Γάμος ομοφυλόφιλων: Η κυβέρνηση «μαλάσσει» τους διαφωνούντες βουλευτές για να… μείνουν μακριά

Οι ζυμώσεις με συναντήσεις και τηλεφωνήματα συνεχίστηκαν όλο το Σαββατοκύριακο, καθώς οι διαφωνίες και οι αντιθέσεις στο κυβερνών κόμμα είναι πολλές και έντονες.

Άλλωστε ήταν ο πρώην πρωθυπουργός που έδωσε τον τόνο Αντώνης Σαμαράςπου ουσιαστικά απηύθυνε έκκληση στους βουλευτές του συνασπισμού να μην επιλέξουν τον δρόμο της αποχής που «έδειξε» ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης, αλλά να εκφράσουν την αντίθεσή τους καταψηφίζοντας το νομοσχέδιο στη Βουλή.

Ο κυβερνητικός εκπρόσωπος Παύλος Μαρινάκης επανέλαβε σήμερα ότι καλά θα κάνουν όσοι σκέφτονται να καταψηφίσουν το νομοσχέδιο απέχουν από την ψηφοφορία.

Το Μέγαρο Μαξίμου φαίνεται ότι μέσω συνεδριάσεων «μασάζ» προσπαθεί να επιτύχει αποχή από τους αντιπάλους βουλευτές παρά να τους πείσει για την ορθότητα της νομοθεσίας και να λάβει τη θετική τους ψήφο.

Ο Υπουργός Επικρατείας πρωτοστάτησε σε αυτές τις προσπάθειες Άκης Σχέρτσοςο οποίος αναφέρει σε κείμενό του στο Facebook ότι τα δικαιώματα των παιδιών ομόφυλων ζευγαριών δεν προστατεύονται με σύμφωνο συμβίωσης για να υποστηρίξει ότι ο γάμος είναι μονόδρομος.

Η προσπάθεια της κυβέρνησης σε όλα τα επίπεδα λοιπόν επιβεβαιώνει τον διχασμό που έχει επέλθει τόσο στην κοινωνία όσο και στην Κοινοβουλευτική Ομάδα της Νέας Δημοκρατίας μετά την απόφαση του Πρωθυπουργού να «ανοίξει» το θέμα την περασμένη εβδομάδα.

Κείμενο του Άκη Σχέρτσου

«Τρεις ερωτήσεις και απαντήσεις που εξηγούν γιατί η προστασία των παιδιών με τα σύμφωνα συμβίωσης είναι αναποτελεσματική και εισάγει μια νέα διάκριση σε βάρος των παιδιών που τελικά δεν προστατεύει τα δικαιώματά τους και αυτό ακριβώς είναι το ζητούμενο.

1/ Εάν το πρόβλημα είναι πού θα πάει το παιδί σε περίπτωση θανάτου του αναγνωρισμένου γονέα, αυτό μπορεί επίσης να επιλυθεί ορίζοντας ότι σε τέτοια περίπτωση ο σύντροφός του (στο σύμφωνο συμβίωσης) θα αναλάβει το ρόλο του νόμιμου κηδεμόνα. . Γιατί λοιπόν δεν αρκεί αυτό και πρέπει να καθιερώσουμε γάμο και υιοθεσία;

Γιατί απλά κηδεμόνας (επίτροπος για την ακρίβεια, ο όρος κηδεμόνας δεν υπάρχει στο δίκαιο μας) ΔΕΝ είναι και δεν μπορεί ποτέ να θεωρηθεί γονιός. Τα ορφανά παιδιά έχουν επίτροπο, μιλάμε για παιδιά που έχουν γονιό και εμείς ως κράτος θα τους στερήσουμε; Έχουμε δηλαδή έναν άνθρωπο που ως γονιός ήδη μεγαλώνει ένα παιδί και κυρίως θέλει να αναλάβει υπεύθυνα και συνειδητά όλες τις νόμιμες και σημαντικές υποχρεώσεις που συνοδεύουν αυτή τη σχέση και το κράτος υποκριτικά θα του πει: όχι, θα είσαι απλώς επίτροπος, κάποιο ίδρυμα; Αυτή η λογική δεν στιγματίζει αυτά τα παιδιά; Λέμε πραγματικά σε ένα παιδί που έχει βιώσει την τραγική απώλεια ενός αναγνωρισμένου γονέα ότι δεν θα έχει καθόλου γονέα, αλλά κηδεμόνα; Είναι αυτό προς το συμφέρον του παιδιού; Είναι παράλογο να υπάρχουν άνθρωποι που θέλουν να δεσμευτούν και να παντρευτούν τον σύντροφό τους, να υιοθετήσουν το παιδί του και να αναλάβουν περισσότερες ευθύνες απέναντί ​​του, το κράτος τους εμποδίζει να το κάνουν. Παράλογο, άδικο και κυρίως υποκριτικό.

