Ένα από τα φλέγοντα ερωτήματα που ταλανίζουν τον κόσμο του κινηματογράφου είναι αν οι όροι «ταινίες» και «κινηματογράφος» σημαίνουν δύο εντελώς διαφορετικά πράγματα ή όχι. Αυτό υποτίθεται ότι είναι τέχνη ή απλώς διασκέδαση; Την τελική απόφαση την παίρνει πάντα ο θεατής; Οι παραπάνω ερωτήσεις δεν τον απασχόλησαν ποτέ Μάρτιν Σκορσέζε.
Έχουμε κάποια προβλήματα με τον γοητευτικό κύριο Σκορσέζε, γιατί είναι σπάνιο ο θρυλικός σκηνοθέτης να αποκαλεί τις ταινίες μεγάλου μήκους κάτι άλλο εκτός από «εικόνες» και ακόμη πιο απίθανο να αποκαλεί «ταινία» οτιδήποτε κάνει.
Ο Σκορσέζε, που ζει και «λιώνει» τα κόκκαλά του στο σελιλόιντ όσο θυμάται τον εαυτό του, πιστεύει ότι ο κινηματογράφος είναι κάτι πολύ πιο απλό από όσο νομίζουμε. Αυτές είναι «εικόνες». Κι όμως, μέσα σε αυτές τις εικόνες γεννιέται η τέχνη του κινηματογράφου. Ο ίδιος όμως δεν πιστεύει στη μεγάλη εμπορευματοποίησή του.
- Διαβάστε επίσης: Ο Μάρτιν Σκορσέζε ετοιμάζει ντοκιμαντέρ για αρχαία ναυάγια στη Μεσόγειο Θάλασσα
Για παράδειγμα, η απάθεια του Σκορσέζε προς τον Τζόκερ του Τοντ Φίλιπς έχει ένα ζοφερό, σκοτεινό χιούμορ, όταν το όλο θέμα ήταν βασικά ένας φόρος τιμής στη δουλειά του, όπως και του Ρόμπερτ Ντε Νίρο. Θεωρεί ότι το Τζόκερ του Φίλιπς είναι μια τραγική αποτυχία, ξεπουλώντας τόσο τον κινηματογράφο όσο και όλες τις ταινίες του Νόλαν. Ακούγεται λίγο ακραίο; Αλλά αυτός είναι ο Σκορσέζε. Ένας μεγάλος σνομπ της παλιάς σχολής που μπορεί να τρομοκρατηθεί λίγο από τη νέα εποχή. Αλλά τον αγαπάμε και δεν τον κατηγορούμε.
Μια συναρπαστική αντίστιξη στη σχολή σκέψης του Σκορσέζε είναι ο γενειοφόρος νονός του Star Wars, Τζορτζ Λούκας. Μέχρι το 1973, γνωρίζαμε ήδη ότι ο Μάρτιν ήταν ένας από τους πιο πολλά υποσχόμενους νέους σκηνοθέτες στη σκηνή, με τους Mean Streets και το American Graffiti αντίστοιχα, πριν η καριέρα του ακολουθήσει τελείως διαφορετικούς δρόμους και γίνει ο νονός της ταινίας του 1980.
Κι όμως μπορεί ο Σκορσέζε να είναι πολύ καλός φίλος του Λούκας, αλλά μισεί απόλυτα τη δουλειά του πατέρα του Star Wars, όπως έχει επιβεβαιώσει πολλές φορές. Οτιδήποτε κινείται σε μια οθόνη μπορεί να είναι κινηματογραφικό, αλλά αυτό δεν το καθιστά αυτόματα έργο τέχνης, υποστηρίζει ο Σκορσέζε, και σίγουρα όχι εάν πουλάει εμπορεύματα αξίας δισεκατομμυρίων δολαρίων.
Ο κινηματογράφος οφείλει ένα τεράστιο χρέος ευγνωμοσύνης στον Σκορσέζε για την απίστευτη φιλμογραφία που έχει συγκεντρώσει και για την κολοσσιαία σκιά που έχει ρίξει πάνω του, η οποία τελικά του δίνει ίσως ένα μικρό δικαίωμα να είναι σνομπ μερικές φορές. Τελικά, ποιος μεγάλος δημιουργός και καλλιτέχνης δεν ήταν έστω λίγο αλαζόνας;