Έχουν πάνω τους φώτα, όπως από το Λος Άντζελες, το καθένα με ξεχωριστό στυλ και κοινό σημείο, μια έκρηξη χρωμάτων, κατακτούν την καλλιτεχνική σκηνή.
Τώρα η Lily Petsis και η Hilary Stockman παρουσιάζουν την έκθεση «Nostos» στο Gagosian της Αθήνας και μιλούν στο iefimerida για τη συναρπαστική, απρόβλεπτη διαδρομή που τους έφερε εδώ.
Στη ζέστη του Ιουλίου, στη Γεννάδειο Βιβλιοθήκη, κάθομαι απέναντι από την Έμιλυ Γουίλσον, μια διάσημη καθηγήτρια στο Πανεπιστήμιο της Πενσυλβάνια και την πρώτη γυναίκα που μετέφρασε την «Οδύσσεια» του Ομήρου στα αγγλικά. Μόλις μετέφρασε και την Ιλιάδα. Μου είπε πώς ο Όμηρος και η ελληνική μυθολογία την έσωσαν από τη βαθιά ντροπαλότητα της παιδικής της ηλικίας, την έκαναν να πιστέψει ότι μπορούσε να πετύχει οτιδήποτε ονειρευόταν. Με τη βαθιά του φωνή μου απήγγειλε άριες από την Οδύσσεια, ειδικά εκείνη την αυγή με τα ροδοδάχτυλα.
Τρεις ακριβώς μήνες, Νοέμβριος, με σορτς, στην ταράτσα του Gagosian, σχεδόν πενήντα μέτρα από το Γεννάδιο, κάθομαι με δύο από τους πιο ανερχόμενους Αμερικανούς ζωγράφους, τη Lily Stockman και τη Hilary Petschis, που ζουν και εργάζονται στο Λος Άντζελες. Βρίσκονται στην Αθήνα για να παρουσιάσουν την κοινή τους έκθεση «Νόστος» για λογαριασμό των Gagosians. Καλά διαβάσατε, ο τίτλος παραπέμπει στο ομηρικό νόστο και η θεματολογία των τραγουδιών ξεκινά με το πώς συνεπλάκησαν από τη μετάφραση της Οδύσσειας της Emily Wilson.
