Το φιλμ νουάρ «Η Ληστεία του Βερολίνου» του Τόμας Αρσλάν δικαιώνει τις προσδοκίες, ενώ το ενδιαφέρον της έχει και η σατιρική κωμωδία «Υπνοθεραπεία» απ’ τη Νορβηγία. Εξαιρετικό το ελληνικό ντοκιμαντέρ «Οι Αζήτητοι» της Μαριάννας Οικονόμου, ενώ σε επανέκδοση και το τολμηρό δράμα «Ο Άνθρωπος με το Χρυσό Χέρι», του Ότο Πρέμινγκερ με τον Φρανκ Σινάτρα.
Η Ληστεία του Βερολίνου
(“Verbrannte Erde”) Θρίλερ, γερμανικής παραγωγής του 2024, σε σκηνοθεσία Τόμας Άρσλαν, με τους Μισέλ Ματίσεβιτς, Μαρία Λοϊενμπέργκερ, Αλεξάντερ Φέλινγκ, Τιμ Σέιφι κα.
Ο Τόμας Άρσλαν, μία ενδιαφέρουσα περίπτωση του νέου γερμανικού σινεμά, μετά το «In the Shadows», συνεχίζει την τριλογία του καταδιωκόμενου εγκληματία Τρόιαν στο Βερολίνο, με ένα δυνατό δεύτερο μέρος.
Ο Άρσλαν, ακολουθώντας για μια ακόμη φορά την αισθητική των φιλμ νουάρ του μέγιστου Ζαν Πιέρ Μελβίλ, με τα νυχτερινά γυρίσματα, τα σκοτεινά και ομιχλώδη πλάνα, τα γκρο πλαν στα πρόσωπα και στα τεκμήρια της υπόθεσης, θα διατηρήσει παράλληλα τη σύγχρονη ματιά του και το χαρακτηριστικό ύφος του σινεμά του.
Στην ταινία του, που προβλήθηκε στην περσινή Μπερλινάλε, ο Άρσλαν εστιάζει σε καθημερινές, φαινομενικά ασήμαντες λεπτομέρειες, δεν αναλύει τους χαρακτήρες, αφήνοντας το μυστήριο να πλανάται, ενώ διατηρεί το λακωνικό και μινιμαλιστικό σκηνικό του, ενεργοποιώντας ευφυώς το σασπένς και την ένταση.
Ο παλιός γκάνγκστερ Τρόιαν επιστρέφει στο Βερολίνο, δώδεκα χρόνια από τη φυγή του και την τελευταία του αποτυχία, ψάχνοντας για μια «δουλειά». Όμως το Βερολίνο έχει αλλάξει, όπως και ο χώρος του εγκλήματος, αφού οι «παλιοσειρές» έχουν αποσυρθεί και ο κυβερνοχώρος επιβάλλει τους δικούς του όρους. Ένας παλιός φίλος γίνεται ο σύνδεσμος για το κλείσιμο μιας νέας αποστολής. Ένας πολύτιμος πίνακας του Κάσπαρ Ντάβιντ Φρίντριχ πρόκειται να κλαπεί από την αποθήκη ενός μουσείου, κατά παραγγελία ενός πλούσιου. Κι ενώ όλα βαίνουν καλώς, η καλοσχεδιασμένη ληστεία θα ξεφύγει από τον έλεγχο του Τρόιαν και της ομάδας του.
Έχοντας ως αντιήρωα ένα αρχέτυπο περιπλανώμενου κακοποιού, που διατηρεί τον αυστηρό κώδικα των αξιών του, ο σκηνοθέτης θα αναδείξει την έλλειψη εμπιστοσύνης, τη μοναξιά των μεγαλουπόλεων και θα παραδώσει ένα από τα καλύτερα φιλμ νουάρ των τελευταίων χρόνων, απ’ το οποίο απουσιάζουν εντελώς οι αστυνομικοί, άρα και το προφανές και εύκολο αντίπαλον δέος.
