ο «Ποιος φοβάται τη Βιρτζίνια Γουλφ» είναι μια διαχρονική, συγκλονιστική και μοναδική παράσταση.
ΚΑΙ Ορέστης Τάτσης είναι ο μόνος διευθυντής που τολμά να σπάσει τα στεγανά της τέχνης του και στέλνει αυτό το κλασικό έργο του Άλμπι στο “«Από το Θέατρο Μηχανής» με τον δικό σας πρωτότυπο τρόπο.
ο CNN Greece Συνάντησα τον σκηνοθέτη στην παλιά του συνάντηση στην Καλλιδρομίου και είχα μια ενημερωτική συζήτηση μαζί του για το θέατρο, τα Γιάννενα από όπου κατάγεται, τους χαμένους φίλους, την κατάσταση των ανθρώπων του θεάτρου στην Ελλάδα και πολλά άλλα θέματα.
ΑΥΤΟ Ορέστης Τάτσης γεννήθηκε στα Ιωάννινα. Σπούδασε στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων (ΦΠΠΣ). Απέκτησε μεταπτυχιακό στη διαχείριση πολιτισμού από τη Σχολή Επικοινωνίας, Μέσων και Πολιτισμού του Παντείου Πανεπιστημίου. Συνεργάζεται συστηματικά με την ΕΟΣ-art σε σεμινάρια και μαθήματα θεάτρου.
Δίδαξε στη Θεατρική Σχολή ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Ιστορία και φιλοσοφία του θεάτρου Πάτρας. Σκηνοθέτησε τις εξής παραστάσεις: «Παιδί» του Ντ. Τσεκούρα, «Η μαρκησία ντε Σαντ» του Γιούκιο Μισίμα, «Η μαγεία της πεταλούδας» του Φ.Γ. Λόρκα, «Η φθορά» του Ντ. Τσεκούρα, «Τερματικό» του Κ. Τζαμοτύβης, «Εξαιρετικά απλό έργο» του Κ. Τζαμοτύβη, «Εξόριστοι στην Αθήνα» βασισμένο στο μυθιστόρημα «Κρίση» του Αρκάδιου Λευκού, «Το δέντρο που αγάπησε» της ομάδας VIDA, «Ο Πύργος» του Φραντς Κάφκα, « Το τέλος της μικρής μας πόλης» βασισμένη στην ιστορία «Τάφος» του Δημήτρη Χατζή. Είναι δραματουργικός σύμβουλος και τακτικός συνεργάτης του χορευτικού συγκροτήματος «Creo», καλλιτεχνικός διευθυντής της ΑΜΚΕ «Ρεών», με τον οποίο παρήγαγε θεατρικές παραστάσεις και σύγχρονου χορού, εκθέσεις ζωγραφικής και άλλες πολιτιστικές και εκπαιδευτικές δραστηριότητες. Εργάστηκε ως βοηθός σκηνοθέτη με τους Δ. Γιαννακόπουλο, Β. Νικολαΐδη, Α. Αντύπα και ως φωτογράφος.
Κείμενά του έχουν δημοσιευθεί σε εκδόσεις (Similar Democracy εκδ. Εξάρχεια), προγράμματα παραστάσεων (Κ.Θ.Β.Ε., ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Ιωάννινα κ.ά.), περιοδικά (Bavlonia, Contact, City Vibes), εφημερίδες (Gazeta. Redakcji , Αυγή, Σύγχρονη Έκφραση, Ηπειρωτικός Αγώνας) και στο Διαδίκτυο (TVXS) με θέματα που σχετίζονται με την πολιτική, το θέατρο, τη ζωγραφική, τα βιβλία κ.λπ. Είναι μέλος της συντακτικής ομάδας του περιοδικού Λόγου και Κριτικής «balast», στο που γράφει.
Ολόκληρη η συνέντευξη στον Ορέστη Τάτση:
Τι σας τράβηξε στη σκηνοθεσία του θεάτρου; Τι αντιπροσωπεύει για εσάς αυτό που κάνετε;
Ορέστης Τάτσης: «Το πήρα» από μικρός, ο πατέρας μου ήταν ηθοποιός και μάλιστα την πρώτη μου παράσταση την είδα από την κούνια, όταν ήμουν παιδί, όπως έλεγε και η μητέρα μου, δεν ήμουν 40 ημερών, οπότε ήταν κάτι. φυσικός.
Δεν το σκέφτηκα πολύ, απλώς ήρθε. Στο ΔΗΠΕΘΕ Ιωαννίνων βασικά μεγάλωσα, με είχε στα πόδια του ο Λυκούργος Καλλέργης.
Είμαι βοηθός σκηνοθέτη από 5 χρονών. Έτσι ασχολήθηκα με το θέατρο και ένας στενός φίλος του πατέρα μου όταν ξεκίνησα στο Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων μου είπε να έρθω ως βοηθός στα 18 μου, καταλαβαίνετε. Δούλεψα ως βοηθός σκηνοθέτη για 10 χρόνια και έτσι έπιασα αυτή τη δουλειά. Από το 2010 εργάζομαι κανονικά ως σκηνοθέτης.
