Προκόπης Παυλόπουλος: «Η ατιμωρησία της Τουρκίας μετά από 50 χρόνια παράνομης εισβολής και κατοχής στην Κύπρο»

“Πρόλογος

Έχουν περάσει ήδη 50 χρόνια από τότε που η Τουρκία, με βάρβαρο τρόπο και παραβιάζοντας όλες τις έννοιες του διεθνούς δικαίου, καθώς και όλες τις σχετικές αποφάσεις των οργάνων του ΟΗΕ, εισέβαλε στη Μαρτυρική Κύπρο και την εξεγερτική κατοχή του ενός τρίτου του εδάφους της Δημοκρατίας. Η Κύπρος δυστυχώς συνεχίζει. Αυτή η αδιανόητη ατιμωρησία της Τουρκίας -σε συνδυασμό με την κατάφωρη άρνησή της να αποδεχθεί μια λύση στο Κυπριακό με τρόπο σύμφωνο με το διεθνές και ευρωπαϊκό δίκαιο- εκ μέρους της Διεθνούς Κοινότητας και της Ευρωπαϊκής Ένωσης εξακολουθεί να είναι απαράδεκτη και απαράδεκτη.

Θ. «Συνενοχή» Τουρκίας και Ρωσίας σε κατάφωρες παραβιάσεις του διεθνούς δικαίου

Αυτό γίνεται πλέον περισσότερο από προφανές λόγω της τρέχουσας διεθνούς κατάστασης. Και εννοώ, πρώτα απ' όλα, την εξίσου βάρβαρη εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία, θεωρώντας ότι κανείς δεν έχει το δικαίωμα να παραβλέπει ότι η τουρκική εισβολή και κατοχή στην Κύπρο και η προαναφερθείσα αδιαφορία -για να το θέσω ήπια- της Διεθνούς Κοινότητας και των Η Ευρωπαϊκή Ένωση ήταν ένα «πρότυπο» που η ρωσική ηγεσία δεν δίστασε να επιτεθεί στην Ουκρανία και να προκαλέσει έναν αιματηρό πόλεμο.

Α. Ένας πόλεμος που συνεχίζεται, με την προοπτική του τέλους του να είναι ακόμα «αόρατη» και χωρίς τρόπο να κρίνουμε πόσο μακριά μπορεί να οδηγήσει η περαιτέρω κλιμάκωσή του σε ειρήνη και ασφάλεια σε όλο τον κόσμο. Η Ελλάδα και η Κύπρος -σε πλήρη αντίθεση με την Τουρκία- στάθηκαν, στέκονται και θα συνεχίσουν να στηρίζουν, ειλικρινά και ποικιλοτρόπως, ιδιαίτερα εντός της Ευρωπαϊκής Ένωσης, τον πονεμένο λαό της Ουκρανίας. Αλλά από εδώ και πέρα, και ειδικά μόλις τελειώσει αυτός ο τρομερός πόλεμος και ο ένοχος εισβολέας πληρώσει ακριβά το έγκλημά του, πρέπει να βγάλουμε τα απαραίτητα συμπεράσματα, τόσο σε επίπεδο Ευρωπαϊκής Ένωσης όσο και σε επίπεδο Διεθνούς Κοινότητας. Και συμπεράσματα τόσο για τα αίτια όσο και για τα αποτελέσματά του.

Β. Με αυτό το πνεύμα και ως συνεπείς υπερασπιστές της ευρωπαϊκής και διεθνούς νομιμότητας, η Ελλάδα και η Κύπρος -και μάλιστα ο Ελληνισμός στο σύνολό της- πρέπει να δείξουν στην Ευρωπαϊκή Ένωση, αλλά και στη Διεθνή Κοινότητα, κυρίως στις ΗΠΑ και στο ΝΑΤΟ, πόσο μεγάλη ευθύνες είναι, γιατί για πολλές δεκαετίες ανέχονταν και ανέχονταν τις συνέπειες και τα επιτεύγματα της τουρκικής εισβολής και κατοχής του εδάφους της Κυπριακής Δημοκρατίας. Η πρώτη τόσο κατάφωρη παραβίαση της εδαφικής ακεραιότητας και κυριαρχίας κράτους μέλους της Διεθνούς Κοινότητας μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Μια εισβολή που στοίχισε τη ζωή σε χιλιάδες αθώα θύματα και η τύχη πολλών από αυτά είναι ακόμα άγνωστη.

