Ήδη σε ηλικία εννέα ετών, φρόντισε το γιορτινό τραπέζι του ραβίνου στο νησί της Ζακύνθου, όπου γεννήθηκε και μεγάλωσε, να μην είναι ποτέ άδειο και ο μοναχικός ιερέας να νιώσει, μέσα από αυτή τη συμβολική κίνηση προσφοράς, τη ζεστασιά εκείνων των άγιων ημερών. απαιτώ.
Αργότερα, καθώς μεγάλωνε, η προσφορά έγινε μέρος της καθημερινότητάς της και μέχρι τα βαθιά γεράματα φρόντιζε να μην μείνει μόνος της κανένας που είχε ανάγκη γύρω της. Όπως φρόντιζε τους αποθανόντες ομοθρήσκους της στην ισραηλινή κοινότητα της Αθήνας, με ιδιαίτερη φροντίδα έραψε οικειοθελώς το «μόρταζ», το τελευταίο ιερό ένδυμα με το οποίο ντύνεται ο αποθανών πριν από την ταφή, σύμφωνα με τις αρχές του Ιουδαϊσμού.
«Η γυναίκα που έραψε τα ένθετα έφυγε», έγραψε ο Victor Eliezer, γενικός γραμματέας του Κεντρικού Εβραϊκού Συμβουλίου, στο προσωπικό του ημερολόγιο στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, αποχαιρετώντας «τη μεγάλη κυρία του Έλληνα Εβραϊσμού Ραχμάνι – Ρούλα Κωστή», με σεβασμό και λόγια απλά και αυστηρά, «με την ίδια απλότητα και λιτότητα που επέλεξε η ίδια να ζήσει».
Με τη βοήθεια του κ. Eliezer, το Αθηναϊκό-Μακεδονικό Πρακτορείο Ειδήσεων ανακαλύπτει το «μήνυμα» της ζωής αυτής της γυναίκας που η συμβολή της θα μείνει ανεξίτηλη στη μνήμη και την ψυχή όλων όσων είχαν την τύχη να τη γνωρίσουν.
«Η Ρούλα γεννήθηκε το 1929 στη Ζάκυνθο. Το πατρικό της όνομα ήταν Γκάνι. Ήταν μέλος της εβραϊκής κοινότητας της Ζακύνθου που σώθηκε από το Ολοκαύτωμα. «Όλη της η οικογένειά της ήταν εξαιρετικά παραδοσιακή, αφοσιωμένη στη στήριξη και την αλληλεγγύη», λέει ο Γενικός Γραμματέας του KISE ΑΠΕ-ΜΒΕ, θυμούμενος ότι ακόμη και σε μεγάλη ηλικία δεν δίσταζε να χρησιμοποιήσει τα μέσα μαζικής μεταφοράς για να πάει από τη μια άκρη της Αθήνας στην άλλη. για να στηρίξει όσους είχαν ανάγκη.
Η νεαρή Ρούλα και η οικογένειά της ζούσαν στο όμορφο νησί της Ζακύνθου μέχρι το μοιραίο πρωινό της 12ης Αυγούστου 1953, όταν το φονικό πέρασμα του Εγκέλαδου από το Ιόνιο πέλαγος ισοπέδωσε κυριολεκτικά τις πόλεις Αργοστόλι, Ληξούρι και Ζάκυνθο, αφήνοντας στο πέρασμά του εκατοντάδες νεκρούς. , χιλιάδες τραυματίες και ακόμη περισσότεροι δρόμοι. Και σαν να μην έφτανε αυτό, η καταστροφική φωτιά που ακολούθησε έκανε στάχτη και τις τελευταίες ελπίδες όσων επέζησαν από τον φονικό σεισμό. Οι περισσότεροι από αυτούς έφυγαν από τα σεισμόπληκτα Ιόνια Νησιά, μεταξύ των οποίων και η οικογένεια Ρούλα, που εγκαταστάθηκε στην Αθήνα.
«Η οικογένεια αναγκάστηκε να μετακομίσει στην Αθήνα αφού προηγουμένως πούλησε το οικόπεδο κάτω από το σπίτι τους στη Ζάκυνθο. Συγκεκριμένα, μετακόμισαν στα Πετράλωνα και ξεκίνησαν μια νέα ζωή εκεί», εξηγεί η κ. Ελιέζερ και, όπως αποκάλυψε σε συνέντευξή της, το 1954 αποφάσισε να διδάξει τέχνη μέσω του ORT (Οργανισμός Αποκατάστασης μέσω Εκπαίδευσης, Επανένταξης μέσω της Εκπαίδευσης). ).
«Εκείνη την εποχή, Εβραίοι από όλο τον κόσμο μάθαιναν διάφορες τέχνες στα τοπικά παραρτήματα του ORT. Σε παράρτημα αυτού του οργανισμού στην Αθήνα, η Ρούλα έμαθε την τέχνη της ραπτικής και από τότε άρχισε να εργάζεται στο σπίτι της ως μοδίστρα» τονίζει ο κ. Ελιέζερ.
Αργότερα, η νεαρή Ρούλα παντρεύτηκε τον Ερρίκο Κωστή, που ήταν επίσης αφοσιωμένος στη θρησκευτική λειτουργία.
Μια δέσμευση που αντικατοπτρίζεται και στο γεγονός ότι από το 1970 έως το 2017 -όταν άρχισαν να την αφήνουν οι δυνάμεις της- η Ρούλα Κωστή έραψε το αυλάκι με τον παραδοσιακό τρόπο, χωρίς καμία αμοιβή, εθελοντικά για όλα τα αποθανόντα μέλη της κοινότητας, όπως ο κ. λέει η Ελιζέρα. «Είναι ένα ρούχο που είναι ίδιο για όλους, χωρίς καμία διάκριση, και η ιδιαιτερότητά του είναι ότι δεν περιέχει κόμπους ή τσέπες. Είναι ένα απλό ντύσιμο, το ίδιο για όλους, γιατί σε αυτό το τελευταίο μέρος θεωρούμαστε όλοι ίσοι».
Στην πραγματικότητα, η Ρούλα Κωστή δεν περιοριζόταν μόνο στο ράψιμο της «μορτάζας», αλλά συμμετείχε και στη μεγάλη «μιτζβά», το ιερό καθήκον της φροντίδας των νεκρών, της καθαριότητας μέχρι το τελευταίο ένδυμα, επισκεπτόμενη συχνά τους άρρωστους γείτονές της, ως απάντηση σε άλλο. ιερό καθήκον, σύμφωνα με την εβραϊκή θρησκεία, “Bikur Holim”.
Μπορεί η ζωή και ο καταστροφικός Εγκέλαδος να ανάγκασαν τη Ραχαμάνη – Ρούλα Κωστή να εγκαταλείψει το όμορφο νησί της, αλλά η νοσταλγία για αυτό δεν φαίνεται να την εγκατέλειψε ποτέ.
