ΚΚΕ: Ανακοίνωση για την επέτειο εισαγωγής της δικτατορίας της 21ης ​​Απριλίου 1967.

«Πριν από πενήντα επτά χρόνια, τα ξημερώματα της 21ης ​​Απριλίου 1967, πολλοί πρωτοπόροι των εργατικών και λαϊκών αγώνων συνελήφθησαν για να αποτρέψουν οποιαδήποτε αντίδραση στο συνεχιζόμενο πραξικόπημα. Λίγο αργότερα, οι περισσότεροι ξύπνησαν από τους ήχους ερπυστριοφόρων, στρατιωτικών πορειών και κηρύξεων για τη δικτατορία.

Έκτοτε, η 21η Απριλίου υπενθύμιζε πάντα στον ελληνικό λαό ότι η καπιταλιστική εξουσία δεν διστάζει να αλλάξει τις πολιτικές της μορφές από αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία σε πολιτική ή στρατιωτική δικτατορία και αντίστροφα, πάντα με στόχο την καλύτερη εξυπηρέτηση των συμφερόντων του καπιταλισμού, να παραμείνει η άθικτη δικτατορία του κεφαλαίου.

Η δικτατορία της 21ης ​​Απριλίου ήταν αποτέλεσμα άλυτων ενδοαστικών αντιθέσεων και αντιπαλοτήτων στη λειτουργία του αστικού πολιτικού συστήματος που δημιουργήθηκε μετά την ένοπλη και οξεία αντιπαράθεση με τον ΔΣΕ. Η κύρια δυσλειτουργία της ήταν η ενίσχυση του ρόλου της μοναρχίας στη διεύθυνση του στρατού και στην ίδρυση κυβερνήσεων, αλλά και απαρχαιωμένες μέθοδοι ελέγχου του εργατικού κινήματος, τα προβλήματα εξωτερικής πολιτικής του αστικού κράτους με επίκεντρο το Κυπριακό. Οι ενδοαστικοί ανταγωνισμοί μπλέχτηκαν με τους ενδοαυτοκρατορικούς ανταγωνισμούς σε μια εποχή που τα ισχυρά καπιταλιστικά κράτη της Ευρώπης δημιουργούσαν το δικό τους, ξεχωριστό ιμπεριαλιστικό κέντρο και η Νοτιοανατολική Ευρώπη ήταν το πεδίο της παγκόσμιας αντιπαράθεσης μεταξύ καπιταλισμού και σοσιαλισμού και της σύγκρουσης των ανταγωνιστικών καπιταλιστικών συμφερόντων .

Οι ήρωες της δικτατορίας των συνταγματαρχών ήταν άνθρωποι που υπηρέτησαν τους μηχανισμούς του αστικού κράτους, του στρατού και της ΚΥΠ, το σύνταγμα του 1952 που υιοθετήθηκε από όλα τα αστικά κόμματα και το αντικομμουνιστικό ιδεολογικό οπλοστάσιο. Οι συνταγματάρχες που ήταν ενσωματωμένοι σε αυτό το καπιταλιστικό οικοδόμημα ανέπτυξαν πολύπλευρους δεσμούς με εγχώριους καπιταλιστές, εκδότες, πολιτικούς, διπλωμάτες και εκπροσώπους ξένων υπηρεσιών πληροφοριών, ιδιαίτερα αμερικανικών.

Για όλους τους προηγούμενους λόγους, η δικτατορία των συνταγματαρχών στη γενική κατεύθυνση ήταν συνέχεια της εσωτερικής και εξωτερικής πολιτικής, υποστηρίζοντας το μεγάλο κεφάλαιο και διατηρώντας τις διεθνείς του συμμαχίες (ΕΟΚ, ΝΑΤΟ), εξυπηρετώντας τα σχέδιά τους σε βάρος της οικοδόμησης των σοσιαλιστικών χωρών. Η εξωτερική πολιτική της δικτατορίας εξυπηρετούσε επίσης τα συμφέροντα των ΗΠΑ, του ΝΑΤΟ και των ευρωπαϊκών καπιταλιστικών χωρών στην Ανατολική Μεσόγειο, τη Μέση Ανατολή και τη Βόρεια Αφρική, αλλά οδήγησε και στην τραγωδία της Κύπρου.

Η δικτατορία της 21ης ​​Απριλίου συνέχισε και ενέτεινε νομοθετικά μέτρα κατά του ΚΚΕ, επέβαλε μαζικούς διωγμούς, διέλυσε συνδικάτα και άλλες μαζικές οργανώσεις και ασκούσε βασανιστήρια και δολοφονίες. Αν και πήρε κάποια κατασταλτικά μέτρα και σε βάρος της λειτουργίας των αστικών κομμάτων, διατήρησε διαύλους επικοινωνίας και διαβούλευσης με στόχο την αποκατάσταση της αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας.

Από την πρώτη στιγμή, κομμουνιστές και άλλοι ριζοσπάστες αγωνιστές αντιτάχθηκαν στα σχέδια της αστικοστρατιωτικής δικτατορίας, πληρώνοντας ακριβά τη στάση τους υπέρ των συμφερόντων των εργαζομένων μαζών.

