Είναι για αυτήν έκθεση σε θόρυβο, που αποτελείται από ηχοκινητικά γλυπτά του Νίκου Τσινίκα, ομότιμου καθηγητή της Αρχιτεκτονικής Σχολής του ΑΠΘ.
Για τη δημιουργία αυτών των έργων, ο καθηγητής ΑΠΘ, επιστρατεύτηκε Οι γνώσεις του στο σχέδιο και η μηχανολογία, το μεταπτυχιακό του στην ακουστική ήχου και δωματίου, καθώς και η αγάπη του για τη μουσική, κατάφερε να πραγματοποιήσει έξι πολύπλοκα και πρωτότυπα έργα.
«Για μένα, η πρωτοτυπία βρίσκεται στην έννοια της διυποκειμενικότητας. Η διεπιστημονικότητα προκύπτει όταν συνδυάζονται επιστήμη και τέχνη», λέει το ΑΠΕ.
Κινητικό ηχογλυπτό του Νίκου Τσινίκα
Ανανεώσιμη ενέργεια
Από αυτή την αναφορά απουσιάζουν ταμπέλες «μην αγγίζεις». Αντίθετα, η συμμετοχή του κοινού είναι σχεδόν υποχρεωτική καθώς καλείται να γυρίσει μοχλούς, να τραβήξει ελατήρια ή να χτυπήσει διάφορα αντικείμενα σε μεταλλικές και ξύλινες επιφάνειες και… να ακούσει πώς αντιδρούν.
«Τα ηχητικά γλυπτά παράγουν ηχητικά εφέ και ήχους με συγκεκριμένη συχνότητα κορυφής, ώστε να μπορούν να δημιουργούν ρυθμικές ή μη μελωδίες και ήχους. Τρίβοντας υλικά με τα χέρια σας ή με άλλα εργαλεία, δημιουργούνται διαφορετικές συχνότητες συντονισμού και δημιουργείται μια ακουστική ατμόσφαιρα.
Όλοι οι βομβητές μπορούν να χρησιμοποιηθούν από ένα ή περισσότερα άτομα ταυτόχρονα. Αυτή η δυνατότητα μετατρέπει μια απλή γεννήτρια ήχου σε δημιουργικό εργαλείο», λέει ο κ. Τσινίκας.
Όπως ανακαλύπτει κύρια ιδέα έχει να κάνει με τον ήχο και τον θόρυβο, δηλαδή την ακουστική, τη μουσική, που είναι μέρος της τέχνης. Αλλά και με την κίνηση με μηχανισμούς, που είναι το κομμάτι της μηχανολογίας, και τη γλυπτική, που είναι το άλλο μέρος της τέχνης. Όσο για την αρχική του έμπνευση, προήλθε -τουλάχιστον πριν από 25 χρόνια- από ένα παλιό βιβλίο.
«Έδειχνε καλλιτέχνες του δρόμου στο Λονδίνο στα τέλη του 19ου αιώνα, και σε ένα σκίτσο υπήρχε ένας τύπος που κρατούσε ένα είδος πλυντηρίου – το μέρος μιας βάρκας που χρησιμοποιείτε για να τρίψετε ρούχα και χρησιμοποιούσε μια βούρτσα για να κρατήσει χρόνο. Συνήθως χρησιμοποιούσαν ό,τι έβρισκαν και το μετέτρεπαν σε μουσικό όργανο με πρωτότυπες ιδέες», εξηγεί. Έτσι αποφάσισε να κάνει κάτι για αυτούς και δημιουργήθηκε το πρώτο του έργο.
Γλυπτά κινητικού ήχου στην έκθεση Noise Tones
Ανανεώσιμη ενέργεια
Σταδιακά, άρχισε να δημιουργεί περισσότερα και το σπίτι του μετατράπηκε σε εργαστήριο και ό,τι μπορούσε να βρει στα χέρια του έγινε πιθανό υλικό για την κατασκευή του.
Μια αλυσίδα που κρατά ένα πώμα νεροχύτη, μέρος μιας μεταλλικής κρεμάστρας ρούχων, ακτίνες ποδηλάτου, κουτιά για χάπια, βούρτσες, πένες, κορδόνια, κοχύλια, ξηροί καρποί και ορυκτά είναι μερικά μόνο από τα υλικά που χρησιμοποιούνται για τη δημιουργία των έργων. «Κατά την κατασκευή, παρουσιάστηκαν πολλά μικρά ελαττώματα που απαιτούσαν διορθώσεις και οδήγησαν σε αλλαγές στο σχεδιασμό και την τελική εγκατάσταση.
Η κυρίαρχη έννοια της αλλαγής ήταν δοκιμές ήχους που παράγονται από υλικά και επιλογή των καταλληλότερων μηχανισμών κίνησης» λέει ο κ. Τσινίκας. Τονίζει επίσης ότι σε καμία περίπτωση δεν χρησιμοποιήθηκε ηλεκτρισμός ή ρομποτική, αναφερόμενος στα αρχέτυπα υλικών και μηχανισμών. «Το αποτέλεσμα είναι «φυσικοί» ή αναλογικοί ήχοι σε μια ψηφιακή, ταραγμένη εποχή», λέει χαρακτηριστικά.
Ολα «θορυβώδης» στα χέρια των παιδιών γίνονται παιχνίδι μουσικής σύνθεσης, ενώ στις θεατρικές παραστάσεις συμπληρώνουν την υποκριτική, την κίνηση, τον χορό και τον διάλογο με τον ήχο.
