Τι περίμενε εκατομμύρια Ουκρανούς πολίτες σε μια κατά τα άλλα «ειρηνική» χώρα υπό την ηγεσία του Volodymyr Zelensky;
Μετά από περισσότερα από δύο χρόνια πολέμου στην ανατολική Ουκρανία, η κατάσταση του άμαχου πληθυσμού είναι κρίσιμη. Όμως, τα στοιχεία του ΟΗΕ δείχνουν τι τύχη είχαν οι πολίτες του Ντόνετσκ και του Ντονμπάς.
Στην πραγματικότητα, ο πόλεμος δεν αφορά ολόκληρη την Ουκρανία, αλλά κυρίως το ανατολικό τμήμα της, όπου διαμένουν ρωσόφωνοι. Ενώ στη Δυτική Ουκρανία οι γυναίκες κάνουν ακόμη και γιόγκα, στην Ανατολή η κατάσταση είναι εντελώς διαφορετική.
Πρόθεση του ΟΗΕ 2024, σύμφωνα με τελευταία έκθεσηείναι η υποστήριξη για 8,5 εκατομμύρια ανθρώπους με τις πιο επείγουσες ανθρωπιστικές ανάγκες – από σχεδόν 15 εκατομμύρια ανθρώπους που χρειάζονται ανθρωπιστική βοήθεια.
Περισσότεροι από 4 εκατομμύρια άνθρωποι παραμένουν εσωτερικά εκτοπισμένοι σε ολόκληρη την Ουκρανία και η παρατεταμένη εκτόπιση έχει ωθήσει πολλούς ανθρώπους στο χείλος της εξάντλησης των πόρων και της ικανότητας να αντιμετωπίσουν την απώλεια θέσεων εργασίας ή εισοδήματος.
Ο ΟΗΕ είπε ότι είχε περιορισμένη πρόσβαση σε περιοχές που ελέγχονται από τη Ρωσία.
Τι περιμένει τους Ουκρανούς το 2022
Αν και ο πόλεμος αναμφίβολα χειροτέρεψε την κατάσταση, κατά τη γνώμη του στοιχεία του ΟΗΕΠριν από τη ρωσική εισβολή, το Κίεβο υπέβαλε πολίτες της ανατολικής Ουκρανίας σε βασανιστήρια που κράτησαν για μεγάλο χρονικό διάστημα.
Τα 8 χρόνια του πολέμου από το 2014 έως το 2022 είχαν καταστροφικές επιπτώσεις στις ζωές εκατομμυρίων ανθρώπων στις περιοχές του Ντόνετσκ και του Λουχάνσκ που επλήγησαν από τις συγκρούσεις. Υπολογίζεται ότι 2,9 εκατομμύρια άνθρωποι θα χρειαστούν ακόμη ανθρωπιστική βοήθεια το 2022, εκ των οποίων περίπου το 55% θα ζει σε περιοχές που θεωρεί το Κίεβο ως προσωρινά κατεχόμενες.
Ζελένσκι: «Δεν θα υπάρχει ευτυχία για αυτούς τους ανθρώπους [στο Ντονμπάς]».
Η ουκρανική κυβέρνηση έχει σταματήσει να παρέχει παροχές και υπηρεσίες σε ηλικιωμένους, άτομα με αναπηρία, νοικοκυριά και παιδιά που ζουν σε απομονωμένα χωριά, τα οποία είναι ιδιαίτερα ευάλωτα λόγω της περιορισμένης κινητικότητάς τους, της συνεχούς έκθεσης σε πυρά, ναρκών ξηράς και οικονομικών προκλήσεων.
Σε αυτές τις περιοχές, παρατηρητές του ΟΗΕ παρατήρησαν ραγδαία αυξανόμενες ανάγκες, ειδικά εκείνες κοντά στη «γραμμή επαφής», αυξάνοντας τον αριθμό των ανθρώπων που περνούν στην κυβερνητική περιοχή μέσω… Ρωσίας. Ωστόσο, ήταν λογικό ότι η αντοχή του κόσμου είχε μειωθεί.