Ας δούμε όμως και τις πρακτικές διαφορές μεταξύ της κηδεμονίας και της γονικής σχέσης: Η κηδεμονία δεν δημιουργεί σχέση. Το παιδί έχει πολύ λιγότερα δικαιώματα σε σχέση με τον κηδεμόνα και αυτή η σχέση λήγει όταν συμπληρώσει την ηλικία της ενηλικίωσης. Ως εκ τούτου, δεν δικαιούται καμία διατροφή από τον επίτροπο είτε πριν είτε μετά την ενηλικίωση (συχνά μια τέτοια υποχρέωση βαρύνει τους γονείς, π.χ. όταν τα παιδιά σπουδάζουν) ούτε κοινωνικές παροχές (π.χ. ένα παιδί δεν μπορεί να εγγραφεί έμμεσα ως μέλος ασφαλισμένος στην ασφάλιση του επιτρόπου) και φυσικά δεν μπορεί να κληρονομήσει τον επίτροπο (εκτός αν ο επίτροπος εκφράσει τέτοια βούληση και όμως ο επίτροπος θα το κληρονομήσει ως «εξωτικό», δηλαδή με πολλαπλή φορολόγηση). Όλα αυτά είναι προς το συμφέρον του παιδιού;

2/ Γιατί τότε δεν μπορεί να δημιουργηθεί νέα σχέση «φροντίδας» για τον σύντροφο (με σύμφωνο συμβίωσης) από αναγνωρισμένο γονέα που θα λύσει αυτά τα προβλήματα;

Ποια χώρα στον κόσμο έχει λύσει αυτά τα προβλήματα με αυτόν τον τρόπο; 39 χώρες έχουν θεσπίσει νόμους περί ισότητας υιοθεσίας και η Ελλάδα θα είναι η μόνη που θα δημιουργήσει ένα νέο πλαίσιο, διαφορετικό από όλες τις άλλες χώρες, πρωτότυπο στον κόσμο;

Πρώτον, εάν δημιουργούσαμε μια νέα «οικογενειακή» σχέση όπως αυτή που προτείνετε, θα άλλαζε ολόκληρο το οικογενειακό δίκαιο, θα περιελάμβανε απαραίτητα ετεροφυλόφιλα ζευγάρια και θα δημιουργούσε πολλά νέα προβλήματα, πολλά περισσότερα από αυτά που προορίζεται να λύσει.

Επιπλέον, η «κηδεμονία» θα ισχύει μόνο μετά το θάνατο του αναγνωρισμένου γονέα; Εάν ναι, μια τέτοια «λύση» δεν επιλύει καθόλου τα προβλήματα σχετικά με τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις του μη αναγνωρισμένου γονέα, υπό κανονικές συνθήκες, δηλαδή όσο ο αναγνωρισμένος γονέας είναι εν ζωή (νοσοκομείο, σχολείο, συνοδεία σε δραστηριότητες, προαιρετική διατροφή σε την περίπτωση καταγγελίας του συμφώνου συμβίωσης).χ.π.). Επιπλέον, δεδομένου ότι μια τέτοια λύση θα ίσχυε αναγκαστικά και για ετεροφυλόφιλα ζευγάρια, δεν είναι κατανοητό γιατί το άλλο μέρος στο σύμφωνο συμβίωσης θα πρέπει να γίνει αυτόματα ο κηδεμόνας του παιδιού σε περίπτωση θανάτου ενός από τους γονείς. Το παιδί μπορεί να έχει άλλο γονιό ή άλλους συγγενείς στους οποίους μπορεί να πάει (ετερόφυλα ζευγάρια που θέλουν να λύσουν τα προβλήματά τους, παντρεύονται και υιοθετούν).

Εάν, από την άλλη, προτείνεται η θέσπιση νέου τύπου «συνεπιμέλειας» για τον σύντροφο του αναγνωρισμένου γονέα (στο πλαίσιο της συναινετικής συμβίωσης) ενώ ο άλλος αναγνωρισμένος γονέας είναι εν ζωή, αφενός επηρεάζει επίσης τα ετεροφυλόφιλα ζευγάρια, κάτι που δεν είναι απαραίτητα επιθυμητό, ​​και από τα άλλα μέρη, βασικά συμφωνούμε ότι θέλουμε μια νέα έννομη σχέση που θα έχει ακριβώς τα ίδια στοιχεία (δικαιώματα, υποχρεώσεις) με τη γονική, αλλά θα την ονομάσουμε ελαφρώς διαφορετικά. Έτσι, η επινόηση μιας νέας οικογενειακής έννομης σχέσης βασισμένης σε σύμφωνο συμβίωσης, ειδικά για ομόφυλα ζευγάρια, βαθαίνει τις ανισότητες που βιώνουν τα παιδιά αυτών των οικογενειών.

3/ Γιατί λοιπόν δεν τροποποιούμε απλώς το σύμφωνο συμβίωσης ώστε να επιτρέπεται η υιοθεσία του παιδιού του συντρόφου;

Από τη μια θα έλυνε το πρόβλημα των παιδιών, αλλά θα συντηρούσε τις άδικες, άδικες διακρίσεις σε βάρος ομόφυλων ζευγαριών που δεν θα μπορούν να παντρευτούν όπως όλοι οι υπόλοιποι συμπολίτες μας. Αλλά δεν ανταποκρίνεται και στις αντιρρήσεις όσων αντιτίθενται στο δικαίωμα υιοθεσίας που απορρέει από το γάμο, γιατί ουσιαστικά το αναπαράγει, απλώς εντός της διαθήκης».