Γεγονός είναι ότι οι ιστορίες του Χόρχε Μπουκάι πάντα διδάσκουν κάτι διαφορετικό και σημαντικό, ειδικά όταν πρόκειται για τις αξίες της ζωής και για το πώς να περπατάς μέσα σε αυτήν…
Η παρακάτω διαφωτιστική ιστορία μας μιλά για την αξία κάθε λεπτού της ζωής και προέρχεται από το βιβλίο του «Ιστορίες για να σκεφτείς».
Αυτή είναι η ιστορία ενός ανθρώπου που θα περιέγραφα ως ερευνητή…
Ερευνητής είναι κάποιος που ψάχνει, όχι απαραίτητα αυτός που βρίσκει.
Επίσης δεν είναι κάποιος που ξέρει με σιγουριά τι ψάχνει. Είναι απλά κάποιος για τον οποίο η ζωή είναι μια αναζήτηση.
Μια μέρα, ο ερευνητής είχε την αίσθηση ότι έπρεπε να πάει στην πόλη Kamir. Έμαθε να δίνει μεγάλη σημασία στα προαισθήματά του, που προέρχονταν από ένα μέρος που ήταν δικό του αλλά άγνωστο.
Μετά από δύο μέρες περπάτημα σε δρόμους με σκόνη, εντόπισε τον Καμίρ από μακριά. Λίγο πριν φτάσει στο χωριό, ένας λόφος στα δεξιά του μονοπατιού τράβηξε την προσοχή του. Ήταν καλυμμένο με όμορφο πράσινο, γεμάτο δέντρα, πουλιά και γοητευτικά λουλούδια. Περιβαλλόταν από ένα είδος μικρού φράχτη από βαμμένο ξύλο.
Μια καφέ πόρτα τον κάλεσε μέσα.
Ξαφνικά ένιωσε ότι ξεχνούσε το χωριό και ενέδωσε στην επιθυμία να ξεκουραστεί σε αυτό το μέρος για λίγο.
Ο ερευνητής πέρασε την είσοδο και άρχισε σιγά-σιγά να περνάει δίπλα από τις λευκές πέτρες που ήταν διάσπαρτες στα δέντρα.
Άφησε το βλέμμα του σαν πεταλούδα να ακουμπήσει σε κάθε λεπτομέρεια αυτού του πολύχρωμου παραδείσου.
Ωστόσο, τα μάτια του ήταν τα μάτια ενός ερευνητή και ίσως γι’ αυτό ανακάλυψε την επιγραφή σε μια από τις πέτρες:
Abdul Tareg: έζησε 8 χρόνια, 6 μήνες, δύο εβδομάδες και 3 ημέρες.
Ήταν λίγο έκπληκτος όταν συνειδητοποίησε ότι αυτή η πέτρα δεν ήταν μια συνηθισμένη πέτρα: ήταν μια ταφόπλακα.
Τον στεναχώρησε η σκέψη ότι ένα τόσο μικρό παιδί ήταν θαμμένο σε αυτό το μέρος.
Κοιτάζοντας γύρω του, ο άντρας παρατήρησε ότι υπήρχε μια επιγραφή σε μια κοντινή πέτρα. Πλησίασε για να το διαβάσει. Αυτός είπε:
Yamir Kalib: έζησε 5 χρόνια, 8 μήνες και 3 εβδομάδες.
Ο ερευνητής ένιωσε μια τεράστια συγκίνηση.
Αυτό το όμορφο μέρος ήταν νεκροταφείο, και κάθε πέτρα ήταν ένας τάφος.
Ένα-ένα άρχισε να διαβάζει τις ταμπλέτες.
Όλοι είχαν παρόμοιες επιγραφές: το όνομα και τον ακριβή χρόνο ζωής του νεκρού.
Αυτό όμως που τον ενόχλησε περισσότερο ήταν η συνειδητοποίηση ότι ο άνθρωπος που έζησε περισσότερο ήταν λίγο πάνω από έντεκα χρονών…
Κυριευμένος από αφόρητη θλίψη, κάθισε και άρχισε να κλαίει.
Ένας διερχόμενος φύλακας του νεκροταφείου τον πλησίασε.
Τον παρακολούθησε να κλαίει σιωπηλά για μια στιγμή, και μετά τον ρώτησε αν έκλαιγε για κάποιο κοντινό του πρόσωπο.
«Όχι, για κανέναν συγγενή», είπε ο ερευνητής. «Τι συμβαίνει σε αυτό το χωριό; Τι υπέροχο έχει αυτό το μέρος; Γιατί είναι θαμμένα τόσα νεκρά παιδιά εδώ; Τι τρομερή κατάρα είναι πάνω σε αυτούς τους ανθρώπους; και τους υποχρέωσε να φτιάξουν νεκροταφείο για παιδιά:
Ο γέρος χαμογέλασε και είπε:
«Μπορείς να ηρεμήσεις. Δεν υπάρχει τέτοια κατάρα. Αυτό που συμβαίνει είναι ότι έχουμε ένα παλιό έθιμο εδώ. Θα σου το εξηγήσω…
«Όταν ένας νεαρός γίνεται δεκαπέντε, οι γονείς του του δίνουν ένα σημειωματάριο σαν αυτό που έχω εδώ για να του κρεμάσω στο λαιμό. Αυτή είναι μια παράδοση στη χώρα μας. Από εκεί και πέρα, όποτε κάποιος απολαμβάνει κάτι, ανοίγει το σημειωματάριό του και σημειώνει:
– Στα δεξιά, που του άρεσε.
–Αριστερά πόσο κράτησε η ηδονή.
Ακόμα κι αν γνώρισε μια κοπέλα και την ερωτεύτηκε. Πόσο κράτησε αυτό το μεγάλο πάθος και η χαρά της συνάντησης μαζί τους; Μια εβδομάδα; Δύο; Τρία και μισό:”
Και μετά η συγκίνηση του πρώτου φιλιού, η υπέροχη απόλαυση του πρώτου φιλιού… Πόσο κράτησε; Μόνο ενάμιση λεπτό φιλί; Δύο ημέρες; Μια εβδομάδα;
Τι γίνεται με την εγκυμοσύνη και τη γέννηση του πρώτου σας παιδιού;
Και ο γάμος των φίλων σου;
Και το ταξίδι που πάντα ονειρευόταν;
Και να συναντάς τον αδερφό σου που επιστρέφει από μια μακρινή χώρα;
Πόσο καιρό κράτησε στην πραγματικότητα η ευχαρίστηση αυτών των αισθήσεων;
Ωρες? Ημέρες;
Γι’ αυτό σημειώνουμε σε ένα τετράδιο κάθε λεπτό που μας δίνει ευχαρίστηση… Κάθε λεπτό.
Όταν κάποιος πεθαίνει, έχουμε τη συνήθεια να ανοίγουμε το τετράδιό του και να μετράμε την ώρα της ευχαρίστησης για να γράψουμε στον τάφο του. Γιατί για εμάς αυτή είναι η μόνη και αληθινή εποχή που έχουμε ζήσει».