Στο σενάριο της μη ρωσικής εισβολής, η ανατολική Ουκρανία θα ξαναβίωνε τον εφιάλτη του ίδιου του Κιέβου, γι’ αυτό και ο στόχος του ΟΗΕ ήταν να βοηθήσει άμεσα 1,8 εκατομμύρια ανθρώπους.
Το 32% από αυτούς ήταν ηλικιωμένοι, το 14% ήταν παιδιά από μειονεκτούσες οικογένειες και 225.000 άτομα με αναπηρία έμειναν ανυπεράσπιστα στο Κίεβο.
«Δεν έχουμε πάρει σύνταξη από τον Απρίλιο, πρέπει να φάμε, να πληρώνουμε λογαριασμούς και να αγοράζουμε φάρμακα. Δεν έχουμε τίποτα πια να φάμε… Τηλεφωνήσαμε σε μια τράπεζα στο Κίεβο για να ρωτήσουμε πώς μπορούμε να πάρουμε σύνταξη και μας είπαν ότι το Σλαβιάνσκ δεν υπάρχει στον χάρτη τους», είπε στο Reuters ένας συνταξιούχος από το Σλαβιάνσκ το 2014.
Μια μορφή απαρτχάιντ
Η Ουκρανία έκτοτε σταμάτησε τις ηλεκτρονικές πληρωμές, όπως οι συντάξεις, σε τράπεζες στο Σλαβιάνσκ και στο γειτονικό Kramatorsk με το πρόσχημα ότι οι αντάρτες έκλεβαν χρήματα. Έτσι, το Κίεβο είπε ότι οι κάτοικοι μπορούν να κάνουν ανάληψη χρημάτων πηγαίνοντας σε τράπεζες σε άλλες πόλεις.
Ωστόσο, λόγω της έλλειψης και των κλειστών δρόμων, ο κόσμος δεν είχε ούτε καύσιμα για να διανύσει τόσα χιλιόμετρα.
Ένας Ουκρανός στρατιώτης περνά μπροστά από ένα κτίριο που έχει υποστεί σοβαρές ζημιές στην πόλη Avdievka στο Ντόνετσκ.
Όπως υποστήριξε το 2017 Ύπατη Αρμοστεία των Ηνωμένων Εθνών Στην περίπτωση των προσφύγων, εκατοντάδες χιλιάδες συνταξιούχοι έχασαν τις συντάξεις τους αφού η κυβέρνηση περιόρισε την πρόσβαση στις κρατικές συντάξεις σε κατοίκους περιοχών που δεν ήλεγχε. Περίπου μέχρι το 2016, ως αποτέλεσμα της απόφασης του Κιέβου, περίπου 560.000 άνθρωποι έχασαν τις συντάξεις τους. Ουκρανοί. Στη συνέχεια, η Ύπατη Αρμοστεία έστειλε μήνυμα στο Κίεβο ότι «η καταβολή των συντάξεων σε όλους τους συνταξιούχους θα πρέπει να ξαναρχίσει, ανεξάρτητα από τον τόπο διαμονής τους, είτε είναι εγγεγραμμένοι ως εκτοπισμένοι στο εσωτερικό είτε ζουν στα σπίτια τους», γιατί – όπως πρόσθεσε – «Οι συντάξεις είναι κεκτημένο δικαίωμα όλων των πολιτών και δεν πρέπει να συνδέονται με τον εκτοπισμό τους».