Ποια είναι η διαφορά μεταξύ ενός βοηθού σκηνοθέτη και του ίδιου του σκηνοθέτη, ακούμε αυτές τις ιδιότητες όλη την ώρα, αλλά δεν είμαι σίγουρος αν τελικά βλέπετε τη διαφορά..
Ορέστης Τάτσης: Πάνω κάτω, επειδή στην Ελλάδα είμαστε ακόμα «αγρότες», ο βοηθός σκηνοθέτη είναι αυτός που κάνει τα πάντα, είναι κατά μία έννοια τα χέρια, τα μάτια και τα πόδια του σκηνοθέτη. Συντονίζει. Σημασία όμως έχει ότι ο σκηνοθέτης εργάζεται και ως βοηθός.
Πόσο χρόνο αφιερώνετε σε αυτό που κάνετε; Αφιερώνεις όλη σου τη μέρα; Επηρεάζει την καθημερινότητά σας; Η σκηνοθεσία είναι ψυχοθεραπεία;
Ορέστης Τάτσης: Δεν είναι αυτή η κατεύθυνση που σε οδηγεί. Αυτές είναι οι συνθήκες που επικρατούν στο νεοελληνικό θέατρο. Αυτό είναι που σε ρίχνει. Στο σημείο καμπής που έχει φτάσει ο κλάδος μας και το λέω ως συνδικαλιστής, είμαι μέλος του Pod Stage Association (KATS). Οι όροι που χρησιμοποιούνται στο σύγχρονο ελληνικό θέατρο είναι όροι αποεπαγγελματοποίησης και αυτό είναι το χειρότερο.
Τι εννοούσα?
Τα θέατρα, χωρίς καμία ευθύνη, πρέπει να κάνουν δέκα παραστάσεις για να επιβιώσουν, αλλά δεν είναι αυτό το θέμα της επιχείρησης. Όταν γυρίζαμε τη Βιρτζίνια Γουλφ με τον Αντύπα και ήμουν βοηθός του, είχαμε προγραμματίσει το σκηνικό για δύο μήνες, το φτιάξαμε, αλλά δεν το συναρμολογήσαμε. Τότε οι συνθήκες ήταν διαφορετικές. Πήγαινα στο θέατρο το πρωί και έβγαινα το βράδυ, αλλά δεν ήρθε κανένας άλλος, απλώς κάναμε μια πρόβα.
Αλλά αυτό τελείωσε, τώρα γίνονται πολλές παραστάσεις σε κάθε θέατρο ταυτόχρονα και όλα αυτά για οικονομικούς λόγους φυσικά για να επιβιώσουν αυτά τα θέατρα, λέγαμε δηλαδή, όπως γινόταν με τον Αμόρε. ότι τα θέατρα έπρεπε να είναι σούπερ μάρκετ, έτσι δημιουργήθηκε το Amore Houvardy, η ΑΒ Βασιλόπουλος, ο Αντώνης Αντύπας όταν άφηνε το δικό του θέατρο ανησυχούσε πολύ μήπως γίνει κι αυτό σούπερ μάρκετ. Τώρα ονομάζεται Σημείο Θέατρο και ανήκει στον Διαμαντή. Τώρα άλλαξε η κουβέντα, τώρα δεν θέλουν να κάνουν σινεμά στα σούπερ μάρκετ, αλλά Airbnb. Τραγική κατάσταση. Όλα αυτά αυτομάτως δυσκολεύουν πολύ τη συνθήκη του υψηλής ποιότητας θεάτρου. Ούτε οι χαμηλές επιδοτήσεις διευκολύνουν αυτό το έργο. Χρειάζονται επιδοτήσεις δυστυχώς ή ευτυχώς, δεν υπάρχει άλλη επιλογή.
