Να είσαι και ηθοποιός αλλά ταυτόχρονα έχουν την ευκαιρία οδηγείτε και άλλοι επί σκηνής είναι μια δεξιότητα που λίγοι στο θέατρο έχουν. ΑΥΤΟ Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος μπορεί να το κάνει και το κάνει καλά.
Για πολλούς είναι ένας από τους καλύτερους ηθοποιούς της γενιάς του. Το βιογραφικό του είναι γεμάτο από συνεργασίες, όπως: θέατροΣΕ τηλεόραση αλλά και στον κινηματογράφο που είναι πετυχημένος, ακόμα κι αν η επιτυχία είναι δύσκολη σε μια δεδομένη εποχή.
Ο Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος μιλά αποκλειστικά στην κάμερα του CNN Greece:
ο CNN Greece βρέθηκε μαζί του σκηνοθέτης και ηθοποιός Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος στο Εθνικό Θέατρο και του μίλησα για μια νέα παράσταση που ανεβάζει και που θα κάνει πρεμιέρα το ερχόμενο Σάββατο, με τίτλο «Είμαστε όλοι πουλιά», στη σκηνή «Νίκος Κουρόκουλος».
Ένα πολυβραβευμένο έργο Λιβανο-Καναδού συγγραφέα, σκηνοθέτη και ηθοποιού Wahdi Muawad “Εμείς όλοι πουλιά”ασχολείται με την έννοια της ταυτότητας ως στοιχείο αυτοπροσδιορισμού, αλλά και ως κίνδυνο εγκλωβισμού σε άκαμπτα πλαίσια που μας επιβάλλουν η καταγωγή, η θρησκεία, οι παραδόσεις, η οικογένεια και ο εαυτός μας.
Σε μια σκηνή “Νίκος Κούρκουλος” ζωντανεύει μια σπαρακτική οικογενειακή κρίση όπου το οικείο είναι γεμάτο με παγκόσμια βία και μια οδυνηρή κληρονομιά. Ένα έργο για ταυτότητες που, ενώ παρέχουν ασφάλεια του ανήκειν, χτίζουν και την προσωπική μας φυλακή. Στο We Are All Birds, οι θεατές παρακολουθούν τη βύθιση των χαρακτήρων σε ένα πυρετώδη ταξίδι (αυτο)αναζήτησης καθώς κάνουν μια απεγνωσμένη προσπάθεια να πετάξουν σαν πουλιά πάνω από το Ισραηλινο-Παλαιστινιακό τείχος. Γιατί όλοι πρέπει να ξέρουμε πώς να ζούμε σαν πουλιά, σαν πουλιά που καίγονται από «την επιθυμία για τον άλλον, για την ετερότητα, και αυτή η επιθυμία να είναι τόσο απόλυτη, τόσο άπειρη, τόσο πνευματική…»
ΑΥΤΟ Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος είναι γνωστός για το τι μπορεί να κάνει πάνω και πίσω από τη σκηνή, ως σκηνοθέτης δημιουργεί μια παράσταση επική και δύσκολη, αλλά ταυτόχρονα σημαντική και γεμάτη σύγχρονα νοήματα και προβληματισμούς.
Η συζήτηση που κάναμε με τον Οδυσσέα διέλυσε πολλές απορίες μας για αυτόν ως σκηνοθέτη, το έργο «Είμαστε όλοι πουλιά», το θέατρο στην Ελλάδα και τι σημαίνει να είσαι ηθοποιός και σκηνοθέτης και ποια είναι η επαφή του καλλιτέχνη με το κοινό. συνεπάγεται.
