Δύο 24ωρα πριν την έναρξη του καίριου πολιτικού συμβουλίου ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ, ο Μανώλης Χριστοδουλάκης έκανε πολιτική παρέμβαση κάνοντας λόγο για «δυνατό, αναγεννημένο» κόμμα.
Στο άρθρο του ο κ. Χριστοδουλάκης, ο οποίος αναμένεται να αναλάβει την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ ανακοινώνοντας την πρόθεσή του αμέσως μετά την επίσημη έναρξη της σχετικής διαδικασίας, περιγράφει τον στόχο της οικοδόμησης μιας νέας εθνικής ενότητας.
«Με απόλυτο σεβασμό σε όσους συνέβαλαν τη μικρή ή μεγαλύτερη πέτρα τους στη βελτίωση του χώρου. Ειλικρινά, μόνο όταν κοιτάχτηκαν στα μάτια η ομάδα προχώρησε. Χωρίς απαιτήσεις εισόδου ή εξωκοινωνικά επαγγέλματα. Με γνώμονα την ευρυχωρία, που θα επιστρατεύσει ευρύτερες δυνάμεις προοδευτικού χώρου. Με γνώμονα το μεγάλο ΠΑΣΟΚ, τη μεγάλη δημοκρατική παράταξη. Κοιτάζω μπροστά και πάνω. Η αλλαγή που θέλουμε είναι ήδη εδώ. Πρώτα πρέπει να την πιστέψουμε. Αν όχι τώρα, τότε πότε;», επισημαίνει μεταξύ άλλων ο Μανώλης Χριστοδουλάκης.
«Μιλάμε πολύ τώρα. Βάζουμε «επόμενη μέρα» στο κουτί, αλλά και «προηγούμενη μέρα». Ωστόσο, κινδυνεύουμε να το κάνουμε αυτό με καθαρά τεχνικούς, διαδικαστικούς, αριθμητικούς και απολιτικούς όρους. Λες και δεν προσέχαμε τι άλλαζε στην κοινωνία μας, στη χώρα μας, στην Ευρώπη, σε όλο τον κόσμο.
Ακόμα κι αν διαβάζουμε τις ευρωεκλογές μόνο στο πλαίσιο της ελληνικής πολιτικής σκηνής, το συμπέρασμα παραμένει το ίδιο: στην Ελλάδα η κεντροαριστερά και ο προοδευτικός χώρος έχουν οπισθοδρομήσει. Όχι μόνο έχασαν μια ευκαιρία, αλλά τώρα αντιμετωπίζουν τον προφανή κίνδυνο στρατηγικής αποτυχίας. Γιατί απλά η ελληνική κοινωνία αποφάσισε να στείλει μόνο ένα μήνυμα που να εκφράζει την έκδηλη αποδοκιμασία της υπάρχουσας πολιτικής της κυβέρνησης της ΝΔ. Και όχι ένα μήνυμα για τη δημιουργία μελλοντικών πλειοψηφικών κοινωνικών και πολιτικών ρευμάτων που θα μπορούν να αμφισβητήσουν την υπάρχουσα διακυβέρνηση με συντονισμένες προοδευτικές ιδεολογικές αναφορές και όχι μόνο μέσω σύγχρονων αντιδραστικών σχηματισμών.
Δεν ενέκρινε την κυβέρνηση, η οποία ανέδειξε όλα τα αδιέξοδα και τα προβλήματα των πολιτικών της. Συγχαίρει επιδεικτικά τον εαυτό του για τον ρυθμό ανάπτυξής του ενώ παίζει πολιτική, εκθειάζοντας τον αναντικατάστατο ρυθμιστικό ρόλο του κράτους σε μια ρηχή οικονομία που κυριαρχείται από μερικά καρτέλ που καθιστούν αδύνατη κάθε έννοια ανταγωνισμού. Επιμένει στη δημοσιονομική πολιτική μέσω έμμεσων φόρων και οδηγεί σε μαζική αναδιανομή του εισοδήματος έναντι των πολλών υπέρ των λίγων και ισχυρών, που κυμαίνονται από την ενεργειακή κρίση μέχρι την ακρίβεια που καταλήγει σε κερδοσκοπία. Υποσχέθηκε αξιοκρατία και διαφάνεια σε μια εποχή που κλονίζεται η εμπιστοσύνη στους δημοκρατικούς θεσμούς και το κράτος δικαίου. Γίναμε μάρτυρες της αναποτελεσματικότητας και της αδιαφάνειας των πελατειακών σχέσεων μέσω της οικοδόμησης ενός συγκεντρωτικού κράτους, το οποίο είχε αρνητικές συνέπειες όσον αφορά την ασφάλεια, την αποτυχία απόδοσης δικαιοσύνης και τον χειρισμό φυσικών καταστροφών. Στην πλήρη κατάρρευση του κοινωνικού κράτους, ZUS, κοινωνική στέγαση. Στη θεμελιώδη κρίση του παραγωγικού μας συστήματος, με επιλεκτική χρήση του Ταμείου Ανασυγκρότησης και την κτηματομεσιτική πολιτική. Στην αδικία με την οποία έδρασε στη διαδικασία του ενεργειακού και οικολογικού μετασχηματισμού. Στη μυστική διπλωματία στις εθνικές υποθέσεις. Μια λύση στα μισά του δρόμου για ένα δημογραφικό που αποτυγχάνει να αντιμετωπίσει τις ανησυχίες των νέων ζευγαριών.
