Η Βολιβία είναι το όνειρο πολλών ταξιδιωτών. Υπάρχουν πολλοί λόγοι.
Φιλοξενεί τη μεγαλύτερη έρημο αλατιού στον κόσμο, το Salar de Uyuni, την υψηλότερη πρωτεύουσα στον κόσμο, τη Λα Παζ, την ιερή λίμνη των Ίνκας, την Τιτικάκα και πολλά άλλα μέρη που κόβουν την ανάσα.
Όντας στην καρδιά της Νότιας Αμερικής, είναι ίσως το καλύτερα κρυμμένο μυστικό της ηπείρου. Το «Θιβέτ της Αμερικής», όπως ονομάζεται αυτή η χώρα, είναι επίσης μέρος της οροσειράς των Άνδεων, που συναρπάζει τους ταξιδιώτες και τους ενθαρρύνει να τις ανακαλύψουν, και μια μοναδική εμπειρία είναι η επαφή με αυτόχθονες που ζουν σε απομακρυσμένα χωριά όπου ο χρόνος φαίνεται να να παγώσει.
Ένα ποσοστό των Βολιβιανών μιλάει Κέτσουα και Αϊμάρα. Αυτές οι δύο μητρικές γλώσσες, μαζί με την επιθυμία να εμβαθύνουμε στα αντιαποικιακά κινήματα και την πολιτική ιστορία της χώρας, αποτέλεσαν, μεταξύ άλλων, το κίνητρο για τη δημιουργία του πολυγλωσσικού Γιάννης Οικονόμου επισκεφθείτε την.
Στην πολύ ενδιαφέρουσα συζήτησή μας για iefimeridaΟ κ. Οικονόμου περιέγραψε τις περιπετειώδεις και συναισθηματικές εμπειρίες του στη Βολιβία, μίλησε για τη συνάντηση με έναν πολιτικό θρύλο, Έβο Μοράλεςπαρέχοντας παράλληλα συμβουλές σε όσους θέλουν να ταξιδέψουν σε αυτή την πολύχρωμη και συναρπαστική χώρα.
Πώς αποφασίσατε να κάνετε το ταξίδι στη Βολιβία;
Αυτό έχει να κάνει με δύο παράγοντες. Καταρχάς, αναζητώ συνεχώς πηγές έμπνευσης. Η πόρτα σε αυτές τις πηγές έμπνευσης είναι η γλώσσα. Η γλώσσα ως φορέας πολιτισμού, όχι απλώς κανόνες, γραμματική, λεξιλόγιο, σύνταξη. Ο μόνος παράγοντας λοιπόν είναι η επιθυμία μου να έρθω πιο κοντά στον ανθρώπινο πολιτισμό μέσω των γλωσσών του. Δεύτερον, διαβάζω – αναζητώ πηγές έμπνευσης για να κατανοήσω την κοινωνία στην οποία ζούμε – ένα καταπληκτικό βιβλίο του διεθνούς Έλληνα επιστήμονα Λεωνίδα Οικονομάκη, γνωστό σε πολλούς ως ράπερ της ομάδας Social Waste, ένα βιβλίο με τίτλο «Όπως ο Ζαπάτα και Τσε».