Ο Άρσλαν, με μαεστρία θα αφηγηθεί μια ακόμη ιστορία φόρο τιμής στον Μελβίλ, καταφέρνοντας να δημιουργεί σασπένς χωρίς πυροβολισμούς, κυνηγητά με αυτοκίνητα ή ξύλο, αλλά από το απόκοσμο χώρο που κινούνται τα πρόσωπα, την αμφιβολία των συμμαχιών, της προσπάθειας χειραγώγησης και της έλλειψης έντιμων προθέσεων, φωτίζοντας μια εποχή όπου κάθε αξία – ακόμη και στο έγκλημα – έχει εξαλειφθεί, κάτι που πηγάζει στον λεγόμενο «έντιμο κόσμο».
Μία ευχάριστη κινηματογραφική έκπληξη, που στηρίζει με τη στιβαρή του ερμηνεία και πάλι ο Μισέλ Ματίσεβιτς, ενώ και το υπόλοιπο καστ είναι ιδιαιτέρως ικανοποιητικό και συμβάλει στο υποβλητικό κλίμα της ταινίας.
ΜΕ ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ… Δώδεκα χρόνια αφότου ο επαγγελματίας εγκληματίας Τρόιαν αναγκάστηκε να φύγει από το Βερολίνο, επιστρέφει για ν’ αναζητήσει νέα συμβόλαια. Το Βερολίνο, όμως, έχει αλλάξει και οι παλιές επαφές του είναι, πια, εκτός πιάτσας. Ο Τρόιαν θα ξαναβρεθεί με την παλιά του ομάδα και με νέες προσθήκες, αλλά θα μπλέξει σε μια σκοτεινή υπόθεση κλοπής.
Η Πλεξούδα
(“La Tresse”) Δραματική κομεντί, ιταλικής και διεθνούς συμπαραγωγής του 2023, σε σκηνοθεσία Λετισιά Κολομπανί, με τις Κιμ Ράβερ, Σάρα Άμποτ, Άβι Νας, Φοτινί Πελούζο, Μία Μάελζερ κα.
Ταινία που επιδιώκει την άκρατη συγκίνηση – πάρτε και δεύτερο πακέτο χαρτομάντιλα – της Γαλλίδας Λετισιά Κολομπανί, που εδώ, στην τρίτη της σκηνοθετική προσπάθεια, θα διασκευάσει το δικό της, βιβλίο, το οποίο γνώρισε τεράστια επιτυχία, πουλώντας πάνω από 5 εκατομμύρια αντίτυπα.
Η σκηνοθέτιδα, θα διασταυρώσει τη ζωή τριών γυναικών, που ζουν σε τρεις διαφορετικές γωνιές της γης και δεν θα συναντηθούν ποτέ, προσπαθώντας να αναδείξει τις αντιξοότητες που ζουν οι σύγχρονες γυναίκες, αλλά θα ξεπέσει σε ένα δακρύβρεκτο δράμα με ηθικολογίες και διδακτισμό.
Το στόρι μας μεταφέρει στην Ινδία, όπου συναντάμε τη Σμίτα, μία γυναίκα που προσπαθεί να μορφώσει και να βγάλει από τη φτώχεια την κόρη της, στην Ιταλία, όπου η Τζούλια θα χάσει τον πατέρα της και θα φορτωθεί τα χρέη του και θα πρέπει να δεχθεί έναν γάμο συμφέροντος και στον Καναδά, όπου η Σάρα, μία διάσημη δικηγόρος θα μπλέξει στα δίχτυα ενός νέου δικηγόρου.
Η ταινία, πέρα από τον μελοδραματισμό και την υπέρμετρη προσπάθεια να βγάλει δάκρυα, πάσχει και από τη φόρμα της, που προσπαθεί να επιβάλει έναν ισοπεδωτικό νατουραλισμό, γεμάτο σπαρακτικά κλισέ.