Γι' αυτό οι Έλληνες μας είπαν ξεκάθαρα ότι κάτι έπρεπε να αλλάξει. Ωστόσο, δεν μας είπε ποιος θα φέρει αυτή την αλλαγή.
Οι ευρωεκλογές έγιναν ο καθρέφτης μιας αποφασιστικής νέας πραγματικότητας. Επί του παρόντος, η πλειοψηφία της ελληνικής κοινωνίας δεν εμπνέεται από την πολιτική και το πολιτικό της προσωπικό. Συγκρατεί, απογοητεύει, απομακρύνει, ακυρώνει και απαξιώνει οριζόντια. Δεν βλέπει το πολιτικό μας σύστημα ως μοχλό για τη δημιουργία πολιτικών που θα ανταποκρίνονται και θα λαμβάνουν υπόψη τις ανάγκες, τις ανησυχίες και τις προσδοκίες του. Και αυτό το πολιτικό σύστημα διαμορφώνει τελικά κοινωνίες με χαμηλές προσδοκίες και συμβιβασμούς, δημιουργώντας πολίτες και πάλι επιρρεπείς στην αντιδραστικότητα και τα λεγόμενα αντισυστημικότητα που τελικά εργαλειοποιείται προκειμένου να αναδημιουργηθεί το υπάρχον status quo, ακόμα κι αν αυτή τη στιγμή έχει τη μικρότερη κοινωνική νομιμότητα. Αυτό το πολιτικό σύστημα απαιτεί εμπιστοσύνη που δεν παρέχει.
Η τάση προς την αντιδραστικότητα είναι πλέον μια αναμφισβήτητη πολιτική πραγματικότητα και στην Ευρώπη. Δεν πρόκειται μόνο για τις συντριπτικές πολιτικές αλλαγές στη Γαλλία ή τη Γερμανία, αλλά κυρίως για την καθιερωμένη πεποίθηση των λαών της Ευρώπης ότι το ευρωπαϊκό κτίριο δεν είναι δικό τους και δεν είναι σε θέση να εντοπίσει ή να διορθώσει τα αίτια της κατάρρευσης της κοινωνικής συνοχής σε εθνικό επίπεδο. Βαδίζει προς μια συντηρητική, φοβική και συγκεντρωτική οικονομική πολιτική, ανύπαρκτο κοινωνικό μέρισμα, περιορισμένη αμοιβαιότητα υποχρεώσεων, γεωπολιτική ασάφεια, ενεργειακή ευαισθησία και διαχειριστική προσέγγιση της μεταναστευτικής κρίσης. Μια Ευρώπη μεμονωμένων διαπραγματεύσεων μεταξύ κρατών, όχι μια σταθερή και ενιαία πολιτική δομή, η οποία, μπροστά στο αναπόφευκτο δίλημμα μεταξύ της εντατικοποίησης του εθνικού απομονωτισμού και των περαιτέρω πολιτικών ομογενοποίησης, σέρνεται στον εκφυλιστικά επικίνδυνο πρώτο δρόμο. Όλα αυτά σε μια εποχή που το διεθνές περιβάλλον είναι πολύπλοκο από άποψη πολυπολικότητας, με εκδηλώσεις περιφερειακής αστάθειας να αυξάνουν το κόστος των εμπορικών οδών και ο ορίζοντας των εκλογών στις ΗΠΑ μας παρουσιάζει προφανείς νέες προκλήσεις που θα δοκιμάσουν την ικανότητα της αυξημένης εξάρτησης της Ευρώπης στις παραδοσιακές της συμμαχίες.
Σε αυτό το περιβάλλον πρόκλησης, κινδύνου και αστάθειας, υπάρχουν πάρα πολλές αφηγήσεις που, μπροστά στον φόβο, εστιάζουν στο ελάχιστο και προφανές, στο στοιχειώδες παρά στο ιδανικό, στη σταθερότητα στη στασιμότητα.
Οφείλουμε λοιπόν σε αυτό το όραμα να μιλήσουμε ξανά σήμερα. Για το ΠΑΣΟΚ και τη μεγάλη δημοκρατική παράταξη του 21ου αιώνα.
Δεν έχουμε χρόνο για χάσιμο.
