Κείμενο 6+6 για την ΚΟ του ΣΥΡΙΖΑ: Αμφισβητούν ευθέως την ηγεσία Κασσελάκη

Έχουμε αναφερθεί συχνά στην κοινωνία των χαμηλών προσδοκιών ως ένα από τα βασικά στοιχεία της επικράτησης των συντηρητικών δυνάμεων. Αυτή τη στιγμή όμως έχουμε να κάνουμε με ένα ακόμη βαθύτερο πρόβλημα, καθώς ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ έχει μετατραπεί σε «κόμμα χαμηλών προσδοκιών» – σημείωσε κατά την ομιλία των 6+6 (Έφη Αχτσιόγλου, Γιώργος Χαρίτσης, Νάσος Ηλιόπουλος) στην Κεντρική Επιτροπή.

«Φυσικά πρέπει να ρίξουμε μια αυτοκριτική ματιά στην περίοδο 19-23 ετών που μας οδήγησε στη βαριά ήττα και στη σημερινή κρίση. Αλλά με πολιτικούς όρους, όχι με αυταρχικό βοναπαρτισμό που κυνηγάει εσωτερικούς εχθρούς για να κρύψει τη γύμνια του» τονίζεται μεταξύ άλλων.

Ολόκληρη η αίτηση προς την Κεντρική Επιτροπή

Ο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ αντιμετωπίζει κρίση διάλυσης

Ο ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ βρίσκεται σε μια πρωτόγνωρη στην ιστορία του κρίση πολιτική, ιδεολογική και θεσμική. Μια κρίση που πήρε χαρακτηριστικά φθοράς. Μετά τη διπλή ήττα των βουλευτικών εκλογών Μαΐου/Ιουνίου, τη διαδικασία των προεδρικών εκλογών και την περαιτέρω αποδυνάμωση της δύναμής μας στις τοπικές εκλογές, το κόμμα μας συνεχίζει να πέφτει σε μια σπείρα εσωστρέφειας που απειλεί όχι μόνο τη συνοχή του, αλλά και την ίδια του την ύπαρξη. Οι μεγάλες προσδοκίες για ριζικές αλλαγές και εντυπωσιακή αναβίωση που καλλιεργεί ο σημερινός πρόεδρος του κόμματος δεν έχουν επιβεβαιωθεί στην πραγματική ζωή.

Η έκκληση για διαγραφή με δημοψήφισμα έχει ξεπεράσει κάθε όριο δημοκρατικής λειτουργίας. Αυτή η πρόταση και το πολιτικό προσωπικό που την ενέπνευσε και την στήριξε θα πρέπει να απορριφθεί από το σύνολο των μελών και των κομματικών οργάνων. Πρόκειται για ακραίο περιορισμό της λογικής του αντιΣΥΡΙΖΑ μετώπου σε ένα κόμμα που ο ίδιος ο Πρόεδρος χαρακτηρίζει «άρρωστο». Αντιμέτωποι με την αδυναμία δημιουργίας πολιτικού περιεχομένου, επενδύουν στον διχασμό και τελικά στη φθορά.

Η κρίση ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ δεν σχετίζεται μόνο με τις αντιξοότητες του κόμματος. Πρόκειται για μια κρίση που επηρεάζει άμεσα τη δημοκρατική λειτουργία του πολιτικού συστήματος και της ελληνικής κοινωνίας. Από τη μια πλευρά, έχουμε μια δεξιά κυβέρνηση που προωθεί ελεύθερα πολιτικές εμβάθυνσης της ανισότητας, υποτίμησης και απορρύθμισης της εργασίας, επιθετικού νεοφιλελευθερισμού, κατάρρευσης της δημοκρατίας και θεσμικών διασφαλίσεων, ενώ επιδεικνύει πλήρη ανικανότητα να αντιμετωπίσει τις κρίσεις που σχετίζονται με το κλίμα. αλλαγή. Από την άλλη, έχουμε την αξιωματική αντιπολίτευση στα πρόθυρα της εκκαθάρισης. Αυτή η εικόνα επιτρέπει –και αυτό είναι το πιο σημαντικό πράγμα που πρέπει να μας ανησυχεί– στη δεξιά πτέρυγα να ορίζει την ατζέντα της και να κυριαρχεί ιδεολογικά και πολιτικά χωρίς καμία πραγματική αντίστιξη.

Η πολιτική στο τιμόνι: η μόνη απάντηση στην παγκόσμια γήρανση

Αυτή τη στιγμή ο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ πρέπει να επιλέξει ανάμεσα σε δύο τρόπους ερμηνείας της κρίσης στην οποία βρίσκεται και να αναζητήσει την κατάλληλη διέξοδο από αυτήν. Αυτές είναι δύο ανταγωνιστικές επιλογές.