Ακολουθεί ολόκληρη η συνέντευξη του Οδυσσέα Παπασπηλιόπουλου:
Τι σας τράβηξε στη σκηνοθεσία του θεάτρου; Τι άλλο σου δίνει η υποκριτική;
Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος: Τίποτα δεν με τράβηξε στη σκηνοθεσία, η σκηνοθεσία ήρθε μέσω της υποκριτικής. Πάντα συμμετείχα σε πρόβες για ολόκληρο το έργο, κάτι που δεν σήμαινε ότι πάτησα στα πόδια ενός συγκεκριμένου σκηνοθέτη, αλλά ο τρόπος που διαβάζω τα έργα δεν σχετίζεται ποτέ με τους ρόλους, αλλά έχει να κάνει με όλο τον κόσμο της υποκριτικής. . Έτσι καταλαβαίνω τα έργα, έτσι τα διαβάζω, άσχετα αν είμαι ερμηνευτής ή σκηνοθέτης. Όλα αυτά λοιπόν είναι ήδη ένα βήμα προς τη σκηνοθεσία, με την έννοια ότι δεν κοιτάς το μέρος, αλλά το σύνολο, που είναι το κύριο καθήκον του σκηνοθέτη, στο πώς θα διαβάσει το έργο και τελικά σε ποιον τον ενδιαφέρει. λέγοντας μέσα από αυτό. Τα έργα έχουν χιλιάδες νοήματα. Αυτό που είναι πιο σημαντικό είναι να αποκαλύψεις αυτά που σου λένε. Διαφορετικά, γιατί να υποβάλετε το έργο σας;
Πότε ένιωσες την ανάγκη να σκηνοθετήσεις;
Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος: Δεν ζήτησα ποτέ να σκηνοθετήσω, όλα είναι αποτέλεσμα μιας προσφοράς που μου έγινε. Όλες οι κατευθύνσεις που έχω κάνει είναι αποτέλεσμα προτάσεων, καμία από αυτές δεν ήταν δική μου πρωτοβουλία. Όλα είναι θέμα να διαχειριστώ τελικά τα πράγματα που μου προτείνουν. Είμαι πολύ τυχερός. Αυτό που με ελκύει και με κρατάει στη σκηνοθετική διαδικασία είναι η έκθεση. Η σκηνοθεσία είναι ένας τομέας στον οποίο είσαι πιο εκτεθειμένος από ποτέ.
Πιστεύεις ότι ένας σκηνοθέτης εκτίθεται περισσότερο από έναν ηθοποιό;
Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος: Φυσικά, ο ηθοποιός δεν εκτίθεται. Ο ηθοποιός προστατεύεται. Είναι, βέβαια, μερικώς εκτεθειμένο, αλλά δεν μας ενδιαφέρει ο ανεκτίμητος ηθοποιός. Ο ηθοποιός μάλιστα πάντα προστατεύεται από τον σκηνοθέτη, ο ίδιος είναι το αποτέλεσμα της συνολικής δημιουργίας που είναι η παράσταση. Ο ηθοποιός δεν είναι πλήρως υπεύθυνος για αυτό που βλέπει ο θεατής, είναι μέρος των πραγμάτων και από αυτή την άποψη ο ηθοποιός είναι πιο προστατευμένος. Ο σκηνοθέτης είναι εντελώς εκτεθειμένος, στη σκηνή μπορείς να δεις τι σκεφτόταν, πώς κοιτάζει τον κόσμο, σαν να φωνάζει κόσμο και να τους εξηγεί τι βλέπει. Κάθε διευθυντής αξιολογείται τελικά εκεί. Επειδή δυσκολεύομαι πολύ να βγω και γι’ αυτό έγινα ηθοποιός, προκαλώντας τον εαυτό μου να βγει πραγματικά, θεωρώ ότι ήταν αναπόφευκτο να γίνει και η σκηνοθεσία. Ήταν κάτι που χρειαζόμουν. Χάρη στη σκηνοθεσία, είμαι ακόμα πιο κοντά στο «αυτό που θέλεις να πεις». Το τελευταίο στοιχείο είναι επίσης η ανάληψη ευθύνης.