II. Προϋποθέσεις επίλυσης του Κυπριακού σύμφωνα με το διεθνές και ευρωπαϊκό δίκαιο

Δυστυχώς, μέχρι τώρα, παρά το γεγονός ότι η Κυπριακή Δημοκρατία είναι πλήρες κράτος μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης εδώ και είκοσι χρόνια, η κοινή εξωτερική πολιτική και πολιτική ασφάλειας (ΚΕΠΠΑ) δεν έχει ενεργοποιηθεί ποτέ επαρκώς – και με την πλήρη έννοια της λέξης υπό προϋποθέσεις αντίστοιχες με την αρχή της Αλληλεγγύης, κυρίως τις διατάξεις των προαναφερόμενων . τέχνη. 42 ενότητα 7 ΣΕΕ – υπέρ της Κύπρου και κατά της Τουρκίας. Σαφώς, δεν επιβλήθηκαν κυρώσεις ΚΕΠΠΑ στην Τουρκία για κατάφωρη παραβίαση του ευρωπαϊκού και διεθνούς δικαίου σε βάρος της Κυπριακής Δημοκρατίας, αν και σε καμία στιγμή δεν ασκήθηκε πίεση στη χώρα αυτή, ουσιαστικά με σκοπό την εξεύρεση λύσης υπό όρους στο Κυπριακό. θέμα βάσει του ευρωπαϊκού δικαίου και της ευρωπαϊκής νομιμότητας. Αυτό σημαίνει ότι σε συνθήκες ομοσπονδιακού τύπου αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας, όπως απαιτείται από το ευρωπαϊκό κεκτημένο. Θα πρέπει να τονιστεί στο σημείο αυτό ότι, σύμφωνα με τα παραπάνω, η λύση του Κυπριακού μπορεί να γίνει κατανοητή μόνο εάν πληρούνται τουλάχιστον οι ακόλουθες επτά προϋποθέσεις:

Απ. Πρώτον, η Κυπριακή Δημοκρατία πρέπει να έχει το πολύ τη μορφή ομοσπονδιακού κράτους, σύμφωνα με τα διεθνή και ιδιαίτερα τα ευρωπαϊκά πρότυπα. Καμία μορφή Συνομοσπονδίας, άμεση ή μυστική, δεν γίνεται ανεκτή. Και αυτό κυρίως γιατί, εκτός από το γεγονός ότι μια τέτοια «λύση» είναι εξ ορισμού «καταστροφική» και εξυπηρετεί μόνο τις επιδιώξεις και τα συμφέροντα της Τουρκίας, οδηγώντας σε σημαντική διάλυση του κράτους της Κυπριακής Δημοκρατίας, είναι εντελώς αντίθετη. στον «πυρήνα» του πρωτογενούς ευρωπαϊκού δικαίου . Κυρίως με τις διατάξεις της ΕΟΚ σχετικά με τη μορφή του κράτους και την κυριαρχία των κρατών μελών του. Πράγματι, ο κοινός νομικός και πολιτικός «τόπος» είναι ότι ένα συνομοσπονδιακό κράτος δεν μπορεί να είναι κράτος μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης, δεδομένου ότι δεν μπορεί από τη φύση του να ανταποκριθεί, μεταξύ άλλων, στις απαιτήσεις επαρκούς συμμόρφωσης με το ευρωπαϊκό κεκτημένο. .

Β. Δεύτερον, η Κυπριακή Δημοκρατία πρέπει να βασίζεται εξ ολοκλήρου στις βασικές αρχές της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας ως θεσμική εγγύηση της ελευθερίας στον κόσμο. Ως θεσμική εγγύηση των Θεμελιωδών Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, όχι μόνο βάσει του εθνικού δικαίου, αλλά και του διεθνούς και ευρωπαϊκού δικαίου.

Γ. Τρίτον, η Κυπριακή Δημοκρατία, ως μέλος της Διεθνούς Κοινότητας και της Ευρωπαϊκής Ένωσης, πρέπει να έχει διεθνή νομική προσωπικότητα.

Δ. Τέταρτον, στην Κυπριακή Δημοκρατία υπάρχει μία και μοναδική ιθαγένεια.

