Κώστας Καραμανλής στην τελετή προς τιμήν της Μαριέττας Γιαννάκου: «Σε όλη της τη ζωή πάλεψε για τις αρχές και τις αξίες του κόμματός μας»
«Από τότε, η Μαριέττα έχει διαπρέψει. Σοβαρή και ισορροπημένη, ευγενής και σεβαστή της αντίθετης άποψης, αλλά ταυτόχρονα γενναία, επίμονη, με βαθιά πίστη στις ιδέες της» είπε μεταξύ άλλων. στην ομιλία του ο πρώην πρωθυπουργός Κώστας Καραμανλής στην εκδήλωσή της Παναθηναϊκός Οργανισμός Γυναικών προς τιμήν της Μαριέττας Γιαννάκου.
Αναλυτικά όλη η ομιλία του:
Γεννήθηκε σε έναν τόπο με χιλιόχρονη ιστορία. Στο Γεράκι Λακωνίας, που ονομάζεται «Μικρός Μυστράς», λόγω των πολλών βυζαντινών μνημείων, των 30 διατηρημένων εκκλησιών και των ατελείωτων ευρημάτων αυτής της περιόδου.
Ο πατέρας της, βλέποντάς την μικρό παιδί, διαβάζοντας όλες τις εφημερίδες καθημερινά και συμμετέχοντας σε πολιτικές συζητήσεις, σχεδίαζε να γίνει διπλωμάτης. Συγγενείς και δάσκαλοι, εντυπωσιασμένοι από τις επιδόσεις της στα μαθηματικά, την είδαν στο Πολυτεχνείο. Η ίδια, λίγο αφότου έχασε τον πατέρα της, αποφάσισε να σπουδάσει ιατρική για να γίνει ψυχίατρος. «Η ψυχιατρική σε κάνει να κατανοείς περισσότερο τους άλλους. Είναι πιο εύκολο να συγχωρείς, αν και στην πολιτική δεν είναι πάντα καλό», είπε πολλά χρόνια αργότερα.
Γνώρισα τη Μαριέττα πριν από σχεδόν 50 χρόνια, το φθινόπωρο του 1974. Το συνάντησα αλλού, όπως η Οργάνωση Νέων της Νέας Δημοκρατίας, τους πρώτους μήνες της μεταπολίτευσης. Σε μια εποχή έντονης ιδεολογικής αναζήτησης, ατελείωτων συζητήσεων και συζητήσεων, όταν, πέρα από τις ατομικές διαφορές, οι νέοι εμπνέονταν από φιλόδοξα οράματα.
Από τότε η Μαριέττα διέπρεψε. Σοβαρή και ισορροπημένη, ευγενής και με σεβασμό στην αντίθετη άποψη, αλλά ταυτόχρονα μαχητική, επίμονη, με βαθιά πίστη στις ιδέες της. Είχε ξεκάθαρη και αιτιολογημένη γνώμη. Εμπνεύστηκε από τα μεγάλα ιδανικά της εθνικής ανεξαρτησίας, της αποτελεσματικής λειτουργίας της δημοκρατίας, της κοινωνικής δικαιοσύνης και της ευρωπαϊκής προοπτικής της χώρας, που εξέφρασε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής στην πολιτική του. Με ανεξάρτητο και ανταγωνιστικό πνεύμα, ήταν πάντα πρωτοπόρος στις μάχες των ιδεών.
Σε όλη της τη ζωή αγωνίστηκε για τις αρχές και τις αξίες του κόμματός μας. Μια παράταξη που αγάπησε και υπηρέτησε με πίστη και ανιδιοτέλεια. Οι περισσότερες μάχες κερδήθηκαν με το σπαθί. Αλλά και οι αποτυχίες δεν την πτόησαν, αντιθέτως ενίσχυσαν τη θέλησή της να συνεχίσει να ακολουθεί τον δρόμο που θεωρούσε σωστό. Πολύ συχνά, έστω και καθυστερημένα, η δικαίωση των επιλογών της ήταν τελετουργική.
Θυμάμαι πάντα με σεβασμό τον τρόπο που αντιμετώπιζε το θέμα του σχολικού βιβλίου ιστορίας και τις αμφιλεγόμενες διατυπώσεις που περιείχε η περιγραφή της καταστροφής της Σμύρνης το 1922. Όταν τη ρώτησα πώς το αντιμετώπισε, μου απάντησε: «Κώστα φυσικά, δεν συμφωνώ με το περιεχόμενο αυτού του κειμένου και νομίζω ότι πρέπει να αλλάξει. Αλλά σε μια προνομιούχα δημοκρατία αυτό δεν συμβαίνει γιατί ο υπουργός ή ακόμα και ο πρωθυπουργός διαφωνεί με αυτή τη διατύπωση και επιβάλλει αυθαίρετα τη βούλησή του. Οι αλλαγές πρέπει να εισάγονται με συντονισμένο τρόπο από τους αρμόδιους φορείς και τις θεσμικές διαδικασίες. «Ο σεβασμός της θεσμικής τάξης είναι το ύψιστο καθήκον κάθε κυβέρνησης σε ένα δημοκρατικό κράτος». Το πλήρωσε με το να μην επανεκλεγεί στις βουλευτικές εκλογές. Είχε όμως δίκιο, αυτός ήταν ο σωστός τρόπος αντιμετώπισης και δεν υπήρχε δίλημμα για τη Μαριέττα, παρά το διαφαινόμενο κόστος για την κυβέρνηση και κυρίως για τον εαυτό της. Όπως τόνισε: «Ακολουθώ τον δύσκολο δρόμο της νηφαλιότητας και του σεβασμού των θεσμών και του νόμου».
Η ισχυρή πίστη της Γιαννάκου στον κοινοβουλευτισμό τονίζεται από τη στάση που κράτησε όταν ως υπουργός Παιδείας παρουσίασε και υπέβαλε σε διαβούλευση την Εκπαιδευτική Μεταρρύθμιση και την Πράξη Πλαίσιο για την Τριτοβάθμια Εκπαίδευση. Ο Γιαννάκου ουσιαστικά επεδίωξε έναν Εθνικό Διάλογο για την Παιδεία, αλλά δυστυχώς δεν τα κατάφερε. Με διορατικότητα, τόλμη και αποφασιστικότητα, πρότεινε σταυροδρόμια σε έναν χώρο όπου κυριαρχούν κάθε είδους συμφέροντα, αγώνες και μισογυνιστικές προσπάθειες.
