«Ω Ιρλανδία, η πρώτη και μοναδική μου αγάπη! Εκεί που ο Χριστός και ο Καίσαρας είναι σαν το χέρι στο γάντι! έγραψε ο γέρος Τζέιμς Τζόις. Έχει αγαπήσει κανείς ποτέ τη χώρα του όσο εκείνος; Στα γραπτά του περιέγραψε επανειλημμένα το καταπράσινο τοπίο. ΑΥΤΟ Ιρλανδία έδωσε στον κόσμο το πιο λαμπρό ταλέντο που έχει δει ποτέ ο κόσμος. Μερικά από τα πιο δημιουργικά μυαλά έχουν επισκεφτεί ακόμη και την ίδια παμπ.
Κάποιες πόλεις έχουν «βεβηλώσει» τη λογοτεχνική τους ιστορία. Οι κάποτε αγαπημένοι «λάκκοι», όπου οι συγγραφείς κάθονταν στη γωνία με τα σημειωματάρια τους, έχουν μετατραπεί πλέον σε εστιατόρια με κυριλλικούς χαρακτήρες, και ειδικά στην περίπτωση του Λονδίνου, κατακλύζονται από «κοστούμια» που διαταράσσουν τη στοχαστική, δημιουργική γαλήνη ή το έντονο ποδόσφαιρο. αγώνες μιλώντας για τα οικονομικά τους θέματα. Δυστυχώς, σήμερα είναι δύσκολο να βρεθεί ένα διατηρητέο μέρος όπου εργάστηκαν συγγραφείς του παρελθόντος, και ακόμη πιο δύσκολο συγγραφική σήμερα για να βρείτε ένα φιλικό μέρος για να αποθηκεύσετε τις εμπνεύσεις σας.
- Διαβάστε επίσης: Γιατί πρέπει να μεταφράσουμε ξανά κλασικούς συγγραφείς
Έκλεισαν όμως μια θέση στο Δουβλίνο για να μην το αγγίξει ο χρόνος. Η πόλη δείχνει σεβασμό για τα μέρη που επισκέπτονται «επίσημοι».
Ένα από τα πιο ιστορικά μέρη είναι το λεγόμενο Κένεντι, μια παμπ της οποίας η ιστορία χρονολογείται από το 1850. Σε απόσταση αναπνοής από το Trinity College, η λογοτεχνική ελίτ της πόλης ήταν πάντα εκεί για να δουλέψει πάνω σε πρώιμα προσχέδια κειμένων που μια μέρα θα γίνουν σπουδαία μυθιστορήματα. Και αν δεν δούλευαν το κείμενο, το δούλευαν στο κεφάλι τους. Πριν γίνει λογοτεχνικός θρύλος, ο Όσκαρ Ουάιλντ καθόταν συχνά εκεί και έπινε μπύρα.
Ήταν επίσης ο James Joyce και η αγαπημένη του παμπ Σάμιουελ Μπέκετ. Για τον Τζόις, η παμπ ήταν το πιο κατάλληλο μέρος για να γράψει για την πόλη που αγαπούσε. Ο Δουβλίνος εμφανίζεται σχεδόν ως χαρακτήρας σε πολλά από τα καλύτερα έργα του, βλέποντάς τον στον Οδυσσέα ή συναντώντας τους ντόπιους στο The Dubliners.
«Δεν γράφω για τον εαυτό μου, γράφω πάντα για το Δουβλίνο. Γιατί αν καταφέρω να φτάσω στην καρδιά του Δουβλίνου, μπορώ να φτάσω στην καρδιά οποιασδήποτε πόλης στον κόσμο», είχε πει κάποτε.
Ήταν σε αυτή την παμπ που ο Joyce και ο Beckett ξεκίνησαν τη στενή τους συνεργασία και τον αμοιβαίο θαυμασμό.
Σήμερα, ο Kennedys φαίνεται να έχει πετύχει το αδύνατο: είναι κάτι που πρέπει να το δουν οι «λογοτεχνικοί τουρίστες», αλλά παραμένει επίσης ένα μέρος όπου οι σύγχρονοι συγγραφείς έρχονται για να νιώσουν τα πνεύματα αυτών των θρύλων.
Κάποτε μια ήσυχη παμπ για Guinness, ένα ουίσκι και μερικές ώρες εμπνευσμένης δουλειάς την εβδομάδα, ζωντανεύει το Σάββατο το βράδυ για μια ζωντανή μουσική βραδιά. Παραμένοντας πιστοί στις ξεκάθαρα ιρλανδικές ρίζες τους και περήφανοι για την ιστορία τους, είναι εύκολο να φανταστεί κανείς τον Joyce και τον Beckett να χτυπούν τα δάχτυλά τους στα δημοτικά τραγούδια, να σημειώνουν νότες, να απαθανατίζουν για πάντα μεθυσμένους χαρακτήρες στη λογοτεχνία.