Η επίπεδη σκηνοθεσία και το σενάριο – συνταγή πολιτικής ορθότητας και κινηματογραφικών τσιτάτων, ορισμένες φορές δείχνει νηπιακό και αρκετά μακριά ακόμη και από το ευρείας κατανάλωσης βιβλίο, χάνοντας κάθε επαφή με την προσπάθεια δημιουργίας ενός πορτρέτου της γυναίκας του 21ου αιώνα. Ειδικά οι ιστορίες του Καναδά και της Ιταλίας είναι τόσο ξεπερασμένες και σχηματικές, που μπορεί να προκαλέσουν και τα γέλια.
Μέτριες και οι ερμηνείες και ειδικά αυτές που αφορούν τα επεισόδια σε Ιταλία και Καναδά, αλλά οι ηθοποιοί έχουν ελαφρυντικά, καθώς πρέπει να στηρίξουν ξεπερασμένους χαρακτήρες που έχουμε δει και ξαναδεί.
ΜΕ ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ… Οι ζωές και η μοίρα τριών γυναικών, που δεν θα συναντηθούν ποτέ, διασταυρώνονται. Η Σμίτα από την απέραντη Ινδία, η Τζούλια από το Παλέρμο της Ιταλίας και η Σάρα από το Μόντρεαλ του Καναδά. Τρεις ήπειροι, τρεις γυναίκες, τρεις ζωές.
Υπνοθεραπεία
(“Hypnosen”) Κωμωδία, σουηδικής παραγωγής του 2023, σε σκηνοθεσία Ερνστ ντε Γκιρ, με τους Χέμπερτ Νόρστρουμ, Άστα Γκάμα Όγκαστ, Αλεσάντρα Ζέτερμπεργκ, Νταβίντ Φουκαμάτσι κα.
Η αυτοπραγμάτωση είναι από τις βασικότερες ανάγκες του ανθρώπου. Στόχος η ανακάλυψη και ενεργοποίηση των ταλέντων, η ανάπτυξη των δυνατοτήτων και η επίτευξη των στόχων του ανθρώπου. Ε, όταν η αυτοπραγμάτωση μπλέκεται με το νέο επιχειρηματικό περιβάλλον (startup), την ανταγωνιστικότητα και το μοντέλο ζωής που επιβάλλεται για να προχωρήσει ένας άνθρωπος, μοιάζει με τη μεγαλύτερη φάρσα, μόνο που ορισμένες φορές η βαναυσότητα όλων αυτών δεν είναι ευκολοχώνευτη.
Η ταινία του Ερνστ ντε Γκιρ, μία μαύρη κωμωδία, μια κατάμαυρη δηλητηριώδης σάτιρα, θα διασκεδάσει κάποιους, αλλά οι περισσότεροι, που μπορεί να αντέχουν να βλέπουν αποκρουστικούς φόνους ή φρικτούς ακρωτηριασμούς, αλλά δύσκολα αντέχουν μια απρεπή συμπεριφορά σε εστιατόριο, θα τους βασανίσει μέχρι να καταλάβουν τα μηνύματά της. Την επικράτηση του φαίνεσθαι, την ιδεολογία της ανοησίας και του χρήματος, το διαδεδομένο μικρόβιο της επιφανειακής ευτυχίας, του μύθου της αυτοβελτίωσης.
Εμπνευσμένη από τις δύσκολες προσωπικές της εμπειρίες, η Βέρα σχεδιάζει με τον σύντροφο της, Άντρε, μια εφαρμογή για τη γυναικεία υγεία. Για να βρεθούν όμως τα χρήματα για να παραχθεί και προωθηθεί μαζικά, η Βέρα θα παραστεί σε μία ειδική εκδήλωση που θα υπάρχουν διάφοροι επενδυτές. Πριν από αυτό, πρέπει να περάσει από τον ψυχοθεραπευτή της, σε μια τελευταία προσπάθεια να κόψει το τσιγάρο – ανεπίτρεπτο για τον κόσμο των νεοφυών επιχειρήσεων. Η επίσκεψη αυτή όμως, θα αποβεί μοιραία, καθώς η υπνοθεραπεία στην οποία θα υποβληθεί έχει απίστευτες παρενέργειες. Η Βέρα πλέον είναι ο νούμερο ένα κίνδυνος για την περιβόητη επιχειρηματική εκδήλωση.
