Η συμβολή της Ruli Rahmani θα μείνει ανεξίτηλη στη μνήμη και την ψυχή όλων όσοι είχαν την τύχη να τη γνωρίσουν.
Ήδη σε ηλικία εννέα ετών φρόντισε να μην αδειάσει ποτέ το γιορτινό τραπέζι του ραβίνου στο νησί της Ζακύνθου, όπου γεννήθηκε και μεγάλωσε, και ο μοναχικός ιερέας ένιωσε μέσα από αυτή τη συμβολική χειρονομία να προσφέρει τη ζεστασιά που απαιτούν οι άγιες μέρες.
Αργότερα, καθώς μεγάλωνε, η προσφορά έγινε μέρος της καθημερινότητάς της και μέχρι τα βαθιά της γεράματα φρόντιζε να μην μείνει μόνος της κανένας που είχε ανάγκη γύρω της.
Όπως ακριβώς φρόντιζε τους αποθανόντες ομοθρήσκους της στην ισραηλινή κοινότητα της Αθήνας, ράβοντας με ιδιαίτερη προσοχή και εθελοντικά το «μόρταζ», το τελευταίο ιερό ένδυμα με το οποίο ντύνεται ο εκλιπών πριν από την ταφή, σύμφωνα με τις αρχές του Ιουδαϊσμού.
Ποια ήταν η εβραϊκή κότα που έραβε αυλάκια;
Με τη βοήθεια του κ. Eliezer, το Αθηναϊκό-Μακεδονικό Πρακτορείο Ειδήσεων ανακαλύπτει το «μήνυμα» της ζωής αυτής της γυναίκας που η συμβολή της θα μείνει ανεξίτηλη στη μνήμη και την ψυχή όλων όσων είχαν την τύχη να τη γνωρίσουν.
«Η Ρούλα γεννήθηκε το 1929 στη Ζάκυνθο. Το πατρικό της όνομα ήταν Γκάνι. Ήταν μέλος της εβραϊκής κοινότητας της Ζακύνθου που σώθηκε από το Ολοκαύτωμα.
«Όλη της η οικογένειά της ήταν εξαιρετικά παραδοσιακή, αφοσιωμένη στη στήριξη και την αλληλεγγύη», λέει ο Γενικός Γραμματέας του KISE ΑΠΕ-ΜΒΕ, θυμούμενος ότι ακόμη και σε μεγάλη ηλικία δεν δίσταζε να χρησιμοποιήσει τα μέσα μαζικής μεταφοράς για να πάει από τη μια άκρη της Αθήνας στην άλλη. για να στηρίξει όσους είχαν ανάγκη.
Ο φονικός σεισμός του 1953 στη Ζάκυνθο και ο οικισμός της Αθήνας
Η νεαρή Ρούλα και η οικογένειά της ζούσαν στο όμορφο νησί της Ζακύνθου μέχρι το μοιραίο πρωινό της 12ης Αυγούστου 1953, όταν το φονικό πέρασμα του Εγκέλαδου από το Ιόνιο πέλαγος ισοπέδωσε κυριολεκτικά τις πόλεις Αργοστόλι, Ληξούρι και Ζάκυνθο, αφήνοντας εκατοντάδες νεκρούς στο πέρασμά του. χιλιάδες τραυματίες και ακόμη περισσότεροι άνθρωποι στους δρόμους.
Και σαν να μην έφτανε αυτό, η καταστροφική φωτιά που ακολούθησε έκανε στάχτη και τις τελευταίες ελπίδες όσων επέζησαν από τον φονικό σεισμό.
Οι περισσότεροι από αυτούς έφυγαν από τα σεισμόπληκτα Ιόνια Νησιά, μεταξύ των οποίων και η οικογένεια Ρούλα, που εγκαταστάθηκε στην Αθήνα.
«Η οικογένεια αναγκάστηκε να μετακομίσει στην Αθήνα αφού προηγουμένως πούλησε το οικόπεδο κάτω από το σπίτι τους στη Ζάκυνθο.
Συγκεκριμένα, μετακόμισαν στα Πετράλωνα και ξεκίνησαν μια νέα ζωή εκεί» εξηγεί ο κ. Ελιέζερ και όπως αποκάλυψε σε συνέντευξή της, το 1954 αποφάσισε να διδάξει τέχνη στο ORT (Οργανισμός Αποκατάστασης μέσω της Εκπαίδευσης).
«Εκείνη την εποχή, Εβραίοι από όλο τον κόσμο μάθαιναν διάφορες τέχνες στα τοπικά παραρτήματα του ORT.
Σε παράρτημα αυτού του οργανισμού στην Αθήνα, η Ρούλα έμαθε την τέχνη της ραπτικής και από τότε άρχισε να εργάζεται στο σπίτι της ως μοδίστρα» τονίζει ο κ. Ελιέζερ.
Φροντίδα νεκρών και χειροποίητα ραμμένα στόμια
Αργότερα, η νεαρή Ρούλα παντρεύτηκε τον Ερρίκο Κωστή, που ήταν επίσης αφοσιωμένος στη θρησκευτική λειτουργία.
«Ήταν χαλίφης, ήξερε πολλούς νόμους της εβραϊκής θρησκείας και της εβραϊκής παράδοσης, ήταν ψάλτης.
Τραγουδούσε και τα Σάββατα και τις πιο σημαντικές γιορτές και στη συναγωγή της Αθήνας και αργότερα στη συναγωγή της Χαλκίδας» τονίζει ο ΓΓ του ΚΙΣΕ, δείχνοντας την προσκόλληση του ζεύγους Κωστή στην εβραϊκή παράδοση.
Μια δέσμευση που αντικατοπτρίζεται και στο γεγονός ότι από το 1970 έως το 2017 -όταν άρχισαν να την αφήνουν οι δυνάμεις της- η Ρούλα Κωστή έραψε το αυλάκι με τον παραδοσιακό τρόπο, χωρίς καμία αμοιβή, εθελοντικά για όλα τα αποθανόντα μέλη της κοινότητας, όπως ο κ. λέει η Ελιζέρα.
«Είναι ένα ρούχο που είναι ίδιο για όλους, χωρίς καμία διάκριση, και η ιδιαιτερότητά του είναι ότι δεν περιέχει κόμπους ή τσέπες.
Είναι ένα απλό ντύσιμο, το ίδιο για όλους, γιατί σε αυτό το τελευταίο μέρος θεωρούμαστε όλοι ίσοι».