Στην αρχή της καριέρας του, ο κ Μπόμπ Ντύλαν και το συγκρότημα του The Golden Chords έκαναν μια θορυβώδη ζωντανή παράσταση που αντηχούσε στις αίθουσες σε τέτοια ένταση που ο διευθυντής του σχολείου έπρεπε να κόψει το καλώδιο του μικροφώνου. Χρόνια αργότερα, καθώς ο Dylan εμβαθύνει στον κόσμο της ροκ μουσικής και ανέπτυξε μεγαλύτερη εκτίμηση για τις διαχρονικές φολκ μελωδίες, παρασύρθηκε από το επαναστατικό πνεύμα του ροκ εν ρολ.
- Διαβάστε επίσης: Ο Μπομπ Ντίλαν έλεγε ψέματα για τα παιδικά του χρόνια για σαράντα χρόνια
Ο Ντύλαν αλίευσε την τέχνη του μέχρι που η δημιουργική του φωτιά άρχισε να φωτίζει το μονοπάτι που χάραξαν οι θρύλοι της ροκ με ιδρώτα και αποφασιστικότητα. Για αυτόν το ροκ με τη σημερινή του μορφή υστερούσε. Στα μάτια του, η ροκ δεν είχε το βάθος για να αντικατοπτρίζει αυθεντικά την πολυπλοκότητα της ζωής. Σύμφωνα με τον τροβαδούρο, το ροκ «δεν αντανακλούσε τη ζωή με ρεαλιστικό τρόπο».
Ήταν η έμφυτη τάση του Dylan να αμφισβητεί τη σύμβαση που τελικά εδραίωσε τη θέση του στην ιστορία της μουσικής ως ο μεγαλύτερος μουσικός και τραγουδοποιός όλων των εποχών. Ωστόσο, αυτή η κληρονομιά ήταν περίπλοκα συνυφασμένη με την ουσία του ασυμβίβαστου πνεύματός του, που χαρακτηριζόταν από τη λυρική αφοβία και την ακλόνητη αποφασιστικότητα να αμφισβητήσει τις κοινωνικές συμβάσεις. Ως αποτέλεσμα, το αμείλικτο ήθος του Ο Ντύλαν που αντιτάχθηκε στο status quo, απέδειξε ότι είναι αληθινός πρωτοπόρος της μουσικής εξέγερσης που συνορεύει με το πανκ.
Πανκ ρόκερ
Από τη στιγμή που ο Robert Zimmerman έγινε Bob Dylan, το όνομα που επέλεξε για να εκπροσωπεί καλύτερα τον εαυτό του, η ιδιότητά του ως ο πρώτος punk rocker εκδηλώθηκε με διάφορους τρόπους. Μια ανασκόπηση της παράστασης του Dylan το 1961 στο Folk City στους New York Times έδωσε σημαντική ώθηση στην καριέρα του, περιγράφοντάς τον ως λαϊκό «στιλίστα» που κινήθηκε μελωδικά σε μια ποικιλία θεμάτων και εστίασε στις προκλήσεις που αντιμετωπίζει η νεολαία της εποχής.
Η ουσία αυτού που αργότερα θα ανθίσει στο πανκ κίνημα βρήκε την αρχαιότερη μορφή του στις θεματικές εξερευνήσεις του Dylan. Αμφισβητώντας χωρίς συγγνώμη το status quo, ο Bob Dylan έδωσε στη μουσική του έναν έντονο ρεαλισμό που βρισκόταν σε πλήρη αντίθεση με τους ποπ τόνους της προηγούμενης ροκ ευαισθησίας του. Αντλώντας από την ακατέργαστη αυθεντικότητα της λαϊκής μουσικής, δημιούργησε ένα ηχητικό τοπίο που αντηχούσε με την ωμή αλήθεια της ανθρώπινης κατάστασης, θέτοντας τις βάσεις για την ωμή, αφιλτράριστη έκφραση που θα καθόριζε την πανκ ροκ.
Καθώς το κοινό στο Φολκ Φεστιβάλ του Νιούπορτ του 1965 περίμενε υπομονετικά την άφιξή του, πιθανότατα δεν υποψιαζόταν ότι η εισαγωγή της Joan Baez στους λαϊκούς θρύλους θα έπαιρνε εντελώς διαφορετική κατεύθυνση, αναγκάζοντας πολλούς ανθρώπους να αναθεωρήσουν τις απόψεις τους για το άτομο. που έγινε η πιο αγαπημένη τους μουσική εικόνα. Ανεβαίνοντας στη σκηνή με ηλεκτρικά όργανα (και όχι με ακουστικά, όπως ήταν δημοφιλής στη λαογραφία), ο Dylan απέδειξε για άλλη μια φορά ότι η καριέρα του είναι απρόβλεπτη και ότι δεν θα είναι παθητικός συμμετέχων στους κύκλους του κινήματος της αντικουλτούρας. Το κοινό έμεινε άφωνο.
Οταν δαδί η κορύφωση του κινήματος ήταν στα μέσα της δεκαετίας του 1970, επικράτησε η επιθετικότητα, τα αντίποινα και η μη συμμόρφωση με τους κανόνες. Οι μουσικές εικόνες ήταν φιγούρες της εικονομαχικής του στάσης, παρέχοντας ακατέργαστους ήχους που αντιμετώπιζαν πολλά από τα ζητήματα που αισθάνονται η εργατική τάξη και οι περιθωριοποιημένες ομάδες. Το Punk χρησίμευσε για να αποκαλύψει όλες τις ρωγμές στην κοινωνία, καλώντας σε μια επανάσταση όπου αυτοί που είχαν αδικηθεί από την κοινωνία είχαν επιτέλους τον χώρο να σηκωθούν και να απαιτήσουν κάτι καλύτερο. Οφείλουμε πολλά στον Bob Dylan για αυτό.