Πίσω από την κωμωδία ο ντε Γκιρ κρύβει μία τραγωδία, μία αντανάκλαση των επιχειρήσεων του σήμερα, όπου αναζητείται η χρηματοδότηση για την ανάπτυξή τους, με μοναδικό στόχο την πώλησή της όσο είναι καυτή η ιδέα και η μεταπώληση της πριν αποκαλυφθεί ότι είναι ακόμη μία πολύχρωμη σαπουνόφουσκα. Οι επιχειρήσεις αυτές επιλέγονται σύμφωνα με το χειροκρότημα και τον ενθουσιασμό των influencers και των αφελών ακολούθων τους. Αυτό που προέχει είναι το φαίνεσθαι, το πλασάρισμα της ιδέας. Κι εδώ έρχεται η υπνοθεραπεία που αντί να τιθασεύσει την άτακτη προσωπικότητα τής ηρωίδας, απελευθερώνει τα σύγχρονα ψυχικά βάσανα, καθρεφτίζοντας την υποκρισία των επιχειρηματιών, την πραγματική δυσκολία των ανθρώπων να συνεννοηθούν, να έρθουν κοντά.
Η ταινία, που δεν μπορεί να ξεφύγει από την αλλόκοτη σκανδιναβική συμπεριφορά και ορισμένες φορές μοιάζει ασύνδετη και οι πρωταγωνιστές να μην κολλούν μεταξύ τους, έχει αρκετό ενδιαφέρον και αξιοπρόσεκτες παρατηρήσεις για τα νέα επιχειρηματικά ήθη.
ΜΕ ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ… Ένας υπνοθεραπευτής βλέπει τη Βέρα να πετάει τις νόρμες της πολιτισμένης συμπεριφοράς. Σε μια εκδήλωση που παρευρίσκεται με τον Αντρέ, η συμπεριφορά της Βέρας καθρεφτίζει την ψεύτικη αυθεντικότητα και την υποκρισία των συναδέλφων της επιχειρηματιών.
Lee
(“Lee”) Βιογραφικό δράμα εποχής, βρετανικής παραγωγής του 2023, σε σκηνοθεσία Έλεν Κάρας, με τους Κέιτ Γουίνσλετ, Μαριόν Κοτιγιάρ, Άντρεα Ράιζμπορο, Νοεμί Μερλάν κα.
Η Κέιτ Γουίνσλετ, έβαλε όλο το πάθος της, ανέλαβε την παραγωγή και αναγκάστηκε να βάλει δικά της χρήματα, για την βιογραφική ταινία της Έλεν Κάρας, της αναγνωρισμένης διευθύντριας φωτογραφίας, που για πρώτη φορά, έπειτα από ορισμένες αξιόλογες προσπάθειές της στο ντοκιμαντέρ, μπαίνει στον χώρο της μυθοπλασίας.
Το φιλμ, βασίζεται στη βιογραφία της φωτογράφου Λι Μίλερ, που έγραψε ο γιος της, ο οποίος υποστήριξε την παραγωγή, ενώ παρείχε και πλήρη πρόσβαση στα αρχεία της μητέρας του.
Η Λι Μίλερ, από μοντέλο του φωτογράφου Μαν Ρέι, θα εξελιχθεί σε μία ικανή φωτογράφο μόδας και καλλιτεχνικών γεγονότων και στη συνέχεια σε μία από τις σημαντικότερες πολεμικές ανταποκρίτριες και φωτογράφους του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Παρά τις αντιξοότητες και την αμφισβήτησή της από τους άνδρες, η Λι χάρη στο μοναδικό της ταλέντο και το αχαλίνωτο πείσμα της, κατάφερε να απαθανατίσει αξέχαστες εικόνες, αποτυπώνοντας τη φρίκη του πολέμου και των επιζώντων που βγήκαν από τα ερείπια.