Πώς επιλέγετε τους ηθοποιούς; Πόσο δύσκολη μπορεί να είναι για εσάς μια οντισιόν;
Ορέστης Τάτσης: Πρώτα από όλα, θέλω να τονίσω ότι δεν κάνω ποτέ οντισιόν. Οι ηθοποιοί μου είναι άνθρωποι που είτε έχω δουλέψει χρόνια είτε τους έχω δει στο θέατρο. Είδα κάποιον να παίζει στη σκηνή, μου άρεσε και μετά τους πρότεινα να έρθουν να συνεργαστούν. Επιλέγω επίσης ηθοποιούς από τους μαθητές μου. Δίδαξα στο ΔΗΠΕΘΕ Πάτρας και στη Ναταλία Στυλιανού για τρία χρόνια και μαζί πραγματοποιήσαμε μια σειρά μαθημάτων. Δεν πάω σε οντισιόν γιατί το βρίσκω λίγο δυσάρεστο. Βλέπω έναν ηθοποιό στο θέατρο και επιλέγω εκεί. Όπως είπα στον σύντροφό μου Γιάννη Κοντό, με τον οποίο συνεργαζόμασταν το καλοκαίρι, τον είδα στο θέατρο και του ζήτησα να έρθει στην παράσταση μου. Επίσης, ο ένας φίλος λέει στον άλλον για κάποιον που είναι καλός, οπότε η διανομή των ρόλων γίνεται από στόμα σε στόμα. Φυσικά, μπορείς να χάσεις το ταλέντο σου με αυτόν τον τρόπο, αλλά νομίζω ότι είναι πιο δίκαιο να βλέπεις έναν άνθρωπο στη σκηνή, δίνω επίσης εξετάσεις σε μια σχολή θεάτρου και διαλέγω έναν ηθοποιό από εκεί, είναι επίσης δυνατό. Η οντισιόν μου φαίνεται λίγο ημιτελής, πολλοί σκηνοθέτες κάνουν και οντισιόν για να δείξουν λίγο τον εαυτό τους. Στις οντισιόν, οι ηθοποιοί συνήθως, όπως και έξω, πρέπει να πληρώνονται για το χρόνο τους. Δείτε 300 άτομα, νοικιάστε ένα θέατρο και οι ηθοποιοί έπρεπε να περιμένουν τόσο καιρό στην ουρά, γιατί; Πείτε μια παράγραφο; Τι πρέπει να γίνει κατανοητό από αυτό;
Μίλησε μας λίγο για τη νέα σου παράσταση στο Από Μηχανής Θέατρο, το κλασικό έργο του Άλμπι.
Ορέστης Τάτσης: Θα δείτε ένα από τα μεγαλύτερα έργα του παγκόσμιου θεάτρου και της δραματουργικής λογοτεχνίας. Είναι, όπως ανέφερα, στα δέκα αγαπημένα μου τραγούδια όλων των εποχών. Θα δούμε τέσσερις εξαιρετικούς ηθοποιούς, δύο πιο έμπειρους ηθοποιούς, τη Ναταλία Στυλιανού και τον Δημήτρη Ξανθόπουλο και άλλους δύο, νεότερους, μαθητές μου, τον Άγγελο Ανδριόπουλο και τη Σεμίνα Πανηγυροπούλου. Δουλέψαμε ξανά μαζί στο θέατρο. Θα δούμε τέσσερις σπουδαίους ηθοποιούς σε ένα δυνατό έργο με τη δουλειά σοβαρών ανθρώπων από πίσω. Το έργο έκανε πρεμιέρα στη Νέα Υόρκη το 1962 και στην Ελλάδα πρωτοπαίχτηκε στο Θέατρο Τέχνης από τον Κάρολο Κουν το 1965. Διατηρώ το δικαίωμα της σκηνοθεσίας (γέλιο). Για αυτή την παράσταση προετοιμαζόμαστε ένα χρόνο. Ήταν πολλή δουλειά. Η παράσταση βασίζεται σε δύο ζευγάρια που αντιπροσωπεύουν δύο διαφορετικές γενιές. Δημιούργησαν ένα παιχνίδι που είναι ουσιαστικά το ίδιο το θέατρο και αυτό το παιχνίδι μας πηγαίνει κατευθείαν στον Ηράκλειτο, που σημαίνει ότι οι ζωές των ανθρώπων είναι σαν παιδικά παιχνίδια.
Γράφεις ήδη; Εκτός από τη σκηνοθεσία;
Ορέστης Τάτσης: Όχι, δεν γράφω θεατρικά έργα. Γράφω για εφημερίδες και περιοδικά, δηλαδή κατά καιρούς γράφω άρθρα παρουσιάζοντας διάφορα βιβλία, μερικές φορές κάποιες ιδέες μου, όπως για παράδειγμα στο Journal of Editors ή στο περιοδικό που βγάζαμε ομαδικά. Μου αρέσει να γράφω για βιβλία, θέατρο και πολιτική, αλλά δεν γράφω δικά μου έργα. Φυσικά δεν έλαβα ποτέ χρήματα από αυτόν.
Δηλαδή στη σημερινή Ελλάδα το θέατρο δεν είναι το καλύτερο από άποψη συνθηκών;
Ορέστης Τάτσης: Το δύσκολο είναι ότι άνθρωποι του θεάτρου, ηθοποιοί, σκηνοθέτες, βοηθοί, φωτισμοί, σκηνογράφοι κ.λπ. δουλεύουν χωρίς σοβαρό πάγκο. Για παράδειγμα, το να κάνεις δουλειά εκτός Αθήνας πρέπει να πληρώνεται, αλλά τώρα βλέπεις ότι δεν πληρώνουν διαμονή, μεταφορικά και άλλα. Αυτό δεν είναι αποδεκτό. Αυτό από μόνο του λέει πολλά. Μας δίνουν και πολύ λίγο χρόνο για πρόβες, για παράδειγμα, παίζαμε πρόσφατα στην περιφέρεια το καλοκαίρι και μας έδωσαν ενάμιση μήνα πρόβες, που φυσικά δεν είναι τίποτα, δεν φτάνει. Συχνά αναλαμβάνουμε μόνοι μας τα έξοδα για την παράσταση, πράγμα που σημαίνει ότι συνεισφέρουμε και χρήματα από την τσέπη μας στην παραγωγή της.
