Την κατάσταση σήψης στον ΣΥΡΙΖΑ, στον οποίο η εσωκομματική αντιπολίτευση διεξάγει ανοιχτό πόλεμο κατά του νέου προέδρου Στέφανου Κασελάκη, σχολιάζει ο αρθρογράφος της κομματικής εφημερίδας «Αυγή», δημοσιογράφος και πρώην συνάδελφος του Αλέξη Τσίπρα, Θανάσης Καρτερός.
Στο τελευταίο του άρθρο με τίτλο «Εμείς ρε παιδιά, τι φταίμε;» ο Θανάσης Καρτερός ασκεί κριτική στη δημόσια αντιπολίτευση και των δύο πλευρών στον ΣΥΡΙΖΑ, την οποία θεωρεί «γελοία».
Ολόκληρο το άρθρο Καρτερού στην «Αυγή»
«Το ατομικό δικαίωμα στη γελοιοποίηση είναι αναφαίρετο. Ανεξάρτητα από το καθεστώς στο οποίο ζουν οι άνθρωποι, ανώνυμα ή δημόσια πρόσωπα, γυναίκες ή άνδρες, μπορούν ελεύθερα να γελοιοποιηθούν. Να μιλάνε, να γράφουν ή να ενεργούν με όρους άθλιου εγωισμού, επιπολαιότητας, στοργής, κακίας και μιας ακατανίκητης έλξης για τους γελοίους, ό,τι τους τύχει. Σπρέι, εξωγήινοι, εβραϊκή συνωμοσία, η Μαίρη στα κίτρινα που αγαπάς καλύτερα ή ακόμα πιο απλά και επίκαιρα. Ότι αν ο κεραυνός δεν φτάσει σε ανθρώπινο στόχο, ευθύνεται αυτός που τον απελευθέρωσε και αγνοούσε κανένα σημάδι. Οι ομάδες, οι αρχές, η αστυνομία, το καθεστώς που διέπει τον «αθλητισμό» δεν φέρουν καμία ευθύνη.
Αυτό το δικαίωμα ασκήθηκε πρόσφατα στον ΣΥΡΙΖΑ, με θρησκευτικό σεβασμό. Η αριστερά, οι αξίες, η κοινωνία, η συλλογικότητα και η συντροφικότητα έχουν διαποτιστεί από κύματα χλευασμού. Τόσο βίαια και τόσο αδιάκριτα που προσθέτουν κάτι νέο στην πολιτική και κοινωνική επιστήμη: η κοροϊδία είναι μεταδοτική. Είναι ένα είδος αχαλίνωτου ιού που, μόλις εισέλθει σε έναν πολιτικό ή κοινωνικό σχηματισμό, εξαπλώνεται γρήγορα, ρίχνοντας στον καμβά ακόμη και ανθρώπους που υποτίθεται ότι είναι σοβαροί με πυρετό γλώσσας και γιουσουρούμ σκέψης. Μια επιδημία που κανένας γιατρός ή καμία έκκληση για αποχή δεν μπορεί να αντιμετωπίσει.
Φυσικά, δεν είναι είδηση ότι ο ιός μεταδίδεται μέσω της διαφήμισης. Στο σπίτι μπορείς να είσαι όσο αστείος θέλεις, αλλά η γυναίκα ή τα παιδιά σου σίγουρα θα σε δυσκολέψουν να ασκήσεις το δικαίωμά σου: Μπαμπάς -ή μαμά- λες βλακείες! Και έτσι ο ιός είναι κάπως περιορισμένος. Αλλά στην τηλεόραση, τα social media και το ραδιόφωνο κάνει πάρτι. Ένας γελιέται, εκατό κολλάνε. Τραμπ, Πέπε Γκρίλο, Στάλιν, όχι πια ο ηγέτης, ζήτω ο ηγέτης, πέρα από τον ηγέτη, χθες στη διάσκεψη του αρχηγού, τώρα οι Αμερικανοί, τώρα οι αστυνομικοί. Κύματα εισβολής ιών. Κι αν δεν κλείσεις τα αυτιά και τα μάτια σου πριν μιλήσεις, θα βρεθείς σε τρία τραγούδια και δύο χορούς.
Δυστυχώς, κανένα στόμα δεν έχει βρει ή δεν έχει πει ακόμα πώς να θεραπεύσει αυτό το κακό. Κι έτσι ψηφοφόροι και πιστοί δεν μένουν ασυγκράτητοι μπροστά στη γελοιοποίηση, παρά την προφανώς ακατάλληλη καταγγελία: Τι φταίμε ρε παιδιά;