Η ταινία δεν δικαιώνει τις όποιες προσδοκίες, καθώς η Κάρας, μπορεί να είναι ικανότατη φωτογράφος, αλλά μάλλον ανεπαρκής ως σκηνοθέτρια μυθοπλασίας, χάνοντας το κέντρο του βάρους της ιστορίας της, ενώ και το στερεοτυπικό σενάριο δεν τη βοηθά όσο θα ‘πρεπε. Παρά τις προσπάθειες τής Κέιτ Γουίνσλετ να πάρει στις πλάτες της το φιλμ, να δώσει υπόσταση στον χαρακτήρα της φωτογράφου και να μεταφέρει τα αντιπολεμικά μηνύματα, τα πράγματα εξελίσσονται σχεδόν αδιάφορα, ανακυκλώνοντας τα κλισέ για ταινίες του είδους. Ελάχιστες φορές η ταινία αποκτά ενδιαφέρον, ενώ τις περισσότερες δεν πείθει ούτε για την εποχή που εστιάζει, ούτε για τους προ 80 χρόνων χαρακτήρες, ούτε για τα τεκταινόμενα στον Πόλεμο.
Οι υπερβολικοί μελοδραματισμοί, η προσπάθεια της εκβιαστικής συγκίνησης και η φτιαχτή απόγνωση μπροστά στη φρίκη του πολέμου, είναι από τα κύρια χαρακτηριστικά της ταινίας, που έχει και ένα πρόβλημα με το ανδρικό καστ. Έτσι, το μόνο που απομένει είναι το χλωμό μήνυμα για την αντιμετώπιση της γυναίκας εκείνη την εποχή από τα αντρικά στερεότυπα και η παθιασμένη ερμηνεία της Γουίνσλετ (η ομοιότητά της με τη Λι Μίλερ εντυπωσιακή), που έχει δίπλα της και την αξιόπιστη Μάριον Κοτιγιάρ.
ΜΕ ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ… Η πορεία της Λι Μίλερ, μια απ’ τις σημαντικότερες ανταποκρίτριες και φωτογράφους του Δεύτερου Παγκοσμίου Πολέμου. Χάρη στο μοναδικό ταλέντο και το αχαλίνωτο πείσμα της, κατάφερε να απαθανατίσει μερικές αξέχαστες εικόνες, μεταξύ των οποίων και μία φωτογραφία της ίδιας στο μπάνιο του Χίτλερ.
Κραυγή Σιωπής
(“Speak no Evil”) Ταινία τρόμου, αμερικάνικης παραγωγής του 2024, σε σκηνοθεσία Τζέιμς Γουότκινς, με τους Τζέιμς ΜάκΑβόι, Mακένζι Ντέιβις, Σκουτ ΜακΝέρι
Αμερικάνικο, «τσακ μπαμ», ριμέικ της δανέζικης ενδιαφέρουσας ομότιτλης ταινίας τρόμου, που γύρισε το 2022 ο Κρίστιαν Τάφντρουπ κι έκανε ένα αξιοπρόσεκτο γκελ στο νεανικό κοινό. Είναι η πρώτη αμερικάνικη ταινία για τον Βρετανό σκηνοθέτη Τζέιμς Γουότκινς («Η Γυναίκα με τα Μαύρα», «Η Μέρα της Βαστίλης») που έχει δείξει ότι έχει ικανότητες, αλλά προς το παρόν κινείται σε ρηχά νερά η καριέρα του, ενώ ο Τζέιμς ΜακΑβόι, που ηγείται του καστ, διαθέτει το απαιτούμενο τρελό βλέμμα και στηρίζει όσο μπορεί το κλίμα ανησυχίας αν και ορισμένες φορές υπερβολικά.
