Ο βραβευμένος χορευτής Dinu Tamazlacaru αλλάζει τους κανόνες του σύγχρονου μπαλέτου

Τελειοποίησε τις δεξιότητές του στο Ωδείο Μπαλέτου της Βιέννης υπό την επίβλεψη των Karl Musil, Evelyn Tera και Maxim Abzalov. Ο Tamazlacaru ήταν επιτυχημένος, κερδίζοντας σημαντικά βραβεία, συμπεριλαμβανομένου ενός χρυσού μεταλλίου στον Αυστραλιανό Διαγωνισμό Μπαλέτου και Χορού του 2001 και στο Prix de Lausanne το 2002.

Το 2002, ο Vladimir Malakhov τον κάλεσε να ενταχθεί στο σώμα μπαλέτου του Staatsoper Unter den Linden, το οποίο αργότερα έγινε Staatsballett Berlin, όπου εξακολουθεί να υπηρετεί ως κύριος χορευτής. Κατά τη διάρκεια της καριέρας του, ο Tamazlacaru διακρίθηκε με ένα ποικίλο ρεπερτόριο, συμπεριλαμβανομένων κλασικών ρόλων όπως ο Siegfried στη Λίμνη των Κύκνων και του Romeo, καθώς και νεοκλασικά και μοντέρνα έργα όπως αυτά του William Forsythe και του Marco Goecke.

Οι εξαιρετικές του υποκριτικές ικανότητες αναγνωρίστηκαν με το διάσημο βραβείο Daphné 2012 μαζί με τον τίτλο «Mr. Expression» κατά τη διάρκεια του Dance Open. Η καριέρα του Tamazlacaru εκτείνεται σε όλο τον κόσμο και περιλαμβάνει εμφανίσεις και guest εμφανίσεις σε θέατρα σε όλο τον κόσμο, όπως το Teatro Opera di Roma, το Tokyo Ballet και το Mikhailovsky Theatre στην Αγία Πετρούπολη. Επιπλέον, είχε την τιμή να εμφανιστεί στην Πρωτοχρονιάτικη Συναυλία της Βιέννης το 2009.

Ακολουθεί ολόκληρη η συνέντευξη:

Πόσο καιρό σε ενδιαφέρει το μπαλέτο; Ποιο ήταν το πρώτο πράγμα που σου άναψε αυτή τη «φωτιά»;

Dinu Tamazlacaru: Λοιπόν, υποθέτω σχεδόν για πάντα! Ήδη από παιδί έδειξα στους γονείς μου τη γοητεία μου με τον χορό. Μου άρεσε να χορεύω όταν έρχονταν συγγενείς στο σπίτι ή σε πάρτι ή πήγαινα σε παραστάσεις χορού που μπορεί να γίνονταν στην πόλη μου. Οι γονείς μου, βλέποντας αυτό, κάποια στιγμή με ρώτησαν αν ήθελα πραγματικά να μάθω να χορεύω και είπα αμέσως ναι. Από εκείνη τη μέρα δεν σταμάτησα ποτέ.

Πώς αντιλαμβάνεσαι τον χορό σήμερα; Έχει αλλάξει ο χορός στην εποχή μας και πώς πιστεύετε ότι έχει αλλάξει;

Dinu Tamazlacaru: Σίγουρα έχει γίνει αλλαγή. Ο χορός, όπως όλα, αντανακλά τους διαρκώς μεταβαλλόμενους και εξελισσόμενους καιρούς. Η αυστηρότητα και η προσοχή στην πειθαρχία του παρελθόντος είναι ίσως κάπως χαμένες σήμερα. Η σημερινή κοινωνία είναι πολύ πιο επιφανειακή. Κατά τη γνώμη μου, αυτό δεν είναι σωστό: ο χορός είναι μια πειθαρχία που αξίζει καθημερινή αυστηρότητα και συνεχή δέσμευση, μέρα με τη μέρα. Φυσικά, ο θεατής αισθάνεται και αντιλαμβάνεται τα πάντα. Ο κίνδυνος είναι ότι αυτό το μήνυμα προς το κοινό θα τους κάνει λιγότερο προσεκτικούς και λιγότερο ενδιαφέρον. Η δουλειά μας ως καλλιτέχνες είναι να «πετάμε πάντα ψηλά», γιατί μόνο έτσι το κοινό θα συνεχίσει να αγαπά και να υπερασπίζεται αυτή την καταπληκτική τέχνη.