Το πρώτο είναι αυτό που χτίζει την ηγεσία του κόμματος γύρω από τον πρόεδρο και συνοψίζεται στη θεωρία συνωμοσίας του εσωτερικού εχθρού: οι σκοτεινοί ανατρεπτικοί δεν επιτρέπουν στο κόμμα να εφαρμόσει τις πολιτικές του. Το πρόβλημα ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ δεν είναι πρόβλημα στρατηγικής, προσωπικότητας και προγράμματος, δεν είναι πρόβλημα πολιτικό και ιδεολογικό, αλλά συνοψίζεται στην ανατρεπτική πρακτική όσων ασκούν κριτική στη σημερινή ηγεσία.

Όλα αυτά οδηγούν στη μετατροπή του ΣΥΡΙΖΑ-Ψ από ένα ανοιχτό και πλουραλιστικό κόμμα της σύγχρονης αριστεράς σε ένα υβριδικό πολιτικό σώμα που αφενός θα καταφεύγει σε εκκλήσεις για αντισυστημισμό και αφετέρου θα είναι εντελώς ανίσχυρο. να αμφισβητήσει τις βασικές συστημικές οικονομικές και πολιτικές επιλογές. Σε ένα σώμα που θα βυθιστεί στη ντροπή και τη γελοιοποίηση.

Η δεύτερη επιλογή είναι να συζητήσουμε νηφάλια, σοβαρά και με αυτοκριτική τους λόγους για τα πρόσφατα αρνητικά αποτελέσματα. Φυσικά, αυτή η συζήτηση πρέπει να είναι ειλικρινής σχετικά με τις δομικές αδυναμίες που είχε το έργο μας σε όλη τη διάρκεια ζωής του, όπως αδυναμίες σε χώρους μαζικής μάζας. Φυσικά, πρέπει να δούμε κριτικά την περίοδο των 19-23 ετών που μας οδήγησε στη βαριά ήττα και στη σημερινή κρίση. Αλλά με πολιτικούς όρους, όχι με τον αυταρχικό βοναπαρτισμό που κυνηγάει εσωτερικούς εχθρούς για να κρύψει τη γύμνια του. Ωστόσο, σε καμία περίπτωση δεν μπορούμε να επιτρέψουμε μια τέτοια αντιπαράθεση να συνδεθεί με το ηγεμονικό αφήγημα κατά του ΣΥΡΙΖΑ που αναπαράγει ο σημερινός πρόεδρος και η ηγετική του ομάδα. Μια συζήτηση που θα ακυρώσει όσα πετύχαμε ως κυβέρνηση τα χρόνια 15-19 και θα ακυρώσει όλο το κόμμα και το πολιτικό προσωπικό που έδωσε ανιδιοτελώς αυτή τη μάχη.

Έχουμε αναφερθεί συχνά στην κοινωνία των χαμηλών προσδοκιών ως ένα από τα βασικά στοιχεία της επικράτησης των συντηρητικών δυνάμεων. Σε αυτό το σημείο, όμως, βρισκόμαστε αντιμέτωποι με ένα ακόμη βαθύτερο πρόβλημα, καθώς ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ έχει μετατραπεί σε «κόμμα χαμηλών προσδοκιών». Από τον στόχο της προοδευτικής διακυβέρνησης, έχουμε εγκλωβιστεί σε έναν αγώνα για τη δεύτερη θέση σε ένα πολιτικό σύστημα «1,5 κόμματος». Η πηγή αυτού του αδιεξόδου είναι το πολιτικό περιεχόμενο, η ουσία της πολιτικής και η αδυναμία μας να οικοδομήσουμε αξιόπιστα μια φιλοδοξία και ένα ρεύμα κοινωνικής αλλαγής. Αν η νέα ηγετική ομάδα ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ δεν αναγνωρίσει τα παραπάνω και συνεχίσει το κυνήγι μαγισσών, το κόμμα είναι καταδικασμένο σε μονόδρομο προς τη διάλυση.

Ήρθε η ώρα να αλλάξετε πορεία

Το ερώτημα θα πρέπει να είναι πώς ο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ οδηγεί το πλειοψηφικό σκέλος της ελληνικής κοινωνίας.

Αν υπάρχει δρόμος για την ανοικοδόμηση των αριστερών και προοδευτικών δυνάμεων, οδηγεί μέσα από μια σύγχρονη πολιτική πρόταση. Βασικός άξονας αυτής της πρότασης παραμένει το κοινωνικό ζήτημα. Προτεραιότητα πρέπει να είναι η εργασία, αλλά και η πρόσβαση σε εκείνα τα αγαθά που αποτελούν την ίδια την έννοια του πολίτη: εκπαίδευση, υγεία, στέγαση. Όχι λόγω «υπεράσπισης» χαμένης περιουσίας. Περισσότερο με σχέδιο για την πλήρη αποκατάσταση της οικουμενικής νομοθεσίας, που δεν υπήρχε ούτε σε εποχές οικονομικής ανάπτυξης.

