Πισπιρίγου: Ήμουν και θα είμαι η μητέρα της Τζωρτζίνας – τι είπε στην απολογία της

Η Ρούλα Πισπιρίγου αρνήθηκε δημόσια για πρώτη φορά τις κατηγορίες σε βάρος της και τη δολοφονία και απόπειρα δολοφονίας της πρωτότοκης κόρης της Τζωρτζίνας ενώπιον απλών δικαστών και λαϊκών δικαστών, λέγοντας: «Δεν μου πέρασε ποτέ από το μυαλό να βλάψω έστω και μία από τις τρίχες της κόρης μου»..

Αυτό δήλωσε μια 34χρονη μητέρα από την Πάτρα «Ήμουν, είμαι και θα είμαι η μητέρα της Τζωρτζίνας και κανείς δεν θα μου το αρνηθεί αυτό το δικαίωμα». ξεκίνησε την προσφυγή της ενώπιον της Μικτής Ενόρκων Επιτροπής αργά σήμερα το απόγευμα και θα συνεχιστεί στις 23 Νοεμβρίου 2023 στις 9:00 π.μ.

Στο πρώτο μέρος της απολογίας η Ρούλα Πισπιρίγου αναφέρθηκε στον χαρακτήρα της 9χρονης Τζωρτζίνας, χαρακτηρίζοντάς την ως ένα χαρισματικό, κοινωνικό παιδί, που αρέσει στα παιδιά γύρω της και αποκαλώντας την αρχηγό. Σύμφωνα με τον κατηγορούμενο, με βάση αυτόν τον χαρακτήρα “δεν υπήρχε περίπτωση η Τζορτζίνα να της πει ή να της κάνει τίποτα χωρίς να το πει σε κάποιον άλλο. Αν κάποιος έπαιζε το σώμα της, δεν υπήρχε περίπτωση…».

Η ίδια απολογούμενη διαβεβαίωσε ότι διακατέχεται από αγανάκτηση και θυμό, τονίζοντας ότι «έχω μιλήσει και με θεούς και με δαίμονες και δεν παίρνω απάντηση…», ενώ σε άλλο σημείο φανερά συγκινημένη και με σπαστική φωνή: σημείωσε ότι “είναι πολύ δύσκολο να μιλάς για την Τζωρτζίνα σε παρελθόντα χρόνο… Ότι μιλάω για αυτήν όταν δεν είναι εδώ…”

Απολογία

Πρόεδρος: Έχετε ακούσει πολλά για το πού θέλετε να ξεκινήσετε. Ήταν μια μακρά διαδικασία στο κοινό και πριν την ακρόαση. Θέλω να ακούσω την αλήθεια σου. Από εδώ, θέλετε να ξεκινήσετε λέγοντας μερικά πράγματα για την κατηγορία που σας έχει ανατεθεί.

Πισπιρίγου: Θα ξεκινήσω από την αρχή. Θα σας πω απλά ότι ήμουν, είμαι και θα είμαι η μητέρα της Τζωρτζίνας και κανείς δεν θα μου το αρνηθεί αυτό το δικαίωμα.

Αρνούμαι κατηγορηματικά τις κατηγορίες. Δεν μου πέρασε ποτέ από το μυαλό να πειράξω έστω και μια τρίχα της κόρης μου.

Θέλω να πω ότι στην ανάκριση άκουσα ότι δεν μίλησαν για το παιδί μου.

Γεννήθηκε στις 31 Οκτωβρίου 2013 στην Πάτρα. Η εγκυμοσύνη ήταν χωρίς προβλήματα. Γεννήθηκε με καισαρική τομή γιατί ήδη υπήρχαν προβλήματα με τον ομφάλιο λώρο και βγήκε από το νοσοκομείο στις 7:20. Τζωρτζίνα (κλαίγοντας) Όταν την σήκωσα, ήμουν ο τελευταίος που την είδα. Λόγω της καισαρικής τομής ήμουν στη ΜΕΘ. Αυτό το μωρό με κοίταξε και στην πρώτη φωτογραφία την κρατάω στην αγκαλιά μου, την κοιτάμε με τόση αγάπη που από θαύμα ζει αυτό το πλάσμα. Χάρη σε αυτό έγινα μητέρα για πρώτη φορά. Με αυτά τα μικρά μάτια όταν με κοιτούσε… Μου έδωσε το νόημα της ζωής. Την ίδια μέρα, της υποσχέθηκα ότι θα είμαι πάντα εκεί για εκείνη, ότι θα είμαι εκεί για εκείνη.

