Ήταν Οκτώβριος του 1974 όταν το πλοίο έδεσε για τελευταία φορά στις αποβάθρες του λιμανιού του Βόλου και από τότε το όνομά του έγινε αξέχαστος θρύλος, για τους μεγαλύτερους η ιστορία του είναι αληθινή και για τους νεότερους οι ιστορίες και οι φωτογραφίες του.
Ήταν το αγαπημένο καράβι χιλιάδων ανθρώπων που σε αυτούς τους δύσκολους μεταπολεμικούς καιρούς θέλησαν να ταξιδέψουν και όχι μόνο στον Βόλο, τη Χαλκίδα, την Αιδηψό και τις Σποράδες. Ήταν ένας θρύλος στην περιοχή. Ήταν «Ο Κύκνος».
Ο Κύκνος αγαπήθηκε από τον κόσμο όσο κανένα άλλο πλοίο και μέχρι σήμερα παραμένει σημείο αναφοράς σε περιοδικά, εκδόσεις βιβλίων, ειδικές εφημερίδες και μια ειδική σελίδα στα social media που διευθύνουν οι φίλοι του που συνεχώς επεκτείνονται και αναζητούν άγνωστες πτυχές του υπέροχου πλοίου που στο πέρασμα των δεκαετιών όργωσε τα νερά του Παγασητικού, του Ευβοϊκού και των Σποράδων.
Η ιστορία του Κύκνου ξεκίνησε στο Μέιν των ΗΠΑ, όπου χτίστηκε το 1930 και έπεσε στη θάλασσα την ίδια χρονιά. Το σκάφος ονομάστηκε «Sylvia» και σύμφωνα με παλαιότερη έρευνα του βουλευτή Μαγνήσιου Χρήστου Αντωνίου από τη Γλώσσα Σκοπέλου, ένας από τους ιδιοκτήτες του στα χρόνια του Μεσοπολέμου ήταν ο δήμαρχος της Νέας Υόρκης, Fiorello Henry LaGuardia.
Στο ξέσπασμα του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και κατά τη διάρκειά του, το πλοίο χρησιμοποιήθηκε από το Ναυτικό των Ηνωμένων Πολιτειών ως πλοίο υποστήριξης με την ονομασία «USS Tourmaline» και στάθμευσε στη Νέα Υόρκη. Το 1945, με το τέλος του Μεγάλου Πολέμου, δεν χρησιμοποιήθηκε πλέον από τον αμερικανικό στρατό και τον Ιανουάριο του 1946 πουλήθηκε και πέρασε στα ελληνικά χέρια. Αγοράστηκε από τους Έλληνες εφοπλιστές Ανδρέα Εμπειρίκο και Μανώλη Κουλουκούντη, που εγκαταστάθηκαν μόνιμα στην αμερικανική μητρόπολη το 1940 και ήταν πρόεδροι της Ένωσης Ελλήνων Εφοπλιστών στη Νέα Υόρκη.
Η πανέμορφη γολέτα με το όνομα «Adelphic» διέσχισε τον Ατλαντικό Ωκεανό μεταφέροντας αμερικανική βοήθεια τρόφιμα και ιατρικές προμήθειες για λογαριασμό της UNRRA και ελλιμενίστηκε για πρώτη φορά στο ελληνικό λιμάνι του Πειραιά το 1946 και έκτοτε μετονομάστηκε σε «Κύκνος» με τις απαραίτητες τροποποιήσεις». εκτοξεύτηκε στις ελληνικές θάλασσες.
Το συμβολικό πλοίο με το χαρακτηριστικό λευκό του κύκνο στην πλώρη, περιτριγυρισμένο από μπλε στρογγυλό πλαίσιο, έκανε το «παρθενικό» του ταξίδι στην Ελλάδα για την εταιρεία «Σαρωνικός» τον Μάιο του 1947, δηλαδή πριν από 76 χρόνια, και απέπλευσε για πρώτη φορά στο το λιμάνι του Βόλου, ξεκινώντας την τακτική του διαδρομή Βόλος-Αιδηψός-Χαλκίδα.