Ποιοι είναι οι ήρωες του μπαλέτου σας;

Dinu Tamazlacaru: Ο Ρούντολφ Νουρέγιεφ για τη δουλειά, την επιμονή και την πειθαρχία του σε ένα δύσκολο σώμα που παρόλα όλα κράτησε τον κόσμο σε αγωνία. Erick Bryn, ο κατεξοχήν «ευγενής χορευτής» της εποχής του: χάρη, κομψότητα, κομψότητα, όλα εμπεριέχονται σε ένα, σχεδόν αψεγάδιαστο σώμα. Mikhail Baryshnikov, όπου η τεχνική και η βιρτουόζικη επιμονή ήξεραν πώς να συνδυάσουν και να δημιουργήσουν κάτι εκπληκτικό. Είχα επίσης την τιμή να συνεργαστώ και να σκηνοθετήσω για αρκετά χρόνια με τον Vladimir Malakhov, που θεωρείται ένας από τους καλύτερους χορευτές των τελευταίων 50 ετών. Από αυτόν έμαθα πολλά για τους ρόλους, τις λεπτότητες των κινήσεων στη σκηνή, είναι μεγάλη έμπνευση για όλους μας.

Πιστεύετε ότι οι χορευτές μπαλέτου έχουν μια δύσκολη ζωή;

Dinu Tamazlacaru: Κάτι παραπάνω από δύσκολο. Πολύ απαιτητικό και τρομερά γρήγορο. Η καριέρα μας δεν είναι μεγάλη και πρέπει να προσπαθήσουμε να κάνουμε όσο το δυνατόν περισσότερα στον χρόνο που μας επιτρέπει το σώμα μας. Εκτός όμως από αυτό, υπάρχει και η ιδιωτική ζωή που αποτελείται από έρωτες, φιλίες, παιδιά και οτιδήποτε άλλο. Είμαι τυχερός που τα καταφέρνω όλα αυτά, μερικές φορές με μεγάλη δυσκολία, με τη βοήθεια της γυναίκας μου, αλλά πολλοί συνάδελφοί μου τα παρατάνε. Υπάρχουν 24 ώρες την ημέρα και για πάρα πολλά πράγματα που μπορεί να μην είναι αρκετά.

Πώς επηρεάζουν οι περιοδείες την προσωπική σου ζωή; Μπορείς να το αντιμετωπίσεις;

Dinu Tamazlacaru: Μας παίρνει πολύ χρόνο, χωρισμένοι από την ιδιωτική μας ζωή και τα αγαπημένα μας πρόσωπα. Όταν ταξιδεύεις πολύ, πρέπει να είσαι συγκεντρωμένος και δεν μπορείς να σκέφτεσαι χίλια πράγματα.

Τι συμβουλή θα δίνατε σε έναν νέο που ξεκινά την περιπέτειά του με το μπαλέτο;

Dinu Tamazlacaru: Ο πρώτος κανόνας είναι το πάθος και η αυτοπεποίθηση. Αν λείπουν αυτά τα δύο πράγματα, η επιτυχία θα είναι πολύ δύσκολη. Πάντα θα υπάρχουν καταστάσεις όπου ένα από αυτά τα δύο πράγματα δεν είναι αρκετό, αλλά αν δεν πιστεύουμε αρκετά στον εαυτό μας, αυτό θα είναι το τέλος.

Υπάρχει ανταγωνισμός στον κόσμο του μπαλέτου; Σου αρέσει; Προωθεί τη δουλειά σας ή όχι;

Dinu Tamazlacaru: Αυτό σου το διδάσκουν στη σχολή χορού και νομίζω ότι όταν το κάνεις σε επαγγελματικό επίπεδο δεν το προσέχεις πια. Πιστεύω ότι όταν δουλεύεις πολύ και με τρελούς ρυθμούς, δεν έχεις χρόνο να κοιτάξεις τους άλλους και να κάνεις πολλές ερωτήσεις στον εαυτό σου. Η ανάγκη να συγκεντρωθώ για να κάνω καλά τη δουλειά μου είναι ένας κανόνας για μένα που με εμποδίζει να κοιτάξω οτιδήποτε άλλο.

Εργάζεστε σε κάτι νέο τώρα;

Dinu Tamazlacaru: Έχω πολλά να κάνω, αλλά είμαι προληπτικός και μην το συζητάτε! Απλά κρατάω τα δάχτυλά μου σταυρωμένα και σου εύχομαι ό,τι καλύτερο!

Πληροφορίες για την εκπομπή «Λίμνη των Κύκνων» εδώ.