Διαβάζει βιβλία: Ο Βαγγέλης Μαρινάκης παρατηρεί τους άλλους και γράφει το δικό του «Matador»

Ο Βαγγέλης Μαρινάκης μεγάλωσε στην Κόρινθο και ζει στην Αθήνα. Σπούδασε πολιτικές επιστήμες και διεθνείς σχέσεις στο Πανεπιστήμιο Πελοποννήσου. Από το 2020 εργάζεται ως δημοσιογράφος σε ηλεκτρονικά και έντυπα μέσα, ασχολούμενος με το διεθνές και καλλιτεχνικό ρεπορτάζ. Το «Matador» είναι το πρώτο του βιβλίο.

Λίγα λόγια για το “Matador”

Τι κοινό έχει ένα από τα πιο θεαματικά τετ α τετ του ΝΒΑ με τον πιο διάσημο ταυρομάχο στη σύγχρονη ιστορία; Πώς μπλέκεται ένας κινητήρας μικρού κυβισμού με ένα εγκαταλελειμμένο εργοστάσιο τόνου στη Σικελία; Υπάρχει ιδανική γεωγραφία του σώματος και ποιοι ανθρωπότυποι συνιστούν τη γεωγραφία του χαρακτήρα της Αθήνας;

Αυτά τα σύνθετα ερωτήματα πρέπει να απαντήσει το μυαλό του Νίκου Μαρκάτου, συντριμμένο από τον ήλιο, γαντζωμένο από αχινούς, καρφωμένο διαρκώς σε ένα παραλήρημα χωρίς μορφή αλλά γεμάτο μνήμη.

Στην άσφαλτο, στα νερά της Μεσογείου, σε μια περιοχή περιορισμένη από την Πελοπόννησο μέχρι την ήπειρο και από τα τουριστικά θέρετρα της Magna Grecia μέχρι το ταβάνι του σπιτιού, ο κεντρικός χαρακτήρας του «Matador» δεν διστάζει να τραγουδήσει, δολοφονία διανοητικά, αντιμετωπίζει τα γονεϊκά του κόμπλεξ και μια παράξενη γυναικεία θεότητα που τον συνοδεύει στα βασανιστήρια σε μια πόλη που ξεπουλιέται και καταστρέφεται μέρα με τη μέρα.

• Διαβάστε επίσης: Διαβάστε: Ο Αχιλλέας Γ' «καταστρέφει» δημιουργικά τον κόσμο με τις λέξεις

Μια ιστορία που υποθέτει ότι υπάρχει μια λεπτή ενδιάμεση ζώνη όπου αναλογικά άτομα ζουν και καίγονται στην ψηφιακή εποχή, ενώ την ίδια στιγμή άτομα μετά την εφηβεία «ανακουφίζουν» τον μηνιγγικό πόνο με υπογλώσσια πραλίνα. Μια ιστορία για την αποθέωση και την πτώση, για το σώμα της αγάπης και τα όνειρα της ευτυχίας που γεννά.

Ακολουθεί ολόκληρη η συνέντευξη του συγγραφέα Βαγγέλη Μαρινάκη;

Πόσο καιρό γράφετε και τι σας έκανε να ξεκινήσετε να γράφετε;

Βαγγέλης Μαρινάκης: Γράφω -εκτός από τις δημοσιογραφικές μου ικανότητες- από τον Σεπτέμβριο του 2023, όταν άρχισε να φυτρώνει στο κεφάλι μου η ιδέα για το Matador. Το έναυσμα έδωσε η συνάντηση προσωπικών εμπειριών με ιστορίες τρίτων -φίλων και άλλων- και το παρασκήνιο υπήρχε ήδη πρόσφατα, στην καυτή Αυγουστιάτικη Αθήνα.

Μιλήστε μας για το νέο σας βιβλίο, «Matador».

Βαγγέλης Μαρινάκης: Το “Matador” γεννήθηκε στην πολιτεία που περιέγραψα και αφορά την ιστορία ενός άντρα που ονομάζεται Νίκος Μαρκάτος, ο οποίος βιώνει το πένθος αγάπης στη μέση μιας φλεγόμενης πρωτεύουσας, κυριολεκτικά και μεταφορικά, αφενός λόγω της θλιβερής κανονικότητας των δασικών πυρκαγιών. από την άλλη, ζέστη μεγάλης διάρκειας. Είναι μια ιστορία για έξι μέρες του Αυγούστου που βιώνει ο ήρωάς μας, χωρίς να απομακρύνει ποτέ το μυαλό του από την αγαπημένη του και την κοινή τους ζωή. Και με όλες τις γενιές των κατοίκων της μεγάλης πόλης να βαδίζουν μπροστά στα μάτια του.