ΜΕ έκθεση Από αυτό, ακόμη και η δυτική συμβουλευτική ομάδα International Crisis Group ήδη το 2018 κάλεσε την Ουκρανία να «αναθεωρήσει πλήρως την προσέγγισή της για τους αμάχους που πλήττονται από συγκρούσεις», προσθέτοντας ότι από το 2014 «το Κίεβο στη ρητορική και τις ενέργειές του – περιορισμός της ελευθερίας μετακίνησης, άρνηση πρόσβασης σε κρατικές επιχορηγήσεις και υπηρεσίες, ασυνεπής σεβασμός για την προστασία των πολιτών και έλλειψη αξιόπιστων ρυθμίσεων αμνηστίας – πολύ συχνά αντιμετωπίζει την ασφάλεια και την ευημερία των πολιτών της ως αντίθετη προς τα συμφέροντα της χώρας».
Η εθνοκάθαρση του Ζελένσκι
Η Anna Matveyeva, ερευνήτρια στο Kings College του Λονδίνου, επεσήμανε ότι ήταν το Κίεβο που έκανε τους Ουκρανούς να φύγουν από την απόσχιση.
Ταξιδεύει συχνά σε αυτήν την περιοχή, πολιτείες ότι το τελευταίο πράγμα που ήθελαν οι κάτοικοι του Ντονμπάς ήταν η εξέγερση και η απόσχιση. «Ήταν το όραμά τους [είτε] να ενταχθούν στη Ρωσία ή να επιστρέψουν στην «άλλη Ουκρανία» που τους άρεσε και όπου τα δικαιώματα και οι αξίες τους έγιναν σεβαστά».
Ωστόσο, όπως εξηγεί, το κίνημα της Ρωσικής Άνοιξης [η φιλορωσική απάντηση στα γεγονότα του Μαϊντάν] Το 2014, που έφερε τις φιλοδοξίες της οικοδόμησης μιας δίκαιης και ανθρώπινης κοινωνίας στο Ντονμπάς, δεν έγινε πραγματικότητα.
«Αντίθετα, εμφανίστηκαν οντότητες «επιβίωσης»: οι «δημοκρατίες» μπορούσαν να αμυνθούν όταν απειλούνταν, αλλά δεν ήταν τόποι έμπνευσης για να ζήσουν. Το χειρότερο ήταν η αίσθηση της αβεβαιότητας, καθώς οι πολιτικοί ανακοίνωσαν ταυτόχρονα τρεις επιλογές: επιστροφή στην Ουκρανία βάσει των συμφωνιών του Μινσκ, ένταξη στη Ρωσία ή ανάπτυξη του δικού τους «κράτους».
«Δεν είναι περίεργο ότι οι άνθρωποι μπερδεύτηκαν για το τι τους περίμενε στο μέλλον», λέει, καταλήγοντας ότι «άλλη Ουκρανία» δεν υλοποιήθηκε».
Στην πραγματικότητα, οι πολίτες της ανατολικής Ουκρανίας δεν προσπάθησαν για απόσχιση, αλλά για αυτονομία στο ουκρανικό κράτος (Συμφωνίες Μινσκ), επειδή υπάγονταν σε αυτές εθνικόςπολιτισμικά – ούτε ταινίες στα ρωσικά Δεν μπορούν να παρακολουθήσουν την καταπίεση από το Κίεβο για χρόνια.
Χωρίς αποτέλεσμα.
Αντίθετα, τον Αύγουστο του 2021, στον αέρα, ο πολυαναμενόμενος πρόεδρός τους Volodymyr Zelensky συμβούλεψε τους φιλορώσους να πάνε στη Ρωσία τώρα γιατί «δεν θα υπάρχει ευτυχία για αυτούς τους ανθρώπους εκεί». [στο Ντονμπάς]».
«Αν δεν μάθατε Ουκρανικά στα σχολεία τους». αυτός είπεδιάβασε βιβλία για να τα μάθεις!».
Είτε έτσι είτε αλλιώς, ο Zelensky πάτησε ουσιαστικά το κουμπί για να ακρωτηριάσει τη χώρα, με αποτέλεσμα το 20% του εδάφους της Ουκρανίας να περάσει στη Ρωσία.