Αυτό εννοείς λέγοντας «ανάληψη ευθύνης»; Έχει σχέση αυτό με τη σκηνοθεσία;
Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος: Αυτό που διαχωρίζει τους ενήλικες από τους ανήλικους είναι η ανάληψη ευθύνης. Το να απαιτώ τον εαυτό μου ως σκηνοθέτη με κάνει να αναλαμβάνω μεγαλύτερη ευθύνη για αυτό που βλέπει ο θεατής. Στην πραγματικότητα, η σκηνοθεσία με βοηθά να μεγαλώσω. Είναι επίσης ένας τρόπος να αναπτυχθείς λίγο.
Τι δυσκολεύτηκες στη νέα σου παράσταση All of Us Birds;
Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος: Όλα όσα είπα παραπάνω είναι πράγματα που πάντα με προβληματίζουν. Σημαίνει ότι προσπαθώ να είμαι πολύ κοντά στον εαυτό μου, υπάρχει ένας τεράστιος φόβος μέσα του, νιώθω ότι είμαι πολύ εκτεθειμένος, πώς θα με κρίνουν οι άλλοι και το ενδεχόμενο να μην τους αρέσω, πράγματα και σκέψεις που με βασανίζουν και μπορεί να σας αποτρέψει από τον στόχο. Ταυτόχρονα, υπάρχει πρόβλημα όταν δεν με νοιάζει να ευχαριστήσω τους άλλους, αλλά πρέπει απλώς να πω αυτό που θέλω χωρίς να ανησυχώ ότι μπορεί να μην αρέσει σε πολλούς ανθρώπους. Βρίσκω παντού τους ίδιους δαίμονες να με βασανίζουν. Ένα άλλο δύσκολο πράγμα είναι η διαχείριση ανθρώπινου δυναμικού, πώς μπορείς να είσαι ηγέτης και οδηγός ταυτόχρονα. Αλλά να μπορείς να είσαι ευγενικός και να μην παραβιάζεις τα όρια των άλλων σε μια δουλειά που παίζει με τα όρια των ανθρώπων. Ζητάτε από τους ηθοποιούς να αποκαλύψουν τον ψυχισμό και τα συναισθήματά τους, και αυτό δεν είναι προστατευμένη δουλειά. Η γραμμή είναι πολύ λεπτή. Πώς μπορείς να πάρεις αυτό που θέλεις από έναν ηθοποιό χωρίς να τον πληγώσεις. Άρα η διαχείριση ηθοποιών είναι το πιο δύσκολο πράγμα για έναν σκηνοθέτη. Το τρίτο πιο δύσκολο πράγμα στη σκηνοθεσία είναι το μέγεθος του έργου και με το μέγεθος εννοώ την πυκνότητα του κειμένου. Πώς μπορείτε να χρησιμοποιήσετε αυτά που έγραψε ο συγγραφέας ως δικά σας; Το «We Are All Birds» είναι μια υπαρξιακή ιστορία, αλλά ταυτόχρονα στέκεται στα πόδια του, είναι συμπαγής και έχει δυνατή πλοκή. Σαν ένα κλασικό έργο. Πώς να κάνεις ένα τόσο μεγάλο κείμενο εύπεπτο για τον θεατή για να μην βαριέται. Χωρίς όμως να χάσει τίποτα από το φιλοσοφικό του υπόβαθρο.
Στους συντελεστές του «All of Us Birds» περιλαμβάνονται νέοι και μεγαλύτεροι ηθοποιοί. Αυτό σας δημιούργησε δυσκολίες στις πρόβες; Υπήρχαν διαφορές γενεών;
Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος: Όχι, δεν είδα κανένα πρόβλημα, εκτός από κάτι που δεν είναι τόσο σημαντικό, το αναφέρω για να απαντήσω κάπως στην ερώτησή σου. Κάθε γενιά έχει ένα κομμάτι της δικής της σχολής και υποκριτικές τάσεις που τη διέπουν. Ένα από τα πράγματα που με ενδιαφέρουν στη σκηνοθεσία είναι η κοινή γλώσσα της υποκριτικής. Δεδομένου ότι είμαι ερμηνευτής, η σκηνοθεσία δεν είναι η κύρια δεξιότητά μου. Με δυσκολεύει όταν στις παραστάσεις που ερμηνεύω δεν υπάρχει κοινή γλώσσα ερμηνείας, δηλαδή τρόπος να υπάρχει ένας κοινός κώδικας υποκριτικής τέχνης. Δεν το θέλω αυτό, δεν θέλω την ανισότητα. Η δυσκολία με πολλές γενιές ηθοποιών είναι ότι πρέπει να πετύχεις ομοιομορφία στη γλώσσα της υποκριτικής.