Δυο οικογένειες, μία αμερικάνικη και μια από τη Βρετανία, συναντώνται στην Ιταλία, όπου έχουν πάει για διακοπές έρχονται κοντά και διασκεδάζουν παρέα. Όταν η οικογένεια από την Αμερική προσκαλείται για να περάσει ένα Σαββατοκύριακο στο ειδυλλιακό και απομονωμένο εξοχικό της συμπαθέστατης οικογένειας των Βρετανών, αυτό που ξεκινάει σαν μια ονειρεμένη κεφάτη απόδραση σύντομα εξελίσσεται σε έναν διαταραγμένο ψυχολογικό εφιάλτη.
Το κλίμα ανησυχίας που αναπτύσσεται, έπειτα από τις ξέγνοιαστες ημέρες στην Ιταλία, είναι σχετικά ενδιαφέρον, παρά την αδικαιολόγητη και εκτός λογικής συμπεριφορά του ΜακΑβόι, έχει αρκετές διασκεδαστικές στιγμές, αν και είναι αμφίβολο αν κολλούν με μια ταινία τρόμου. Απ’ εκεί και πέρα και όταν πλέον αρχίζει η φρίκη να μπαίνει στο κάδρο, πέρα από την αρχική ιδέα, που δεν είναι εντελώς συμβατική, σχεδόν όλα εξελίσσονται περισσότερο αμερικάνικα, απ’ όσο αντέχει και ο μέσος θεατής, ενώ τα κλισέ δίνουν και παίρνουν. Ακόμη και το γνωστό «αθώοι και αγαθοί Αμερικάνοι μπλέκουν με Ευρωπαίους», δίνει έντονα το παρόν, ενώ η προσπάθεια του Γουότκινς να τροφοδοτήσει την ιστορία του με κοινωνικά θέματα όπως η ανταγωνιστική αρρενωπότητα και τα πρότυπα της μεσαίας τάξης, μένουν στην επιφάνεια, δίχως καμία ρίζα σοβαρότητας.
Εν τέλη, μία ταινία τρόμου που απευθύνεται στους λάτρεις του είδους και που θα προκαλέσει κάποιες ανατριχίλες, απ’ αυτές που απλώς θα ψυχράνουν ένα ζεστό ελληνικό βραδάκι.
ΜΕ ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ… Όταν μία οικογένεια Αμερικανών προσκαλείται να περάσει το Σαββατοκύριακο στο ειδυλλιακό εξοχικό μίας γοητευτικής οικογένειας Βρετανών, με τους οποίους έγιναν φίλοι στις διακοπές, αυτό που ξεκινάει σαν μία ονειρική απόδραση σύντομα μετατρέπεται σε εφιάλτη.
Οι Αζήτητοι
Ντοκιμαντέρ, ελληνικής παραγωγής του 2023, σε σκηνοθεσία Μαριάννας Οικονόμου.
Συγκινητικό, ανθρώπινο, ορισμένες φορές συνταρακτικό, ντοκιμαντέρ της Μαριάννας Οικονόμου, που προβλήθηκε φέτος στο επίσημο πρόγραμμα του Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης και άφησε εξαιρετικές εντυπώσεις.
Το θέμα της ταινίας φέρνει στην επιφάνεια μία ολόκληρη εποχή, την οποία έχουμε ξεχάσει ή καλύτερα δεν θέλουμε να θυμόμαστε.
Η ντοκιμαντερίστρια Μαριάννα Οικονόμου του πρωτότυπου ντοκιμαντέρ «Όταν ο Βάγκνερ συνάντησε τις ντομάτες» – η ελληνική επιλογή για τα Όσκαρ 2020 – με αφορμή την πανδημία του Covid-19, θα βρεθεί στο ιστορικό νοσοκομείο «Σωτηρία», το οποίο βρέθηκε στην πρώτη γραμμή αντιμετώπισης της νόσου. Λίγα χρόνια πριν, η τυχαία κατεδάφιση ενός τοίχου του νοσοκομείου αποκάλυψε τα ίχνη μίας ακόμη πονεμένης υγειονομικής ιστορίας, που είχε πλήξει και τη χώρα μας, της φυματίωσης. Πίσω του βρέθηκαν στοιβαγμένες δεκάδες βαλίτσες, με προσωπικά αντικείμενα ασθενών της «Σωτηρίας». Ασθενείς μίας αρρώστιας – σωστής μάστιγας, που ξεκίνησε αμέσως μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και κράτησε έως τα μέσα της δεκαετίας του ‘70. Εκατοντάδες ασθενείς πέθαναν εκεί και κανείς ποτέ δεν τους αναζήτησε.
