ΑΥΤΟ Μπράιαν Ένο είναι ο αδιαμφισβήτητος πατέρας της ambient μουσικής ΜΟΥΣΙΚΗ. Έχοντας γράψει μουσική για αεροδρόμια και ταινίες με επίκεντρο το συναίσθημα και τον διαλογιστικό μινιμαλισμό, το έργο του αξίζει να μελετηθεί εξίσου ολοκληρωμένα και να ακουστεί από όλους μας. Ανάμεσα στις συνεργασίες του με Robert Fripp, Talking Heads και John CaleΟ Ένο δημιούργησε μερικές από τις πιο περίτεχνες και ατμοσφαιρικές συνθέσεις στην ιστορία της μουσικής, με μερικά από τα έργα του να ξεπερνούν ακόμη και τη διάρκεια της μίας ώρας. Ωστόσο, ένα από τα πιο διάσημα έργα του Eno διαρκεί μόνο δευτερόλεπτα.
Στην εφηβεία του 1990, ο Ένο εδραίωσε τη φήμη του ως περιζήτητου παραγωγού και πρωτοπόρου στη μουσική. Το 1993 δημοσίευσε τον τίτλο Neroli, ένα άλμπουμ με ένα τραγούδι που διαρκεί μόλις 60 λεπτά, σηματοδοτώντας τη δεύτερη εισβολή του στη μακρά, ασταμάτητη ατμόσφαιρα. Παρά αυτό το μνημειώδες κατόρθωμα, ο Eno έμεινε κολλημένος στη δημιουργικότητά του.
Αντί να συνεχίσει να εξερευνά τις μεγάλες και ατελείωτες δυνατότητες σύνθεσης ατμοσφαιρών, αποφάσισε να αναλάβει ένα φαινομενικά πολύ μικρότερο έργο – τη δημιουργία του ήχου εκκίνησης για ένα νέο λειτουργικό σύστημα που ονομάζεται Windows 95. Σε πλήρη αντίθεση με τον καθηλωτικό χώρο της προηγούμενης δουλειάς του, αυτό το έργο απαιτούσε μόνο λίγα δευτερόλεπτα μουσικής από τον Eno, παρουσιάζοντας μια εντελώς νέα πρόκληση.
«Η ιδέα ήρθε όταν δεν μου είχαν απομείνει απολύτως καμία ιδέα», θυμάται ο Eno. «Δούλευα τη δική μου μουσική για λίγο και στην πραγματικότητα είχα χαθεί αρκετά. Εκτιμώ πολύ κάποιον που μπαίνει και λέει: “Εδώ είναι ένα συγκεκριμένο πρόβλημα – λύσέ το”. Ο Ένο είχε κάτι παραπάνω από τα προσόντα για να το λύσει.
Ο παραγωγός έλαβε μια σύντομη περιγραφή του ήχου, η οποία περιείχε περισσότερα επίθετα παρά επεξηγήσεις. «Θέλαμε ένα μουσικό κομμάτι που να είναι εμπνευσμένο, οικουμενικό, αισιόδοξο, φουτουριστικό, συναισθηματικό και σοβαρό ταυτόχρονα», θυμάται ο Eno. «Και στο κάτω μέρος της περιγραφής λέει: «Και έπρεπε να ήταν 3¼ δευτερόλεπτα».
Φαίνεται ότι είναι αδύνατο να συμπεριληφθούν όλα αυτά τα συναισθήματα και οι ιδιότητες σε λίγα δευτερόλεπτα ήχου, αλλά αυτό δεν πτόησε τον Eno, αντίθετα, βρήκε το έργο διασκεδαστικό και το συνέκρινε με τη διαδικασία δημιουργίας μικροσκοπικών κοσμημάτων. Αφού δημιούργησε 84 πιθανούς ήχους για το έργο, ο Eno ήταν τόσο βυθισμένος στη μουσική μινιατούρα όσο και στη γιγάντια σύνθεση.
Ο τελικός ήχος διήρκεσε λίγο περισσότερο από τα προβλεπόμενα τρεισήμισι δευτερόλεπτα, αλλά περιείχε όλα τα προβλεπόμενα συναισθήματα που ήθελε η Microsoft. Όχι μόνο το έργο πυροδότησε νοσταλγία για τα παιδιά της δεκαετίας του ’90, αλλά αναζωογόνησε τη δημιουργικότητα του Eno, όπως εξήγησε:
«Και μετά, όταν το τελείωσα και επέστρεψα να δουλέψω πάνω σε τραγούδια που διαρκούσαν περίπου τρία λεπτά, ένιωσα ότι χρειάστηκε ένας ωκεανός χρόνου».