Έκθεση Oxfam: Πάνω από 60% εισοδηματική ανισότητα στις χώρες στις οποίες δανείζει το ΔΝΤ

Αυτό είναι πάνω από το 60% των χωρών που καλύπτονται από προγράμματα υποστήριξης ή βοήθειας, φθάνοντας σε επίπεδο συναγερμού σύμφωνα με τους δείκτες των Ηνωμένων Εθνών.

Συγκεκριμένα, 64 από τις 106 χώρες παρουσίασαν σημαντικές αυξήσεις στην ανισότητα, η οποία είναι ιδιαίτερα υψηλή σε σχεδόν 40 χώρες, μεταξύ των οποίων η Γκάνα, η Ονδούρα και η Μοζαμβίκη.

«Το ΔΝΤ και η Παγκόσμια Τράπεζα θέτουν την αντιμετώπιση της ανισότητας ως προτεραιότητα, αλλά ταυτόχρονα υποστηρίζουν πολιτικές που την αυξάνουν. Οι απλοί άνθρωποι υποφέρουν όλο και περισσότερο από περικοπές στον προϋπολογισμό για την υγειονομική περίθαλψη, την εκπαίδευση και τις μεταφορές. Αυτή η υψηλού επιπέδου υποκρισία πρέπει να τελειώσει», δήλωσε η επικεφαλής της Oxfam στην Ουάσινγκτον, Κέιτ Ντόναλντ.

Η αύξηση του δημόσιου χρέους, ιδίως ως αποτέλεσμα της αύξησης των επιτοκίων, περιορίζει την ικανότητα αυτών των χωρών να χρηματοδοτούν την υγειονομική περίθαλψη, την εκπαίδευση και τις κοινωνικές υπηρεσίες στον βαθμό που είναι απαραίτητος για τη μείωση της ανισότητας.

Αν και η «συμφωνία που υπέγραψε» το 2023 για τη μείωση της ανισότητας «πρωτοφανής εδώ και 80 χρόνια» είναι μια «ιστορική απόφαση», αν η Παγκόσμια Τράπεζα θέλει να «πράξει πραγματικά σε αυτό», έχει μπροστά της μια «πρώτη δοκιμασία», η οποία είναι η «αύξηση του δανεισμού προς τις φτωχότερες χώρες», πρόσθεσε ο Ντόναλντ.

Θα πρέπει να σημειωθεί ότι η βοήθεια προς τις αναπτυσσόμενες χώρες, ιδίως εκείνες που αντιμετωπίζουν δυσκολίες χρέος ή βρίσκονται σε κίνδυνο θα γίνει ένα από τα κύρια θέματα συζήτησης στις ετήσιες συνεδριάσεις του ΔΝΤ και της Παγκόσμιας Τράπεζας, που θα πραγματοποιηθούν αυτή την εβδομάδα στις ΗΠΑ.

Δημόσιες δαπάνες για τη στήριξη της οικονομίας κατά την περίοδο της πανδημίαμετά το παγκόσμιο σοκ του πληθωρισμού και τον πόλεμο στην Ουκρανία, ανάγκασαν πολλά έθνη σε χρέη, καθώς τα επιτόκια αυξήθηκαν από αποφάσεις των κεντρικών τραπεζών σε μεγάλες οικονομίες με στόχο τη μείωση του πληθωρισμού.

Αυτό το πλαίσιο αυξάνει απότομα το κόστος εξυπηρέτησης του χρέους ορισμένων χωρών που χάνουν προθεσμίες ή ξοδεύουν περισσότερο από το ήμισυ του προϋπολογισμού τους σε αυτό, μετακυλίοντας το βάρος στους πολίτες.