Για να μην αναφέρουμε, βρήκε επίσης χρόνο να κάνει αμέτρητες δωρεές σε γυναίκες που προτιμούσαν να αποκτήσουν σπέρμα ιδιωτικά για να αποφύγουν τους κανόνες της τράπεζας σπέρματος σχετικά με την ανωνυμία του δότη και να ασκήσουν βέτο στην επαφή του προμηθευτή με τους απογόνους μέχρι τη γέννηση του παιδιού, ανάλογα με τους εθνικούς κανονισμούς.
- Διαβάστε επίσης: Τεχνητή νοημοσύνη, έλεγχος πλήθους και τεχνολογία – πέντε τραγούδια που προέβλεψαν το μέλλον
Είναι σαφές ότι η έλλειψη ελέγχου και περιορισμών επιτρέπει στους δωρητές να εκμεταλλευτούν αυτό το υπόγειο σύστημα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ο Jonathan Meijer.
Όταν τελικά εμφανίστηκαν οι υποψίες για τον Meijer, οι παραλήπτες άρχισαν να συμμετέχουν στην ομάδα του Facebook. Χαρτογράφησαν τα ταξίδια του με βάση βίντεο που ανέβασε στο YouTube και τα συνέκριναν με λίστες δωρητών σε κοντινές τράπεζες σπέρματος.
Σταδιακά έγινε σαφές ότι δεν ήταν ο αλτρουιστής hippie νέος που είχαν γνωρίσει, αλλά κάποιος που είχε έντονη επιθυμία να αποκτήσει όσο το δυνατόν περισσότερα παιδιά, ανεξάρτητα από τους πιθανούς κινδύνους αιμομιξίας και πιθανής ακούσιας αιμομιξίας που εμπλέκονταν στη διαδικασία.
Από όσα βρήκαν, υπολογίστηκε ότι μπορεί να δώρισε το σπέρμα τους 3.000 φορές. Από την προσωπική εμπειρία της Nicolette, έχοντας μάθει από τον δικό της κύκλο φίλων και γνωστών ότι έξι από τις φίλες της είχαν χρησιμοποιήσει το σπέρμα του Meijer για να συλλάβουν παιδιά, οι κίνδυνοι που συνδέονται με τις δωρεές του ήταν εξαιρετικά μεγάλοι. Απέρριψε τις εκκλήσεις τους να σταματήσουν να θέτουν σε κίνδυνο το μέλλον των παιδιών τους και έτσι στράφηκαν στο νόμο.
Το ντοκιμαντέρ παρακολουθεί τις ιστορίες των γυναικών, από την αρχική χαρά της νέας τους εγκυμοσύνης, μέχρι την αποκάλυψη της φρίκης, τη συσσώρευση θυμάτων και τη δικαστική υπόθεση που οδήγησε στη Meijer να αντιμετωπίσει πρόστιμο 100.000 ευρώ για κάθε υπόθεση.
Με πληροφορίες από: Κριτική της ταινίας The Man with a Thousand Children – μια ακόμη απόδειξη ότι πρέπει να ισοπεδώσουμε τον ανθρώπινο πολιτισμό