Το βιβλίο βασίζεται στην επιτόπια εργασία του και συγκρίνει τα κινήματα των ιθαγενών στην Τσιάπας του Μεξικού, όπου έχουμε τους Σαντινίστας, με το κίνημα των ιθαγενών Cocaleros στην Κοτσαμπάμπα της Βολιβίας. Γενικά, στη Βολιβία, οι Cocaleros παράγουν φύλλα κόκας, ένα ιερό φυτό για τους κατοίκους των Άνδεων, μεταξύ άλλων. αυτή είναι η ελιά στην Ελλάδα. Διάβασα λοιπόν το βιβλίο και αμέσως το ενδιαφέρον μου στρέφεται προς τις Άνδεις. Αυτό το βιβλίο άνοιξε τα μάτια μου στον κόσμο των ιθαγενών αντικαπιταλιστικών και αντιαποικιακών κινημάτων στο Μεξικό και τη Βολιβία, οπότε ποια θα ήταν μια προφανής πύλη για να συνδεθώ μαζί τους; Η απάντηση είναι η γλώσσα αυτών των ιθαγενών, δηλαδή η Κέτσουα. Άρχισα λοιπόν να διαβάζω Κέτσουα στο Διαδίκτυο. Εκτός από τη γλώσσα Κέτσουα με τράβηξε και το λεγόμενο «Κοσμοθεωρία των Άνδεων», δηλαδή η ιδεολογία της αυτοκρατορίας των Ίνκας.
Μιλάτε πάνω από 32 γλώσσες… Έχετε ακούσει ποτέ για την Κέτσουα;
Διάβασα αργότερα το βιβλίο του κ. Οικονομάκη και αμέσως συνειδητοποίησα ότι το όνειρό μου να μάθω Κέτσουα θα γινόταν σύντομα πραγματικότητα. Γυρίζω στο Διαδίκτυο, αρχίζω να ψάχνω για πηγές, μετά γράφω στον Λεωνίδα Οικονομάκη και του ζητάω να με φέρει σε επαφή με μέλη ιθαγενών κινημάτων. Και έτσι συνδέθηκα με τα μέλη τους, μέσω της οποίας βρήκα την δασκάλα μου στην Κέτσουα, τη Μαριέλα, από το χωριό Πουνάτα της περιοχής Κοτσαμπάμπα, και μαζί της άρχισα να παρακολουθώ μαθήματα κέτσουα μέσω WhatsApp. Επί του παρόντος, η Κέτσουα ομιλείται σε δύο μεγάλες πόλεις. Ομιλούνται σε όλες τις Άνδεις, αλλά υπάρχουν δύο αστικά κέντρα: το Κούσκο στο Περού και η Κοτσαμπάμπα στη Βολιβία. Αλλά μιλιούνται κυρίως σε απομακρυσμένα χωριά των Άνδεων (στον Εκουαδόρ, το Περού, τη Βολιβία και λίγο στην Αργεντινή), συχνά σε μεγάλα υψόμετρα που κόβουν την ανάσα.
Έχω επισκεφτεί χωριά ψηλά στις Άνδεις, όπου ζουν οι φτωχότεροι από τους φτωχούς, όπου ό,τι παράγεις είναι αυτό που τρως – τίποτα περισσότερο. Εκεί μαγειρεύουν και τρώνε μόνο ό,τι παράγουν. Είναι τελείως αποκομμένοι από τον πολιτισμό μας, έχω επισκεφτεί τέτοια χωριά και αυτές οι επισκέψεις με έχουν πλουτίσει περισσότερο από όσο μπορείς να φανταστείς ως άνθρωπο. Μιλούν την αυθεντική γλώσσα Κέτσουα, η οποία δεν μοιάζει με καμία άλλη γλώσσα. Μου άνοιξαν τις πόρτες τους, κοιμήθηκα στα σπίτια τους, μοίρασα τα ταπεινά τους φαγητά, όπως κινόα και chuños, που είναι πατάτες, που για συντήρηση ξεραίνονται στον πολικό παγετό των Άνδεων αφού πρώτα θρυμματιστούν σε ένα είδος αλωνίσματος. μέχρι να φύγουν τα υγρά τους. Είδα την καλοσύνη και τη γενναιοδωρία αυτών των ανθρώπων στα ζεστά τους χαμόγελα, παρόλο που είχα διαβάσει σε ελληνικές ιστοσελίδες ότι ήταν κακοί και αφιλόξενοι άνθρωποι. Ίσως με βοήθησε και το ότι μίλησα τη γλώσσα τους…
Ποια εποχή επισκεφτήκατε τη Βολιβία;