Το αίτημα για κοινωνική δικαιοσύνη σήμερα είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με το αίτημα για κλιματική δικαιοσύνη. Το αίτημα για κλιματική δικαιοσύνη και ενεργειακή δημοκρατία, για έναν διαφορετικό τρόπο οργάνωσης του ίδιου του παραγωγικού μοντέλου, είναι τελικά αίτημα για την ίδια τη ζωή. Όλα αυτά σημαίνουν τελείως διαφορετικό ρόλο για το κράτος, κεντρικό ρόλο σχεδιασμού και ανάπτυξης με σημαντικά στοιχεία δημοκρατικής συμμετοχής.

Το τρίτο πεδίο είναι η Δημοκρατία. Είτε αναφερόμαστε σε ζητήματα κράτους δικαίου όπως οι υποκλοπές, είτε ασχολούμαστε με την άνοδο ακροδεξιών, ακόμη και νεοναζιστικών δυνάμεων και την κραυγαλέα εργαλειοποίηση των μεταναστευτικών ζητημάτων από την κυβέρνηση της ΝΔ, βλέπουμε μια συνεχή στροφή προς τη συντηρητική δεξιά. Η δημοκρατία, ο αγώνας για το καθολικό κράτος δικαίου, ο αντιφασισμός και το μέτωπο κατά της ακροδεξιάς, τα θέματα ισότητας των φύλων δεν είναι δευτερεύοντα πολιτικά μέτωπα.

Μόνο έτσι μπορούμε να εμπνεύσουμε ξανά και να κερδίσουμε τη μάχη για τη συμμετοχή. Τα αυξανόμενα ποσοστά αποχής αποτελούν σαφή ένδειξη των περιορισμών της αρχιτεκτονικής του τρέχοντος πολιτικού συστήματος. Το «έξω» συνεχίζει να μεγαλώνει, στερώντας πόρους και ευκαιρίες για το προοδευτικό αριστερό σχέδιο. Χωρίς κοινωνική κινητοποίηση, κανένα προοδευτικό και αριστερό έργο δεν μπορεί να υλοποιηθεί.

Ο ΣΥΡΙΖΑ ανέτρεψε πολιτικούς συλλόγους, διατυπώνοντας μια μεγάλη ιδέα σε συνθήκες κρίσης και χαμηλών προσδοκιών: την αριστερά στην εξουσία. Για να ανταποκριθούμε στην ηγεμονία της δεξιάς, πρέπει να αντιπαρατεθούμε σε γενικές αξίες και σε ένα ιδεολογικό μοντέλο που θα συγκρούεται με αυτές. Για να εμπνεύσουμε ξανά την ελληνική κοινωνία, πρέπει να έχουμε μια συνεκτική αφήγηση για το πώς φανταζόμαστε τη χώρα στο μέλλον.

Για να είναι χρήσιμος, ο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ πρέπει να αλλάξει πορεία και να παρουσιάσει τη μεγάλη πρόκληση της εποχής μας: πώς η κοινωνία θα αξιοποιήσει προς όφελός της τις μεγάλες, συγκλονιστικές ευκαιρίες που βρίσκονται μπροστά της. Πώς ο σοσιαλισμός του 21ου αιώνα με δημοκρατία και ελευθερία δεν θα είναι αφηρημένο σύνθημα, αλλά υλική πράξη σήμερα

Στόχος μας μπορεί και πρέπει να παραμείνει η φιλοδοξία να αλλάξουμε τον κόσμο στο παρόν και, επομένως, στρατηγικές και τακτικές κινήσεις που θα μπορέσουν να δημιουργήσουν προοδευτικές πλειοψηφίες. Η ίδρυση της κυβέρνησης ανέδειξε τη δύναμη που μπορεί να έχει η αριστερή και προοδευτική τάση όταν δεν κρύβεται από τις δυσκολίες αλλά αναλαμβάνει την ευθύνη της αλλαγής.

Σεβασμός στην ιστορία μας, σεβασμός στους αριστερούς και προοδευτικούς πολίτες

Η κρίση εμπιστοσύνης βαθαίνει από τις πολιτικές επιλογές της νέας ηγετικής ομάδας και τις προσωπικές θέσεις του προέδρου, που συχνά δεν συνάδουν με τις προγραμματικές θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ, ενώ συχνές είναι και οι παραβιάσεις του καταστατικού.

Πώς μπορείς να πεις στον εαυτό σου ότι αγωνίζεσαι για το κράτος δικαίου και την τήρηση των αρχών της δημοκρατίας, αν δεν το σέβεσαι στον δικό σου πολιτικό χώρο; Η λογική του «αποφασίζουμε και διατάσσουμε» είναι ξένη στην κοινωνία για την οποία αγωνιζόμαστε. Υπέρβαση των ορίων. Πρέπει να βάλουμε ένα τέλος στην καθοδική σπείρα μαζί.