Το ντοκιμαντέρ, ακολουθεί τα ίχνη που άφησαν πίσω τους οι αζήτητοι αυτοί νεκροί – επιστολές, έγγραφα, μικροαντικείμενα. Μέσα από τις επιστολές που αντάλλασσαν με τους συγγενείς τους, το αρχειακό υλικό, την αναζήτηση ζώντων απογόνων σε διάφορες περιοχές της Ελλάδας και συναντήσεις με γιατρούς και νοσηλευτές σήμερα, η ταινία αποκαλύπτει για πρώτη φορά, μετά από χρόνια, μια άγνωστη, συγκλονιστική ιστορία πόνου και τραύματος, αλλά και ελπίδας στη μεταπολεμική Ελλάδα.
Για μια ακόμη φορά μία καλή και επαγγελματική δουλειά από την Μαριάννα Οικονόμου, που αποφεύγει τις ευκολίες και την τηλεοπτική προσέγγιση και ρίχνεται με τα μούτρα στα βαθιά μίας ιστορίας, που πλήγωσε χιλιάδες οικογένειες στη χώρα μας.
Προβάλλονται ακόμη οι ταινίες:
Buzzheart
(“Buzzheart”) Ελληνικό ψυχολογικό θρίλερ (παραγωγής 2024), από τον Ντένη Ηλιάδη, που επιστρέφει στην εγχώρια παραγωγή, έπειτα από τις τέσσερις ταινίες που γύρισε στην Αμερική και 20 χρόνια από το κινηματογραφικό του ντεμπούτο, με το ενθαρρυντικό «Hardcore». Αυτή τη φορά καταπιάνεται με ένα σχέδιο, που είχε ξεκινήσει από το 2005, μία ιδιαιτέρως προσωπική – και με αρκετά αυτοβιογραφικά στοιχεία, ιστορία, που μιλά για αυτούς που επιτίθενται στο καλό, την αθωότητα, την ομορφιά, σε οτιδήποτε δεν έχει προλάβει να επηρεαστεί από τον κυνισμό.
Ο Αργύρης, ένας ντροπαλός 19χρονος, γνωρίζει τη Μαίρη, μια κοπέλα τελείως έξω από τα κυβικά του. Της ζητά δειλά να βγουν, και προς μεγάλη του έκπληξη αυτή δέχεται και τον καλεί αμέσως για ένα τριήμερο στο εξοχικό των γονιών της, όπου τον παρουσιάζει ως το αγόρι της. Οι γονείς της Μαίρης όμως σύντομα του εκμυστηρεύονται πως η κόρη τους αντιμετωπίζει σοβαρά ψυχολογικά προβλήματα και πως, προκειμένου να βεβαιωθούν πως ο Αργύρης είναι το κατάλληλο ταίρι για αυτήν, θα πρέπει να τον υποβάλλουν σε κάποια τεστ συμπεριφοράς.
Ταινία χαμηλού κόστους, με τους Εβελίνα Παπούλια, Γιώργο Λιάντο, Kωνσταντίνα Μεσσήνη και Κλαούντιο Κάγια.