Πώς αντιλαμβάνεστε το θέατρο στην Ελλάδα σήμερα; Είναι μπροστά από το πακέτο;
Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος: Φυσικά προχωρά, σίγουρα ερμηνευτικά και ταλέντου. Ωστόσο, όσον αφορά την παραγωγή, η κατάσταση είναι πάντα πολύ δύσκολη γιατί η Ελλάδα είναι μια μικρή αγορά. Αυτή είναι η πραγματικότητα. Το θέατρό της, όπως και η τηλεόραση και ο κινηματογράφος, με ελάχιστες εξαιρέσεις, παραμένουν εθνικά προϊόντα. Κανείς δεν έρχεται στην Ελλάδα για να δει θέατρο, αλλά θα πάει να δει παραστάσεις σε Βερολίνο, Παρίσι και Λονδίνο. Οι επιδόσεις τους είναι εξαγωγικά προϊόντα. Στην Ελλάδα πρέπει ακόμα να κάνουμε βήματα. Όταν έχεις προϊόντα που μπορούν να εξαχθούν, έχεις και κέρδη από εισαγωγές. Όταν μεγαλώνεις το κοινό-στόχο σου, όλα μετατρέπονται σε αριθμούς. Στην Ελλάδα η «δεξαμενή» των θεατών που θα πάνε στο θέατρο είναι περίπου 50.000 και ο αριθμός αυτός δυστυχώς ή ευτυχώς δεν είναι πολύ μεγάλος. Σε μια πόλη με πληθυσμό 5 εκατομμυρίων, 50.000 άνθρωποι πηγαίνουν στο θέατρο. Ένα μικρό ποσοστό. Ταυτόχρονα όμως έχεις 200 παραγωγές και όλες περιμένουν να τροφοδοτηθούν από την ίδια «δεξαμενή».
ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΛΟΙ ΠΟΥΛΑ
Wahdi Moawad
Σκηνοθεσία: Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος
Από 22 Δεκεμβρίου 2023
Στην πρώτη Πανελλήνια παρουσίαση
Ιστορικός Σύμβουλος: Natalie Zemon Davis
Μετάφραση: Ελένη Βαροπούλου
Σκηνοθεσία: Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος
Σκηνικά κοστουμιών: Ιλένα Δουλαδίρη
Μουσική: Πάνος Γκίνης
Μηχανισμός: Αυγουστίνος Κούμουλος
Φωτισμοί: Ζωή Μολύβδα-Φαμέλη
Βίντεο: Αποστόλης Κουτσιανικούλης
Θεατρική συγγραφέας: Εύα Σαραγά
Βοηθός σκηνοθέτη: Κατερίνα Λούβαρη Φασόη
Βοηθός σκηνογράφου-ενδυματολόγος: Ζενεβιέβ Αθανασοπούλου
Διανομή (με αλφαβητική σειρά):
Μπάμπης Αλεφάντης, Γιώργος Ζιόβας, Άννα Μάσα, Κλέαρχος Παπαγεωργίου, Δημήτρης Παπανικολάου, Οδυσσέας Πετράκης, Μελίνα Πολυζώνη, Αλεξάνδρα Σακελλαροπούλου, Στεφανία Σαμαρά, Πηνελόπη Τσιλίκα