«Το ίδιο το κράτος μας κήρυξε τον πόλεμο. Τα εγκαύματα με καμένες σάρκες πάλευαν στα κύματα και κολύμπησαν για ώρες. Πού ζούμε; Ζούμε στην πρωτεύουσα της χώρας. Γκρέις!» είπε η χήρα του Παύλου Χαρμπούς, που εξαφανίστηκε στο Μάτι.
Στην κατάθεσή της ενώπιον του Πενταμελούς Εφετείου Πλημμελειοδικών, η μάρτυρας μίλησε για τις συνθήκες κάτω από τις οποίες πέθανε τραγικά ο σύζυγός της περικυκλωμένος από μια πύρινη κόλαση.
Ο γιος και η κόρη του άτυχου άνδρα, βαριά κατηγορούμενοι, ζήτησαν δικαιοσύνη και τιμωρία για τους ενόχους.
«Θέλω να μάθω ποιος είναι υπεύθυνος για αυτό. Τους βλέπουμε να ρίχνουν το φταίξιμο ο ένας στον άλλον. Οι ζωές μας έχουν καταστραφεί. Άνθρωποι πέθαναν γιατί δεν υπήρχε ενημέρωση και φροντίδα. Ποιος είναι υπεύθυνος; Θέλω να μου πεις», ξέσπασε ο γιος του νεκρού.
Στην κατάθεσή της η Δήμητρα Κατσορίδα κατηγόρησε το Λιμενικό, το οποίο κατηγόρησε για αμέλεια. Αυτός και άλλοι πυρόπληκτοι έτρεξαν στην ακτή για να σωθούν από τη φωτιά. Βούτηξε στη θάλασσα και έμεινε εκεί για ώρες ώσπου μαζί με τους άλλους παρελήφθησαν από ένα μεγάλο ψαροκάικο.
Όπως κατέθεσε, όταν η φωτιά πλησίαζε το σπίτι της στο Μάτι, έσβησε το ρεύμα. Άκουσε από κάποιον ότι η μόνη σωτηρία ήταν να ξεφύγει στη θάλασσα, έτσι βγήκε στο δρόμο.
«Έφυγα γύρω στις 6:30 μ.μ. και είδα δύο δέντρα να καίγονται. Αποφάσισα να πάω στη θάλασσα. «Για να πω την αλήθεια, εκείνη τη στιγμή η τελική μου επιλογή ήταν καλύτερη από το να πνιγώ παρά να καώ», είπε στην κατάθεσή της.
Ο μάρτυρας κατήγγειλε ότι το Λιμενικό ειδοποιήθηκε λίγο μετά τις 6:30 μ.μ. ότι υπήρχαν άνθρωποι που μπήκαν στη θάλασσα για να σωθούν. Γύρω της βουτούσαν τουλάχιστον 700 άτομα και περίμεναν βοήθεια, χωρίς -όπως κατέθεσε- βοήθεια από το Λιμενικό.
«Από τις 7:20 π.μ. έως τις 10:30, όταν είδα το ψαροκάικο που μας έσωσε, δεν υπήρχε σκάφος του Λιμενικού Σώματος. Υπήρχε σκοτάδι και φόβος», κατέθεσε.
«Η ακτοφυλακή ήρθε και μου ζήτησε να δηλώσω το όνομά μου ξεκάθαρα. Της απάντησα με ένα πικρό σχόλιο. Της είπα, «Προσπαθείς να με βγάλεις από τη λίστα των αγνοουμένων». Όταν τηλεφώνησα στο Λιμεναρχείο λίγες μέρες αργότερα για να μου δώσει λεπτομέρειες για το ψαροκάικο που μας έσωσε, ο λιμενάρχης μου είπε: «Καλημέρα, ελπίζω να πιστεύεις ότι συμβάλαμε στη διάσωσή σου». Του είπα «πώς συνέβαλες» και μου απάντησε «δεν μπορούμε να έρθουμε γιατί θα μαζεύαμε κεφάλια». Τον ρώτησα: «Εννοείς ότι τα πλοία ήταν μεγάλα και μου απάντησε καταφατικά;» Τον ρώτησα: «εχεις ενημερώσει τον Πειραιά να σε συναντήσει με μικρότερα σκάφη και μου απάντησε: «ναι», διαβεβαίωσε ο μάρτυρας.
«Ο αδερφός μου δεν είχε πληροφορίες», είπε η Μαργαρίτα Φίτρου. «Η οδός διαφυγής έγινε παγίδα θανάτου για τον αδερφό μου και τα παιδιά του. Τα ανίψια μου βρέθηκαν στο κενό… Στο κτήμα των Φράγκων… Ο αδελφός μου, ο γιος του και πολλοί άλλοι. Η τραγική ειρωνεία είναι ότι τα υλικά αγαθά, το σπίτι, τα πάντα έμειναν ανέπαφα. Λείπουν ψυχές…» πρόσθεσε.
«Όσοι σώθηκαν σώθηκαν. Όσοι κάπνιζαν κάηκαν. Όλα πήγαν στραβά εκείνο το βράδυ», είπε η Παναγιώτα Μαλαΐνου, η οποία έχασε τη μητέρα του.
