Η λαμπρότητα του έργου του Τζίμι Χέντριξ θα είναι για πάντα χρωματισμένο με την τραγωδία των απραγματοποίητων πιθανοτήτων που άφησε πίσω του. Πολλοί καλλιτέχνες ήθελαν να δουλέψουν μαζί του, ενώ ακόμη και ένας σκηνοθέτης επιστημονικής φαντασίας είχε σχέδια να κάνει μια ταινία. Όλα αυτά χάθηκαν τραγικά όταν πέθανε στις 18 Σεπτεμβρίου 1970.
Το πρώτο μουσικό τρίο που του ήρθε στο μυαλό ήταν να συνεργαστεί μαζί του Μάιλς Ντέιβις και Paul McCartney. Ο Ντέιβις ήταν ο μουσικός της τζαζ που έστρεψε το είδος προς τη ροκ και ο ΜακΚάρτνεϊ ήταν πάντα ένας από τους ήρωες του Χέντριξ, με τον σταρ να θαυμάζει την περίπλοκη ενορχήστρωσή του. Ήδη το 1969, ο κιθαρίστας προσπάθησε να πείσει τον Ντέιβις να ενταχθεί στο συγκρότημα. Ωστόσο, απέτυχε.
Ο Χέντριξ έστειλε το ακόλουθο τηλεγράφημα στα γραφεία των Beatles: «Ηχογραφούμε ένα LP μαζί αυτό το Σαββατοκύριακο. Ίσως έρθεις να παίξεις μπάσο; Καλέστε τον Άλαν Ντάγκλας στο 212-5812212. Jimi Hendrix Miles Davis Tony Williams.”
Δυστυχώς, ο McCartney ήταν σε διακοπές εκείνη την εποχή, οπότε δεν είναι σαφές αν είδε καν το μήνυμα. Ωστόσο, φαντάζεται κανείς ότι θα τον ενδιέφερε, δεδομένου ότι η ιστορία έχει τοποθετήσει τον Hendrix ως τον μεγαλύτερο κιθαρίστα στην ιστορία και θα έφερε τέλεια τα συνθετικά του ταλέντα στην τέχνη του μελλοντικού γκρουπ.
Αλλά αυτή δεν ήταν η μόνη προσπάθεια του Χέντριξ να σχηματίσει μια υπερομάδα. Σε άλλη περίπτωση επικοινώνησε με τον τραγουδοποιό τους Αγάπη, Ο Άρθουρ Λι και ο Άγγλος μαέστρος R&B Steve Winwoodπου ήταν μέσα Κίνηση στον δρόμο εκείνη την εποχή και πολλά άλλα αστέρια. Όπως είπε ο Johnny Echols του Love στο Mojo, «Ο Hendrix ήταν φίλος μου, αλλά ήταν επίσης καλός φίλος του Arthur Lee».
«Όταν η Love χώρισε, ο Jimi και ο Arthur ηχογράφησαν ξανά μαζί [τρία κομμάτια στα Olympic Studios του Λονδίνου τον Μάρτιο του ’70]”, συνέχισε, “Και μίλησαν για το ξεκίνημα ενός supergroup με τον Stevie Winwood στα φωνητικά, τον Buddy Miles στα ντραμς και μερικούς άλλους, αλλά ποτέ δεν προχώρησε περισσότερο επειδή ο Hendrix πέθανε.”
Αν και αυτά τα αποτυχημένα έργα μπορεί να φαίνονται σαν ευσεβείς πόθοι, ο Χέντριξ άφησε πολλά πίσω του για να καταπνίξει κάθε θρήνο. Όπως είπε ο Pete Townshend, «Όταν τον είδα στη σκηνή, ήταν σαν σαμάνος. Αυτή είναι η μόνη λέξη που μπορώ να χρησιμοποιήσω. Δεν ξέρω αν αυτή είναι η σωστή λέξη. Το φως φαινόταν να βγαίνει από μέσα του. Έμπαινε στη σκηνή και ξαφνικά το φως έβγαινε κυριολεκτικά από μέσα του».
