Με την πάροδο του χρόνου, η κοινωνία γίνεται όλο και πιο απευαισθητοποιημένη βία στην οθόνη, κάτι που αντικατοπτρίζεται στον τρόπο που αντιμετωπίζονται σήμερα κινηματογράφος που παλαιότερα θεωρούνταν αμφιλεγόμενες.
Πολλές ταινίες που θα είχαν βαθμολογηθεί R στις δεκαετίες του 1950 και του 1960 δεν αξίζουν καν βαθμολογία PG-13 σήμερα, ενώ σχεδόν ολόκληρος ο κατάλογος των αγαπημένων κλασικών βίαιων ταινιών κινηματογράφος κυκλοφόρησαν τελικά στην αρχική τους μορφή, δεκαετίες αφότου προκάλεσαν εκτεταμένο πανικό και οργή για το άθλιο περιεχόμενό τους.
Ωστόσο, 5 βίντεο παραμένουν στη σφαίρα του «παράνομου», που μόνο εμπνέει τους αφοσιωμένους και περίεργους θεατές να εξερευνήσουν ακόμη περισσότερο. Είναι αλήθεια ότι υπάρχουν αμέτρητοι λόγοι για τους οποίους μπορεί να απαγορευτεί οποιαδήποτε ταινία και διαφέρουν από χώρα σε χώρα, αλλά ο πιο συνηθισμένος λόγος για την απαγόρευση είναι η ακραία βία.
5 τίτλοι έχουν απαγορευτεί σε πολλές χώρες, επειδή προσπάθησαν να ξεπεράσουν τα όρια της αποδοχής και της βαρβαρότητας της ζωντανής δράσης, και σε πολλές περιπτώσεις μόλις δεκαετίες αργότερα εξετάστηκε η πιθανότητα μιας μεγάλης κλίμακας κυκλοφορίας.
5 ταινίες που απαγορεύτηκαν λόγω βίας:
Σερβική ταινία (Srđan Spasojević, 2010)
Απαγορευμένος στην Αυστραλία, τη Βραζιλία, τη Νέα Ζηλανδία, τη Νότια Κορέα, τη Μαλαισία, τη Σιγκαπούρη και την Ισπανία, ο επικεφαλής ενός τοπικού φεστιβάλ κινηματογράφου στην τελευταία χώρα απειλήθηκε ακόμη και με ποινικές διώξεις επειδή τόλμησε να το προβάλει. Ένα από τα πιο βάναυσα κινηματογράφος όλων των εποχών με σκηνές που συγκλονίζουν και μένουν για πάντα στη μνήμη.
Grotesque (Kōji Shiraishi, 2009)
Όχι πολύ μακριά από τη βασική ιδέα της σειράς Saw, ο Grotesque βλέπει έναν γιατρό να απαγάγει ένα νεαρό ζευγάρι και να το αναγκάζει σε ένα βασανιστικό παιχνίδι επιβίωσης σε μια προσπάθεια να αποδείξει την αγάπη τους ο ένας για τον άλλον. Μια ταινία γεμάτη ξεκάθαρες σκηνές που θα συγκλονίσουν όλους όσους την παρακολουθήσουν.
Salò, ή οι 120 μέρες των Σοδόμων (Pier Paolo Pasolini, 1975)
Ρίχνοντας ακόμα μια σκιά στην αμφιλεγόμενη φήμη του, το Salò, ή το 120 Days of Sodom κυκλοφόρησε μόλις τρεις εβδομάδες μετά τον σκηνοθέτη Πιερ Πάολο Παζολίνι δολοφονήθηκε άγρια αφού ξυλοκοπήθηκε, συνελήφθη και πυρπολήθηκε από την ιταλική μαφία.
Η ταινία προβλήθηκε για λίγο στην Ιταλία πριν αποσυρθεί από τις αίθουσες και παραμένει απαγορευμένη σε πολλές χώρες μέχρι σήμερα. Τελικά εγκρίθηκε στην Αυστραλία το 1993 πριν απαγορευτεί ξανά πέντε χρόνια αργότερα, και η Νέα Ζηλανδία δεν υποχώρησε και δεν κυκλοφόρησε την πρώτη έκδοση του βίντεο μέχρι το 2001.
Η ιστορία των διεφθαρμένων φασιστών που απήγαγαν μια ομάδα εφήβων για να τους υποβάλουν σε βία, βασανιστήρια, σαδισμό και συναισθηματική χειραγώγηση βρήκε έναν διάσημο υπερασπιστή στο Μάρτιν Σκορσέζε, ο οποίος υπέγραψε νόμιμο έγγραφο που επιβεβαίωνε την καλλιτεχνική του αξία.
Cannibal Holocaust (Ruggero Deodato, 1980)
Σκηνές κακοποίησης, βασανιστηρίων, κακοποίησης των ζώων, θανάτου και απόλυτης απελπισίας έχουν δικαιολογήσει αυστηρές απαγορεύσεις σε πολλές χώρες. Το Cannibal Holocaust παραμένει μια από τις πιο διαβόητες και βάναυσες ταινίες που γυρίστηκαν ποτέ.
The Faces of Death (Τζον Άλαν Σβαρτς, 1978)
Μια άλλη διεφθαρμένη και βάναυση ταινία που έχτισε τη φήμη της και τη χρησιμοποίησε ως τέχνασμα μάρκετινγκ, το Faces of Death χαρακτηρίστηκε τακτικά ως “απαγορευμένο σε 46 χώρες”, μια ετικέτα που κεντρίζει το ενδιαφέρον του διανομέα Aquarius Releasing, ανεξάρτητα από την αλήθεια απαίτηση.
Η Αυστραλία, η Νορβηγία, η Φινλανδία, η Νέα Ζηλανδία, η Γερμανία και το Ηνωμένο Βασίλειο δεν το κυκλοφόρησαν στους κινηματογράφους τους.
