Όταν άρχισε να νιώθει ότι ο κόσμος της avant-garde γινόταν τεμπέλης και κουτός, ο Ντυσάν του είπε να βάλει και τη ροκ του στη μουσική. Στο πλαίσιο της εναρκτήριας έκθεσης της Εταιρείας Ανεξάρτητων Καλλιτεχνών, που επρόκειτο να πραγματοποιηθεί στο Grand Central Palace της Νέας Υόρκης, ο καλλιτέχνης έδειξε το διάσημο πλέον έργο τέχνης «ουρητήριο».
- Διαβάστε επίσης: Νέα έκθεση με χαρακτικά του Πάμπλο Πικάσο φιλοξενείται στο Βρετανικό Μουσείο
Η βασική λεπτομέρεια του «The Fountain» είναι ότι ήταν αυτός που το υπέγραψε. Ωστόσο, όχι στο όνομά του, αλλά στο όνομα του R. Mutt σε σχέση με την Mott Works, το όνομα ενός μεγάλου κατασκευαστή ειδών υγιεινής. Με αυτή την απλή υπογραφή, μιμούμενος την υπογραφή του καλλιτέχνη σε κλασικά έργα, ο Ντυσάν είπε: ναι, αυτό είναι τέχνη. Γιατί; Γιατί έτσι το δήλωσε.
Εν ολίγοις, ο Duchamp είπε ότι οτιδήποτε μπορεί να είναι τέχνη αν αποφασίσεις ότι είναι τέχνη.
Έχοντας αυτό κατά νου, ολόκληρη η καριέρα του Duchamp μπορεί να διαβαστεί ως έκφραση του απεριόριστου πεδίου του τι μπορεί να είναι η τέχνη. Δεν άφησε κανένα μέσο ανέγγιχτο, βλέποντας τίποτα που να περιορίζει τη δημιουργικότητά του. Αυτό ίσχυε για τον κόσμο της μουσικής κατά τα έτη 1912-1915.
Οι ριζοσπάστες καλλιτέχνες ήταν πάντα παρόντες στον μουσικό κόσμο. Η Yoko Ono είναι ίσως το πιο διάσημο παράδειγμα γυναίκας μουσικού ερμηνευτή και ο σύγχρονος της John Cage είναι ένα άλλο όνομα με τεράστια επιρροή. Αλλά πίσω στη δεκαετία του 1910, ο Duchamp ήταν μια τολμηρή έμπνευση που έκτοτε αναφέρεται από γενιές καλλιτεχνών.
Όπως θα περίμενε κανείς, οι συνθέσεις του είναι περίεργες. Μη έχοντας μουσική εκπαίδευση, εφάρμοσε το ίδιο επαναστατικό πνεύμα στα έργα του όπως και στην τέχνη του, δημιουργώντας δύο μουσικά έργα και ένα concept που περιγράφεται ως «μια νότα που υποδηλώνει ένα μουσικό γεγονός», ό,τι κι αν σημαίνει αυτό.
Ως επί το πλείστον, όμως, τα κομμάτια ήταν διασκεδαστικά. Όπως και η ανόητη φύση του “The Fountain”, η μουσική του βασίστηκε στην ιδέα ότι τα πράγματα δεν έπρεπε να είναι τόσο σοβαρά.