Ε. Πέμπτον, η κυριαρχία της Κυπριακής Δημοκρατίας πρέπει να είναι πλήρης, με εξίσου απόλυτο σεβασμό όλων ανεξαιρέτως των διατάξεων του διεθνούς και ευρωπαϊκού δικαίου. Αυτό σημαίνει πλήρη κυριαρχία με την αυστηρή έννοια -π.χ. σε ό,τι αφορά την εδαφική ακεραιότητα, τα σύνορα, την παράκτια ζώνη κ.λπ. – και την καλοκαιρινή της αίσθηση κυριαρχίας, και συνεπώς την πλήρη άσκηση, χωρίς καμία διάκριση, των κυριαρχικών της δικαιωμάτων, εστιάζοντας στα δικαιώματα όλων των θαλάσσιων ζωνών της στο πλαίσιο της Διεθνής Σύμβαση για το Δίκαιο της Θάλασσας (Montego Convention Bay από το 1982), μεταξύ άλλων στην υφαλοκρηπίδα και στην αποκλειστική οικονομική ζώνη. Το γεγονός ότι η Τουρκία δεν έχει προσχωρήσει στην προαναφερθείσα Διεθνή Σύμβαση δεν έχει καμία επίπτωση, καθώς, σύμφωνα με τη νομολογία του Διεθνούς Δικαστηρίου της Χάγης, δημιουργεί διεθνώς αναγνωρισμένες αρχές διεθνούς δικαίου που εφαρμόζονται erga omnes.

ΣΤ. Έκτον – και κατά συνέπεια – δεν επιτρέπεται η Κυπριακή Δημοκρατία να παραμένει καθ' οιονδήποτε τρόπο κατοχική δύναμη, ούτε να επωφελείται καθ' οιονδήποτε τρόπο από τις εγγυήσεις τρίτων. Και αυτές οι «εγγυήσεις» περιλαμβάνουν επίσης πιθανές «εγγυήσεις» από το Ηνωμένο Βασίλειο, ειδικά μετά το Brexit.

Ζ. Και έβδομο, από τα προηγούμενα προκύπτει ότι οι «έποικοι» που σύμφωνα με τη νομολογία του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων έχουν εγκατασταθεί παράνομα από την Τουρκία, πρέπει άνευ όρων να εγκαταλείψουν την Κυπριακή Δημοκρατία και να επιστρέψουν πρόσφυγες που έχουν αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους λόγω της τουρκικής εισβολής, ανακτώντας πλήρως όλα τα δικαιώματά της σύμφωνα με την Ευρωπαϊκή Σύμβαση Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, καθώς και σύμφωνα με τον Χάρτη των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Επίλογος

Σε ό,τι αφορά τη Διεθνή Κοινότητα και τον ΟΗΕ, η «ισότιμη» μεταχείριση Τουρκίας και Κύπρου -δηλαδή του «θύτη» και «θύματος» της τουρκικής εισβολής και κατοχής- που προκύπτει από τη λογική της ανοχής για την ατέλειωτη Και οι κενές συζητήσεις μεταξύ των δύο μερών, δείχνει πώς σήμερα το διεθνές δίκαιο, υπό την αποκλειστική ευθύνη της Διεθνούς Κοινότητας και των ίδιων των Ηνωμένων Εθνών, αποτελείται όχι τόσο από leges perfectae, αλλά σε πολλές περιπτώσεις από leges minus quam perfectae ή ακόμα και leges imperfectae. Ως εκ τούτου, η Ελλάδα και η Κύπρος, στέλνοντας ένα μήνυμα ότι δεν είναι διατεθειμένες να αποδεχθούν αυτή την οιονεί «χειμερία νάρκη» της ΚΕΠΠΑ και της διεθνούς νομιμότητας, πρέπει, ως κράτη μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της Διεθνούς Κοινότητας, να θέσουν τα θεσμικά όργανα της Ευρωπαϊκής και της Διεθνούς Κοινότητας μπροστά. τις ευθύνες τους, επισημαίνοντας χωρίς περιστροφές ή υποχωρήσεις και υποχωρήσεις, και τα εξής: Όπως όλοι στεκόμαστε στο πλευρό της Ουκρανίας σήμερα, καταδικάζοντας χωρίς λόγια και στην πράξη το έγκλημα πολέμου της Ρωσίας, ενώ στεκόμαστε στην ίδια γραμμή ευρωπαϊκής άμυνας και τη διεθνή νομιμότητα, πρέπει να καταδικάσουμε -χρησιμοποιώντας βέτο εάν χρειαστεί σε μελλοντικές αποφάσεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του ΝΑΤΟ- η τρέχουσα εγκληματική τακτική της Τουρκίας κατά του μαρτυρίου της Κύπρου πρέπει να καταδικαστεί απερίφραστα και έμπρακτα. Διότι η επιλεκτική εφαρμογή της διεθνούς και ευρωπαϊκής νομιμότητας οδηγεί δυστυχώς στην ουσιαστική ακύρωσή τους».