Πέντε χρόνια αργότερα, το 1952, η «Κύκνος» άρχισε να συνδέει τον Βόλο με τα νησιά των Βορείων Σποράδων, δηλαδή τη Σκιάθο, τη Σκόπελο, την Αλόννησο, αλλά και τη Σκύρο.
Η τελευταία είσοδος του Κύκνου στο λιμάνι του Βόλου, με σφυρίγματα και σημαία, ήταν τον Οκτώβριο του 1974. Το Kyknos ήταν το αγαπημένο πλοίο όλων.
Το 2017 η εφημερίδα «Θεσσαλία» από τον Βόλο, στο αφιέρωμά της στην «Κύκνος», συμπεριέλαβε μεταξύ άλλων αναμνήσεις και περιγραφές του Στργιου Μιχελή, που ήταν μέλος του συνεργείου για αρκετά χρόνια και έγραφε: «Γεννήθηκα το 1950. στη Γλώσσα Σκοπέλου και σε ηλικία 14 χρονών πριν από 5 χρόνια βρέθηκα στην «Κύκνο». Δούλεψα για πρώτη φορά εκεί από το 1965-1969 μέχρι που πήγα στον στρατό και δούλεψα ξανά εκεί το 1973-1974. Στην αρχή υπηρέτησα ως καθαρίστρια, αλλά δεν μου άρεσε η μηχανή. Πήγα στο πλοίο, όπου έγινα ναυτικός και μετά μηχανικός. Απολύθηκα από τα ατμόπλοια ως τρίτος μηχανικός. Η θητεία μου στον Κύκνο ήταν από τις καλύτερες στιγμές της ζωής μου. Ένιωσα χαρούμενος που ήμουν μέλος του πληρώματος του. Θυμάμαι ότι το 1966 έπαιρνα μισθό 4.500 δραχμές. Πολύ καλά λεφτά για εκείνη την εποχή. Κάθε φορά που αναπολώ εκείνα τα χρόνια, νιώθω νοσταλγία. Πέρασα υπέροχα στον «Κύκνο» γιατί δουλέψαμε σε άριστες συνθήκες.
Στα τέλη της δεκαετίας του 1970, ο «Κύκνος» τελείωσε και διαλύθηκε για σκραπ, αλλά ένας ναύτης από τη Σκόπελο, ο Στέργιος Μιχελής, αναπολώντας τις υπέροχες στιγμές της νιότης του στην «Κύκνο», είπε ότι «κρατούσα ένα αναμνηστικό του πλοίο. Όταν το έστειλαν στο διαλυτήριο, κράτησα τη λάμπα. Το έχω ακόμα στο σπίτι, στην πέργκολα. Είναι κρίμα που τελείωσε έτσι. Ήταν ένα από τα καλύτερα πλοία που ταξίδεψαν ποτέ στην Ελλάδα. Όταν πήγα για πρώτη φορά, άκουσα μια ιστορία ότι ακόμη και ο Κένεντι ταξίδεψε μαζί του όταν ήταν στην Αμερική. Αν αυτό ήταν αλήθεια ή όχι, δεν μπορώ να πω. Στα τέλη της δεκαετίας του 1970 ήταν ένας Βολιώτης, δεν θυμάμαι το όνομά του, που ήθελε να μετατρέψει αυτό το μέρος σε πλωτό εστιατόριο και καφετέρια. Το νοίκιασε για λίγο. Δεν ήθελε πολλές παρεμβάσεις. Ωστόσο, το σχέδιό του απέτυχε και τελικά ο «Κύκνος» οδηγήθηκε στα σκουπίδια.
Το αγαπημένο πλοίο είναι θρύλος για πολλούς. Έγινε βιβλίο, έγινε εξώφυλλο, απέκτησε φανατικούς φίλους στο Διαδίκτυο και στα social media. Καράβι που παρουσιάζεται πολλές φορές στη λογοτεχνία, το αγαπημένο πλοίο του Γιάννη Σκαρίμπα, που περιγράφεται στο περιοδικό του Νίκου Δ. Τριανταφυλλόπουλου με το φιλολογικό ψευδώνυμο Νίκος Γρυπονησιώτης ως ο «αρχάγγελος στο λιμάνι» «Νεφούρια» (αρ. 12).