Πώς αντιλαμβάνεστε τη λογοτεχνία στην Ελλάδα; Ποιοι Έλληνες συγγραφείς σας αρέσουν;

Βαγγέλης Μαρινάκης: Υπάρχουν χαρακτηριστικά που αναπτύσσονται σε διαφορετικές γενιές. Ο Θάνος Σταθόπουλος, ο Γιάννης Στίγκας, ο Γιώργος Δομιανός, η Βίβιαν Στεργίου, ο Χρήστος Οικονόμου, η Ιωάννα Μπουραζοπούλου, ο Μάκης Μαλαφέκας είναι καλλιτέχνες που αξίζει να τους προσέξουμε. Πρόσφατα επιστρέφω σε δύο βιβλία συνομηλίκων μου: «Η εποχή του σιδήρου» του Βασίλη Στάμου και «Ιστορίες από όλο τον κόσμο μου» της Πωλίνας Μάρβιν. Ο Κωστής Παπαγιώργης, ο Θωμάς Γκόρπας και ο Νίκος Καρούζος είναι τα αδύνατα σημεία μου όσον αφορά τους νεαρούς παίκτες. Νομίζω όμως ότι όσο πλησιάζουμε στη μεγάλη φόρμα, οι αδυναμίες της λογοτεχνικής μας παράδοσης γίνονται όλο και πιο εμφανείς. Το ένα πρόβλημα είναι ο ρυθμός, το άλλο -και κατά τη γνώμη μου μεγαλύτερο- πρόβλημα είναι οι διάλογοι. Πρέπει να φαινόμαστε πολλές φορές πιο σοβαροί από ό,τι είμαστε ή πιστεύουμε ότι είμαστε. Αλλά ένας συγγραφέας κρίνεται από την αλήθεια, όχι από την ομορφιά.

Τι σας εμπνέει να γράψετε; Ποια είναι η διαδικασία σας;

Βαγγέλης Μαρινάκης: Ξεκινάω με μια προσωπική κατάσταση και σημειώνω τις πρώτες μου σκέψεις σε ένα φορητό τετράδιο ή υπολογιστή. Στη συνέχεια, όταν έρθει η ώρα για μια δεύτερη ανάγνωση, προσθέτω κομμάτια που βγαίνουν στην επιφάνεια μέσα από την εγρήγορση. Χάρη σε αυτή τη διαδικασία, το Matador «ζωντάνεψε». Ωστόσο, το κύριο εργαλείο είναι η παρατήρηση των άλλων. Από τους ανθρώπους σας μέχρι τους περαστικούς, γίνεστε αποδέκτης πληροφοριών για τις κινήσεις, τις συνήθειες και τις συμπεριφορές των άλλων. Η επόμενη επιλογή είναι τι υλικό θα κρατήσετε για τελειοποίηση και πώς θα το μεταφέρετε σε χαρτί.

Τι θα άλλαζες στη ζωή σου στην Αθήνα; Τι σας αρέσει και τι δεν σας αρέσει;

Βαγγέλης Μαρινάκης: Μου αρέσει που είναι μια ενδιαφέρουσα και ζωντανή πόλη, με μερικά όμορφα μέρη για περπάτημα (Σταδίου, Φωκίωνος Νέγρη, Λόφος Φιλοπάππου, Πλάκα, Λόφος Αρδηττού). Δεν μου αρέσει το γεγονός ότι μέρη της πόλης μετατρέπονται σε τουριστικά αξιοθέατα, δεν μου αρέσει το ελάχιστο πράσινο και το γεγονός ότι ορισμένοι συμπολίτες μας (ανάπηροι, ηλικιωμένοι) αποκλείονται από τα βασικά της δημόσιας ζωής . Δεν μου αρέσουν τα ασφυκτικά ΜΜΜ και τα στενά πεζοδρόμια.
Αν μπορούσα να αλλάξω κάτι, θα ήταν να μείνω στο κέντρο της πόλης. Οικονομική δημόσια στέγαση για νέους και αξιοπρεπείς δομές στέγασης για άστεγους και μετανάστες. Αυτή πρέπει να είναι η προτεραιότητά μας. Και φυσικά περισσότερα δέντρα.