Όταν ήταν μικρή είχε κολικούς, ξενυχτούσαμε και ο μπαμπάς της περνούσε ώρες αγκαλιάζοντάς την για να ηρεμήσει. Η Τζωρτζίνα μεγάλωσε κανονικά, μέναμε δίπλα μας στο σπίτι που έδωσε ο θείος μου στους παππούδες μου, που πήγαιναν στο εξοχικό τους. Εκεί μέναμε. Μετακομίσαμε το 2014 λόγω έλλειψης χώρου καθώς ο θείος μου μετακόμισε για οικονομικούς λόγους. Θέλαμε να δώσουμε στη Τζωρτζίνα περισσότερο χώρο για να έχει το δικό της δωμάτιο.

Την έλεγαν Πεταλούδα και ζωγραφίσαμε μια μεγάλη, τεράστια πεταλούδα στο δωμάτιό της. Ήταν ένα φωτεινό δωμάτιο, είχε τα πάντα, της τα προσφέραμε όλα. Μεγάλωσαν κανονικά. Όταν ήταν 1,5 ετών, γεννήθηκε και η Μαλένα και έμεινε στο ίδιο δωμάτιο (…)

Η Τζωρτζίνα ήταν ένα πολύ κοινωνικό παιδί. Είχε φίλους. Τα παιδιά γύρω της την αγαπούσαν, την έλεγαν αρχηγό. Οι δάσκαλοί της είχαν μια τρομερή μαλακή θέση για εκείνη. Άκουσα κάποιες ασυνέπειες, η νηπιαγωγός της Τζορτζίνα ήταν άρρωστη για λίγες μέρες μετά το θάνατο της Μαλένα. Η Τζωρτζίνα μου ζήτησε να βρω ένα τηλέφωνο για να επικοινωνήσω με τη δασκάλα. Η Τζωρτζίνα ήταν ένα παιδί που δεν είχε κανόνες και δεν άκουγε. Δεν είναι ένα κλασικό κοριτσάκι με κούκλες και παραμύθια. Ήταν κοινωνική, πολύ κοινωνική, ήθελε πάντα να πηγαίνει βόλτες. Έπαιζε ποδόσφαιρο.

Πήγε στην αθλητική ομάδα όπου έπαιζε ο πατέρας της. Όσο για τον διευθυντή του δημοτικού σχολείου που άκουσα, αυτό είναι εντελώς αναληθές. Η Τζωρτζίνα έμπαινε στην αυλή, του έδινε το χέρι και ρωτούσε: «Πού είσαι, αγάπη μου;» Αυτό που άκουσα, ότι το παιδί φοβήθηκε, απομονώθηκε και πήγε στον διευθυντή αναζητώντας παρέα, είναι εντελώς αναληθές. Η Τζωρτζίνα ήταν ένα πολύ ομιλητικό παιδί. Το ίδιο και η γιαγιά. Το ίδιο και στο σπίτι της φίλης της. Ήταν ομιλητικός. Ήταν καταπληκτική. Νομίζω ότι αυτό το παιδί είχε όλα τα πλεονεκτήματα (…)

Είναι πολύ δύσκολο να μιλάς για την Τζωρτζίνα σε παρελθόντα χρόνο. Ότι μιλάω για εκείνη όταν δεν είναι εδώ. Η Τζωρτζίνα είναι… Συγχωρέστε με, δεν μπορώ… Όχι (…)

Να σου μιλήσω για την υγεία της;

