτή την έκθεση. «Σε αυτά τα δέκα χρόνια, εκτός από εκθέσεις καταξιωμένων καλλιτεχνών και γόνιμες συνεργασίες με σημαντικούς φορείς και συλλέκτες, η μόνιμη συλλογή μας δημιουργήθηκε επίσης χάρη σε σημαντικές δωρεές από ευαίσθητους, καταξιωμένους καλλιτέχνες και δωρητές – ένα εξαιρετικό παράδειγμα προσφοράς για όλους μας. », λέει ο ζωγράφος σκηνοθέτης Χρήστος Γαρουφαλής, καλλιτεχνικός διευθυντής της City Gallery. «Η συλλογή ενός τόσο μεγάλου αριθμού έργων είναι σημαντική γιατί δημιουργεί ένα πολύ σημαντικό οικονομικό ποσό. Ωστόσο, το πνευματικό κεφάλαιο έχει πολλαπλές έννοιες…» Η φιλοξενία των εργασιών της Βουλής είναι ένα σημαντικό γεγονός για την Πινακοθήκη.
Ο Θοδωρής Κουτσογιάννης, οργανώνοντας το αισθητικό, ιδεολογικό και εικαστικό ίχνος της ελληνικής τοπογραφίας μέχρι σήμερα, εξιστορεί ουσιαστικά τα ρεύματα, τις τάσεις, τις άνισες και αμφίδρομες γραμμικές και κυκλικές κατευθύνσεις, τη συνομιλία με τη Δύση, το ελληνικό ταμπεραμέντο, τη διάσπαση του κανόνα, η επανασύνδεση και χρήση συμβόλων και συμβολισμών σε επίπεδο υλικό και άυλο: φως, ελληνική χλωρίδα, ανάγλυφο τοπίου, ελληνικές αρχαιότητες, πεδία μνήμης.
Το φως είναι ο συνδετικός άξονας. «Σταδιακά, το ενδιαφέρον των Ελλήνων τοπιογράφων για τη μεταβατική περίοδο από τον 19ο στον 20ό αιώνα επικεντρώθηκε ολοένα και περισσότερο στην απεικόνιση ενός χαρακτηριστικού, φωτεινού τόπου και στην ατμοσφαιρική του διαφάνεια», γράφει ο Θοδωρής Κουτσογιάννης. «Αυτή η ελληνοκεντρική ερμηνεία του φυσικού τοπίου συμβαδίζει ιδεολογικά με τη Μεγάλη Ιδέα – χωρίς ωστόσο να έχει κατά νου την κατάργησή της ή ακόμα και την καταστροφή του ελληνικού ιδεαλισμού το 1922. Καθ’ όλη τη διάρκεια του 20ου αιώνα, η ελληνική τοπογραφία θα αποτελέσει έργα προσανατολισμού και σύμβολο της νεοελληνικής ζωγραφικής».
Δημοτική Πινακοθήκη Αγρινίου, «Τόπος Φωτός». Σύγχρονη ελληνική ζωγραφική από τη συλλογή έργων τέχνης της Βουλής των Ελλήνων. Διάρκεια έως 3 Μαρτίου.