Παρά τις συνθήκες μακροχρόνιας και βαθιάς παρανομίας, το ΚΚΕ κατάφερε να διαχωριστεί έγκαιρα από τις οπορτουνιστικές δυνάμεις που δρούσαν μέσα του κατά τη 12η Ολομέλεια (1968), να πολεμήσει για τη δημιουργία παράνομων κομματικών οργανώσεων, να ιδρύσει την ΚΝΕ και να κατακτήσει. το προβάδισμα στη διαφώτιση των εργατών – λαϊκών δυνάμεων. Από την πρώτη μέρα, που «όλα τα επισκίασε η φρίκη» στις συνθήκες της ωμής καταστολής, αφιέρωσε όλες του τις δυνάμεις στην οργάνωση του αντιδικτατορικού αγώνα. Συνέβαλε ιδιαίτερα στην ανάπτυξη των εργατικών αγώνων, από τις πρώτες κινητοποιήσεις με συνδικαλιστικά αιτήματα μέχρι την κατάληψη της Νομικής από φοιτητές και την εξέγερση της νεολαίας και των εργατών στο Τεχνολογικό Πανεπιστήμιο (Νοέμβριος 1973). Απέναντι στις αστικές και οπορτουνιστικές πολιτικές δυνάμεις απέρριψε τα λεγόμενα «απελευθέρωση», δηλαδή συγκάλυψη της δικτατορίας.

Η πτώση της δικτατορίας τον Ιούλιο του 1974, ως αποτέλεσμα των «εγκλημάτων» της, ιδιαίτερα της Κύπρου, της εξάντλησης του ρόλου της και της κορύφωσης του αγώνα εναντίον της στο Πολυτεχνείο, συνοδεύτηκε από τα λεγόμενα. η λεγόμενη περίοδος «μετααποικισμός».

Μετά την αποκατάσταση της αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, το καπιταλιστικό κράτος με οποιαδήποτε κυβέρνηση συνέχισε να υπηρετεί την κερδοφορία των επιχειρηματικών ομάδων, να καταστέλλει εργάτες και λαϊκούς αγώνες, να συμμετέχει σε διεθνικές καπιταλιστικές συμμαχίες και να εμπλέκεται σε ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς και πολέμους.

Και σήμερα ο χαρακτήρας του κράτους παραμένει τελικά ο ίδιος, καπιταλιστικός και αντιλαϊκός. Σε αυτό το πλαίσιο, και συχνά με τη συναίνεση όλων των πολιτικών μερών, η δέσμευση στα σχέδια του μπλοκ του ΝΑΤΟ γίνεται όλο και πιο βαθιά, όπως συμβαίνει σήμερα με τον πόλεμο στην Ουκρανία, και με κάθε υποστήριξη προς το Ισραήλ, το «κράτος δολοφόνος» του παλαιστινιακού λαού. Η εμπορευματοποίηση της υγείας προχωρά και η τελευταία νομοθεσία περιλαμβάνει απογευματινές κλινικές και ιδιωτικά πανεπιστήμια. Υπάρχει ένα εναλλασσόμενο μείγμα περιοριστικών και επεκτατικών πολιτικών, λαμβάνοντας υπόψη σε κάθε περίπτωση τη μείωση των εισοδημάτων των πολιτών, την απόκρυψη των ιδιωτικοποιήσεων και την υποβάθμιση των μεταφορών, την έλλειψη δομών κοινωνικής προστασίας για γυναίκες, μετανάστες και πρόσφυγες.

Χρέος σε όσους πολέμησαν ενάντια στη δικτατορία, και ταυτόχρονα απάντηση στη σημερινή αντιλαϊκή πραγματικότητα, είναι η οικοδόμηση μιας κοινωνικής συμμαχίας της εργατικής τάξης, των αγροτών που παράγουν για τις δικές τους ανάγκες, των αυτοαπασχολούμενων, μιας ολοένα και περισσότερο μαζική και αποφασιστική απεργία και εργατικοί λαϊκοί αγώνες, κινητοποιήσεις φοιτητών και φοιτητών, πολύπλευρες δράσεις γυναικείων οργανώσεων, αποφασιστική αλλαγή σωματείων στο λαϊκό και εργατικό κίνημα.

Η ενίσχυση του ΚΚΕ σε όλες τις μάχες και στις επερχόμενες ευρωεκλογές αποτελεί εγγύηση της εργατικής και λαϊκής αντεπίθεσης απέναντι σε κάθε εκδοχή της αντιλαϊκής κυβέρνησης. Κάθε βήμα προς την ενίσχυση του κόμματος είναι ένα βήμα προς την ενίσχυση της δράσης των εργαζομένων, το μόνο που μπορεί να βάλει τέλος στα σχέδια της καπιταλιστικής τάξης, του κράτους και των διεθνών συμμάχων του, να οδηγήσει τη χώρα μακριά από τα ιμπεριαλιστικά σχέδια, ανοιχτά ο δρόμος προς την προοπτική μιας πραγματικά πολλά υποσχόμενης οργάνωσης της οικονομίας και της κοινωνίας, σοσιαλισμός – κομμουνισμός.

Με ένα δυνατό ΚΚΕ σπάμε τα δεσμά της ΕΕ, της Ελλάδας και της Ευρώπης του σοσιαλισμού, των εργατών, των αγροτών, των εθνών.