Πρόεδρος: ό, τι θέλεις

Πισπιρίγου: Η Τζωρτζίνα είχε πρόβλημα με τις αμυγδαλές και τα κεφτεδάκια της. Είχε πολλαπλές μολύνσεις στο αυτί και κάναμε χειρουργική επέμβαση. Δεν χρειάστηκε να δώσει στα παιδιά της νερό για έξι έως επτά μήνες. Μπήκε στη θάλασσα με βαμβάκι. Είχε ένα εξόγκωμα στο αριστερό της μάτι και τα δάκρυα δεν κυλούσαν. Εκεί χειρουργήθηκε και αυτός. Οι υπόλοιπες νοσηλείες αφορούσαν αποκλειστικά τη γαστρεντερίτιδα. Κάποτε έπαιζε στο σχολείο και τρέχοντας δεν κοίταξε μπροστά και έπεσε πάνω στην μπάλα με αποτέλεσμα να νοσηλευτεί. Δεν είχε τίποτα. Την δοκίμασαν και απλά πέρασε υπέροχα. Αυτό είναι ένα άλλο παράδειγμα του ποια ήταν η Τζορτζίνα.

Με την Τζωρτζίνα μου, από τη μέρα που γεννήθηκε μέχρι τον θάνατό της, δεν την άφησα, δεν τα παράτησα, ήμουν μαζί της σε όλα. Βασικά μεγαλώσαμε μαζί. Ήταν ό,τι καλύτερο μπορούσε να έρθει στη ζωή μου εκείνη τη στιγμή, τη θεωρούσα θαύμα. Έμαθα νέα πράγματα και έγινα καλύτερος άνθρωπος. Ήταν επίσης η πρώτη φορά που ήξερα τα συναισθήματα που έζησα, η πρώτη φορά που έγινα μητέρα. Τζωρτζίνα, σου λέω, η πρώτη και η δεύτερη τάξη είχαν μαθήματα, μπορώ να σου πω λεπτομέρειες γιατί άκουσα διάφορα… Ότι τα παιδιά έφευγαν από το σπίτι. Υπήρξε μια συζήτηση για όλα τα θέματα των παιδιών με τον μπαμπά της και αποφασίσαμε ότι όλα ήταν καλά. Έπαιζαν μουσική, ταεκβοντό και χόρευαν. Υπάρχουν βίντεο με την Τζορτζίνα να χορεύει. Ήταν ο τελευταίος χρόνος πριν επιδεινωθεί η υγεία της (…) Ήταν τόσο τυπική.

Προσπαθήσαμε να της δώσουμε τα θεμέλια για τη ζωή, τι σημαίνει να είσαι καλός άνθρωπος. Το δοκιμάσαμε, ήταν μικρό. Δεν πρόλαβα να ελέγξω αν τα κατάφερα ή όχι. Και ακόμα δεν έχω μάθει γιατί. Μπορείς να με κατηγορήσεις, αλλά γιατί δεν έχουμε μάθει και οι δύο, οι γονείς έχουν αυτό, έχουν εκείνο. Ποτέ. Μέχρι στιγμής κανείς δεν μας έχει πει τι προκάλεσε την ένσταση, μέσω στοιχείων, ιατρικών στοιχείων. Όχι από εικασίες.

Έχω ήδη πει ότι προσπαθώ να δώσω πλαίσιο για τον χαρακτήρα του παιδιού μου. Τα λόγια είναι αμέτρητα. Δεν μπορώ να επισημάνω τα καταλληλότερα (…) Ο μπαμπάς της ενδιαφερόταν να τραγουδήσει. Τραβηγμένο από τον Νίκο Βέρτη και τραγουδάει το I love you στα γαλλικά. Ξαφνικά ακούμε γαλλικούς στίχους από την κουζίνα και λέμε τι συμβαίνει. Πως είναι δυνατόν? πήρε το μικρόφωνο του Μάνους και τραγούδησε σε άπταιστα γαλλικά την ταινία που είχε βάλει στην τηλεόραση. Ήταν το πιο ταλαντούχο παιδί στον κόσμο.