Μην σε Αγγίξει το Κακό
(“Never Let Go”) Ακόμη μία ταινία τρόμου της φετινής χρονιάς, από την Αμερική, αυτή τη φορά από τον εξειδικευμένο στο είδος Αλεξάντρ Αζά («Αίμα στους Λόφους», «Μεταμόρφωση»), με τη Χάλι Μπέρι στον πρωταγωνιστικό ρόλο. Ταινία με αμφιλεγόμενη θεματολογία, για τους κινδύνους, που παραμονεύουν εκεί έξω και τους οικογενειακούς δεσμούς ως μοναδική ασπίδα προστασίας. Φιλμ που απευθύνεται στους φαν του τρόμου, με τη Χάλι Μπέρι να πασχίζει να σώσει τα προσχήματα. Ένα κακό καταλαμβάνει τον κόσμο και η μόνη προστασία για μια μητέρα και τους δίδυμους γιους της είναι το δέσιμο με το σπίτι τους, ακόμη και δεμένοι με σχοινιά.
Sex – Οσα Λένε οι Άντρες Μεταξύ τους
(“Sex”) Ιδιοσυγκρασιακή νορβηγική κομεντί, βραβευμένη στη φετινή Berlinale, από τον Νταγκ Γιόχαν Χάουγκερουντ («Barn»). Η ταινία, που αποτελεί το πρώτο μέρος της τριλογίας (Σεξ, Όνειρα, Αγάπη) του σκηνοθέτη, ο οποίος επηρεάστηκε από την τριλογία των Χρωμάτων του Κισλόφσκι, αλλά θα μπορούσε να είναι και η νορβηγική έκδοση ενός όχι και τόσο κεφάτου Γούντι Άλεν. Πολύ σεξ στα λόγια και καθόλου δράση, σκανδιναβικό χιούμορ και προβληματισμοί για την ταυτότητα του φύλλου και τον ερωτισμό στις γρήγορα μεταλλασσόμενες κοινωνίες. Δύο καπνοδοχοκαθαριστές, που βιώνουν μονογαμικούς, ετεροφυλικούς γάμους, καταλήγουν να αμφισβητήσουν της απόψεις τους πάνω στη σεξουαλικότητα και τους ρόλους των φύλων. Με τους Γιαν Γκούναρ Ρόιζε, Θόρμπιορν Χαρ κα.
Transformers One
(“Transformers One”) Περιπετειώδες animation, αμερικάνικης παραγωγής του 2024, σε σκηνοθεσία του Τζος Κούλεϊ. Το γνωστό φραντσάιζ μας μεταφέρει τρία δισεκατομμύρια χρόνια πριν, όταν οι Optimus Prime και Megatron ήταν φίλοι και πριν γίνουν ορκισμένοι εχθροί και οι επιλογές τους άλλαξαν τη μοίρα του πλανήτη Cybertron για πάντα. Η ταινία προβάλλεται μεταγλωττισμένη στα ελληνικά.
Ο Άνθρωπος με το Χρυσό Χέρι
(“The Man with the Golden Arm”) Τολμηρό αμερικάνικο δράμα για την εποχή του (1955), καθώς για πρώτη φορά περνά στον κινηματογράφο ρεαλιστικά η εξάρτηση από την ηρωίνη. Ο Ότο Πρέμινγκερ, θα στήσει ένα άψογο δράμα χαρακτήρων, με τον Φρανκ Σινάτρα, που έκανε ό,τι μπορούσε για να πάρει τον ρόλο, να είναι συγκλονιστικός, έχοντας δίπλα του τις Ελεανόρ Πάρκερ και Κιμ Νόβακ. Ένας ικανότατος ντίλερ του πόκερ και σπουδαίος ντράμερ, αλλά εξαρτημένος από την ηρωίνη, βγαίνοντας από τη φυλακή προσπαθεί να ξεφύγει από τον εθισμό του και να κάνει μία καινούργια αρχή, αλλά ο περίγυρος θα τον παγιδέψει και πάλι στον εφιάλτη των ναρκωτικών. Η ταινία προτάθηκε για πέντε Όσκαρ (μεταξύ των οποίων και πρώτου ρόλου για τον Σινάτρα), ενώ θεωρείται μία από τις μεγαλύτερες αδικίες η μη βράβευση του Έλμερ Μπερνστάιν για το σάουντρακ που συνέθεσε και αποτελεί σταθμό για την τζαζ στον κινηματογράφο.
