Φανταστείτε ότι εμφανίστηκε ένα άρθρο σε μεγάλη ξένη εφημερίδα στο οποίο κάποιος θα υποστήριζε ότι η πρωτότυπη συνταγή για φασολάδα ή αυγοσαλάτα λεμονιού, δύο παρασκευές τοτέμ της ελληνικής κουζίνας, έχει αμερικανική προέλευση. Είναι βέβαιο ότι θα υπάρξει θύελλα αντιδράσεων. Ίσως ακόμη και στο Κοινοβούλιο κάποιοι θα ήταν επιφυλακτικοί με όσους τολμούν να αμφισβητήσουν τις βαθιά ριζωμένες εθνικές γαστρονομικές παραδόσεις.
Στην Ιταλία αυτό ακριβώς συνέβη. Πριν από λίγους μήνες, ο Alberto Grandi, καθηγητής ιστορίας τροφίμων στο Πανεπιστήμιο της Πάρμα, γνωστός για τις αιρετικές του απόψεις που ανατρέπουν τις ιταλικές παραδόσεις, είπε στους Financial Times ότι η συνταγή για την καρμπονάρα είναι αμερικανική και ότι το μόνο μέρος του κόσμου όπου αυτή τη στιγμή μπορείτε να βρείτε την καλή παρμεζάνα του Ουισκόνσιν που γνωρίζουμε από τους Μιλγουόκι Μπακς και τον Γιάννη Αντετοκούνμπο, όχι την παρμεζάνα.
Υποστήριξε ότι η καρμπονάρα γεννήθηκε κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου από Αμερικανούς στρατιώτες στην Ιταλία – ο αμερικανικός στρατός είχε μπέικον και αυγά, δύο βασικά συστατικά της συνταγής που, μαζί με τα μακαρόνια, δημιουργούν ένα θρεπτικό και νόστιμο πιάτο. Φυσικά, επικρατούσε χάος και το θέμα αφορούσε ακόμη και τον Ματέο Σαλβίνι, τον αρχηγό της ακροδεξιάς Λέγκας, που δεν αφήνει άλυτο το θέμα της εθνικής ταυτότητας.
Αυτό είναι μόνο ένα πρόσφατο παράδειγμα, με δεκάδες έντονες διαμάχες να μαίνεται σε όλο τον κόσμο σχετικά με την πατρότητα των εθνικών πιάτων. Για έναν ταξιδιώτη που αναζητά αυθεντικές εμπειρίες, η εθνική και τοπική κουζίνα έχει μεγάλη σημασία.
Από το 1970, όταν η απήχηση των εθνικών τροφίμων σε όλο τον κόσμο συνδέθηκε με την άνοδο του μαζικού τουρισμού και έγινε ισχυρό «όπλο» στις οικονομίες των χωρών, έχουν γίνει μεγάλες μάχες για δημοφιλή παραδοσιακά πιάτα. Κάθε χώρα και κάθε μέρος -συχνά η διαμάχη αφορά περιοχές εντός μιας χώρας- έχει μια γαστρονομική ταυτότητα που θέλει να διατηρήσει και να ενισχύσει.