Με κάθε επισημότητα και επισημότητα, η Ισπανία, η Νορβηγία και η Ιρλανδία υπέβαλαν επίσημα έγγραφα για να αναγνωρίσουν την Παλαιστίνη ως κρατική οντότητα. Αυτή η κίνηση μπορεί να έχει ανακοινωθεί πριν από μια εβδομάδα, αλλά η τυπικότητά της δεν μπορεί να υποτιμηθεί και κυρίως, θα είναι ένα ακόμη λάθος της ισραηλινής κυβέρνησης εάν αποφασίσει να αντεπιτεθεί ξανά στην Ευρώπη με κορώνες. Είναι αυτονόητο ότι δεν υπάρχει κανένα πολύ «βαρύ» όνομα όπως η Γαλλία ή η Γερμανία στη λίστα των χωρών που αναγνωρίζουν την Παλαιστίνη, αλλά η Ισπανία δεν είναι καθόλου μικρή… Η κίνηση από την πλευρά αυτών των τριών χωρών δεν είναι πλέον απλώς ένα « συμβολική κατάσταση ως τέτοια επίσημη αναγνώριση είναι αδύνατο να μην αναπτυχθεί πρώτα στην Ευρώπη 27 και στη συνέχεια προς τρίτα μέρη στα οποία η Ένωση έχει επιρροή.
Βαριές συνέπειες
Το Ισραήλ επιμένει να υποβαθμίζει την κίνηση και να την αποδίδει σε ένα πλήθος, ως επί το πλείστον, ανυπόστατων ισχυρισμών. Η Ισπανία του 2024 δεν είναι μια αντισημιτική χώρα και οποιαδήποτε σύγκριση με το έτος 1000 μ.Χ. και τη βασιλεία της Ισαβέλλας, σε συνδυασμό με τον μαζικό διωγμό των Εβραίων της Ιβηρικής Χερσονήσου και την παράλληλη δημιουργία της Ιεράς Εξέτασης, έχει ελάχιστη επαφή με την πραγματικότητα. . Ναι, ο Sanchez και οι δύο εταίροι του βρίσκονται πίσω από αυτό το κίνημα για πολιτικούς λόγους, γιατί είναι όλοι σοσιαλιστές και πλησιάζουν οι ευρωεκλογές, αλλά δεν έχει να κάνει και με τα επιτεύγματα του κινήματος αναγνώρισης.
Είναι προφανές και θα πρέπει κάποια στιγμή να απασχολήσει το Ισραήλ ότι ο Σάντσες άνοιξε μια πόρτα που θα έχει σοβαρότερες συνέπειες για το Τελ Αβίβ από τις αμερικανικές. Η απόσταση στις υποθέσεις, όπως και στη διπλωματία, παίζει ρόλο διαχρονικά και είναι προφανές ότι η Ευρώπη έχει ανοίξει την αγκαλιά της στο Ισραήλ εδώ και δεκαετίες… Είναι αυτή η «αγκαλιά», συμπεριλαμβανομένων πολύ σημαντικών συμβάσεων και εμπορικών συμφωνιών, που κινδυνεύει σήμερα αν ο Μπέντζαμιν Νετανιάχου συνεχίσει να υποβαθμίζει τα γεγονότα, κυρίως για επιπόλαιους πολιτικούς σκοπούς.
Ο κρίκος που λείπει αυτή τη στιγμή στην αλυσίδα Ισπανίας-Ιρλανδίας και Νορβηγίας είναι η Γαλλία, γιατί η Γερμανία του Σολτς είναι μια χώρα απρόθυμη να επιβάλει κυρώσεις… Ο Μακρόν δεν είναι εναντίον της αναγνώρισης του παλαιστινιακού κράτους, αλλά ο ίδιος δεν θα το κάνει σήμερα με τον τρόπο που θέλει να διαχειριστεί την κατάσταση με τον Νετανιάχου αρχικά σε διμερές επίπεδο… Ναι, είναι προφανές ότι και ο Γάλλος πρόεδρος θα αποφασίσει να χρησιμοποιήσει αυτό το συγκεκριμένο «ντοκουμέντο» για να αποκομίσει οφέλη σε πολιτικό ή προσωπικό επίπεδο, αλλά ο Νετανιάχου θα πρέπει να το πάρει ως μια παραδοχή ότι αν η Γαλλία αποφασίσει να τραβήξει σκοινί, δεν είναι καθόλου απίθανο η ανατολική Μεσόγειος να γίνει «αφιλόξενη» για πρώτη φορά μετά από 75 χρόνια…
“παρεξηγήσεις”
Αντίθετα, πρέπει να επισημανθεί ότι και το ισπανικό κίνημα έχει διάφορες μικρές και μεγαλύτερες «ασυμφωνίες». Δεν είναι η πρώτη φορά που η Μαδρίτη, και ιδιαίτερα ο πρωθυπουργός της Ισπανίας, μιλούν ανοιχτά κατά του Ισραήλ. Ο Σάνσεθ είναι ο μόνος Ευρωπαίος πολιτικός που λίγες μέρες μετά την εισβολή της Χαμάς στα ισραηλινά εδάφη στην Αίγυπτο, βρέθηκε στην αρχή της κρίσης και μαζί με τον Πρόεδρο Σίσι έδωσε συνέντευξη Τύπου μπροστά από το συνοριακό πέρασμα στη Ράφα. Διπλωματικές πηγές από τηλ. Στη συνέχεια, ο Αβίβ παρουσίασε την κίνησή του σκληρά, προτείνοντας στον Ισπανό πρωθυπουργό, αφού συνήψε μια συμφωνία για το πετρέλαιο με την Αίγυπτο στο Κάιρο, στη συνέχεια ενήργησε ως υπερασπιστής των Παλαιστινίων μιλώντας για ειρήνη. Το Τελ Αβίβ έχει επίσης δίκιο που επισημαίνει ότι η Μαδρίτη σπάνια καταδίκασε ανοιχτά τη Χαμάς για την αιματοχυσία της και το «Μαύρο Σάββατο» με κάθε ευκαιρία, πόσο μάλλον την έχει χαρακτηρίσει τρομοκρατική οργάνωση.
Σήμερα, ωστόσο, δεν είναι το Sunset που επηρεάζεται και έχει την πλάτη στον τοίχο, αλλά το Τελ Αβίβ και ο Νετανιάχου, οι οποίοι, αν δεν συνειδητοποιήσουν αμέσως τον κίνδυνο, ο αποκλεισμός πιθανότατα θα γίνει πραγματικότητα για τη χώρα του σε λίγους μήνες από σήμερα.