Πώς συνδέεται η δουλειά σας ως κειμενογράφος με τη συγγραφή;

Βαγγέλης Μαρινάκης: Επαρκώς. Η επαφή με τις ειδήσεις σε γεμίζει πληροφορίες και η δουλειά ενός δημοσιογράφου διασταυρώνεται με το γράψιμο με έναν κακό αλλά απαραίτητο τρόπο παρατήρησης του κόσμου και της ανθρώπινης συμπεριφοράς. Υπάρχει, φυσικά, και η ανάγκη διαχωρισμού αυτών των δύο ιδιοκτησιών. Όταν γράφετε, πρέπει να καθαρίζετε τη γραφή σας από τις ρυθμίσεις και τις συμβάσεις που δημιουργεί το δημοσιογραφικό επάγγελμα.

Βλέπεις ταινίες; Μια ταινία που μπορεί να παρακολουθήσετε επηρεάζει τη γραφή σας;

Βαγγέλης Μαρινάκης: Ναι και ναι. Λατρεύω τον κινηματογράφο και διαβάζοντας αυτό το βιβλίο έχεις την εντύπωση ότι η κάμερα καταγράφει είτε το σώμα της γυναίκας είτε το σώμα της πόλης. Πιστεύω ότι θα βρει εικονογραφία στο βιβλίο που αποδεικνύει ότι σκέφτομαι σε εικόνες, ακριβώς για να τις μεταμορφώσω σε λέξεις.

Τι συμβουλή θα δίνατε σε έναν συγγραφέα που μόλις ξεκίνησε;

Βαγγέλης Μαρινάκης: Να ρωτήσω τη γνώμη ανθρώπων που γνωρίζουν βιβλία. Δεν εννοώ απαραίτητα συγγραφείς ή δημοσιογράφους, αλλά και βιβλιοπώλες και αναγνώστες (στην Ελλάδα υποτιμούμε πόσο αξίζει να είσαι καλός αναγνώστης). Μην φοβάστε να υποβάλετε το τελευταίο μέρος του κειμένου σε δομική επεξεργασία, ο ορθογραφικός έλεγχος και η σύνταξη δεν αρκεί. Επιτέλους να αποκτήσει όση ψυχραιμία έχει. Δεν είναι να γράψεις ένα αριστούργημα πρώτα το πρωί (που δημιουργεί επίσης προσδοκίες που μπορεί να σε συντρίψουν), αλλά να στείλεις κάτι αληθινό και ενδιαφέρον.

Μπορεί ένας συγγραφέας να ζήσει από τα βιβλία στην Ελλάδα; Μπορεί να υπάρχουν πολλοί εκδότες, αλλά οι περισσότεροι από αυτούς δεν πληρώνουν ή ακόμη και πρέπει να πληρώσουν τους συγγραφείς όπως θα έπρεπε.

Βαγγέλης Μαρινάκης: Όντας εντελώς νέος σε αυτόν τον τομέα, θα δώσω μια απάντηση βασισμένη περισσότερο στις εντυπώσεις μου παρά σε οποιαδήποτε σταθερή γνώση της εκδοτικής αγοράς. Μάλλον όχι, δεν μπορείτε να ζήσετε από τα βιβλία σας εάν δεν συμμορφώνεστε με ένα συγκεκριμένο είδος λογοτεχνίας που ακολουθεί συγκεκριμένους κανόνες ή αν δεν έχετε τη χαρά να τα παρακολουθήσετε να γίνονται κινηματογραφική ή τηλεοπτική μεταφορά. Έχω επίσης την εντύπωση ότι το πρόβλημα του τρόπου με τον οποίο πληρώνουν οι εκδότες αφορά -εκτός από τους ίδιους- το πώς λειτουργούν οι αλυσίδες βιβλιοπωλείων και το πόσο τακτικά καταβάλλονται τα έσοδα στους εκδότες και, κατά συνέπεια, στους συγγραφείς.

Γιατί κάποιος να διαβάζει λογοτεχνία όταν υπάρχουν τόσα άλλα πράγματα που μπορείτε να κάνετε στο Διαδίκτυο;

Βαγγέλης Μαρινάκης: Γιατί η δημιουργία εικόνων σε χαρτί είναι πολύ πιο δημιουργική, απελευθερωτική και διασκεδαστική από το να «λαμβάνεις» έτοιμο υλικό από την οθόνη.

Ετοιμάζετε κάτι νέο;

Βαγγέλης Μαρινάκης: Υπάρχουν ιδέες για μεμονωμένες ιστορίες, καθώς και για θεατρικές παραστάσεις. Αλλά μόνο ως ιδέες που μετά βίας επιβίωσαν στα χαρτιά. Αυτήν τη στιγμή όλη μου η προσοχή είναι στο “Matador” και τις παρενέργειές του.