Κατά τη γνώμη μου, δεν ξέρω πώς το κρίνει κανείς, ίσως είναι υπερβολή, το επιβεβαιώνει εδώ ο πατέρας της. Από αυτό το σημείο και μετά θέλω να ξεκαθαρίσω κάτι. Μιλάω πρώτη φορά και λυπάμαι για την ένταση, αλλά δεν μπορώ να εκφραστώ. Την ξέρω, την μεγάλωσα! Δεν υπήρχε περίπτωση η Τζορτζίνα να της πει ή να της κάνει τίποτα χωρίς να το πει σε κάποιον άλλο. Αν κάποιος επενέβαινε στο σώμα της, δεν υπήρχε περίπτωση…(…)

Σε αυτό το διάστημα, υπήρχε τριβή μεταξύ εμένα και του συζύγου μου. Μια μέρα την πήγα στη μητέρα μου και ήμουν μαζί της. Αφού ήμασταν στο σπίτι, ήταν μια κανονική μέρα. Ανακοίνωσα στη Τζωρτζίνα ότι ήταν έγκυος στο τέταρτο παιδί της και ότι θα αποκτούσε αδερφάκι. Η αντίδρασή της; η πιο δυνατή αγκαλιά. Ούτε της είπα τίποτα, τίποτα για τον πατέρα της. Προσπάθησα να προστατέψω τη Μαλένα και την Τζορτζίνα για να μην τους επηρεάσει τίποτα.

Η Τζωρτζίνα ένιωσε με θλίψη την απώλεια των δύο μικρότερων αδερφών της και δεν το εξέφρασε ποτέ. Στο τελευταίο αντίο, ρωτήσαμε την παιδοψυχολόγο αν θα μπορούσε να το αντιμετωπίσει και αν θα είχε αντίκτυπο στον ψυχισμό της. Με δική της επιμονή, επισκέφτηκε τις αδερφές της στο γραφείο τελετών. Όχι σε μια κηδεία, γιατί οι ακραίες αντιδράσεις μπορεί να έχουν αντίκτυπο στην ψυχή. Όταν συναντήσαμε τη Μαλένα, ήρθε κοντά και της είπε… ότι αυτό ήταν το νέο σπίτι της Μαλένας όπου θα κοιμόταν και θα σε έβλεπε στις φούσκες. Της είπα επίσης ότι ήταν ένας άγγελος στον παράδεισο.

Ήταν μεγαλύτερο στην Ίριδα… Όταν το άγγιξε, τραβήχτηκε. Τη ρώτησα τι έγινε, μου απάντησε ότι αφού ήμουν δυνατή στη Μαλένα, θα είμαι δυνατή και εδώ. Μπορεί να φαίνεται υπερβολικό, ψεύτικο, αλλά έτσι ήταν η Τζωρτζίνα… Δεν έκλαψε, ένιωσα πολύ στεναχώρια στη Μαλένα… Δεν σηκώθηκα από το κρεβάτι, έκλαιγα συνέχεια. Εκείνη τη στιγμή έρχεται η Τζωρτζίνα, με τραβάει από το χέρι και μου λέει: μαμά, σήκω, βγάλε τα μαύρα σου ρούχα, γίνε δυνατή σαν εμένα και τον μπαμπά. Την επόμενη μέρα την πήγα στο σχολείο και έβγαλα τα μαύρα.

Και έχω αγανάκτηση και έχω θυμό. Έχω μιλήσει με θεούς και δαίμονες και δεν παίρνω απάντηση…

Θα ήθελα να πω πολλά για τον κ. Ηλιάδη, για τη συμπεριφορά του γενικότερα… αλλά κυρίως για τη διάρκεια της ανάνηψης… Το ίδιο θα απαντούσα κι εγώ τετραπληγικός στο κρεβάτι: τη θέλω. Δεν νομίζω ότι κανένας γονιός θα απαντούσε διαφορετικά. Δεν μπορούσα να το καταλάβω… και μόνο να σε αγγίζω και μόνο να σε βλέπω θα σήμαινε τον κόσμο για μένα…