Το μυθικό έργο του Τσέχωφ, που το κοινό το νιώθει βαθιά δικό του, «Ο Γλάρος», που ανέβηκε στο Προσκένιο Θέατρο από τον Δημήτρη Καραντζά, φαίνεται να απαντά στη φράση του έργου με νέα μορφή και θεατρική σύμβαση.
Τι ωραία που μεγαλώνει ο Δημήτρης Καραντζάς. Εννοώ ως δημιουργός, ως πομπός ιδεών και σπουδαίων κειμένων, ως κάποιος που κρατά ένα μαχαίρι και με τις δύο άνισα αιχμηρές άκρες του μηνύματος. Το ένιωσα στο «Το σπίτι» που έφτιαξε στη Στέγη, ένα έργο εντελώς δικό του, εντελώς στρογγυλό με αγκάθια στην επιφάνεια, ένα έργο εντελώς μοντέρνο, ευρωπαϊκό.
Πιο σίγουρη γι’ αυτό πριν λίγες μέρες παρακολούθησα τον «Γλάρο» του Τσέχοφ σε σκηνοθεσία του στο Προσκένιο θέατρο, η πρεμιέρα του οποίου έγινε την Παρασκευή. Ο τρόπος που κρατούσε τον αιχμάλωτο γλάρο στα χέρια του, όχι σαν ένα ταριχευμένο νεκρό είδος από την προθήκη ενός θεάτρου (φυσικού) μουσείου, αλλά σαν ένα πλάσμα που εξακολουθούσε να αναβλύζει ζεστό χνούδι από το ράμφος του.
Πρέπει να μείνεις μέχρι το τέλος της παράστασης για να καταλάβεις ότι ο Καραντζάς δυσθεώρητα και χωρίς να χρειάζεται έμφαση έθεσε ένα δίλημμα και του απάντησε. «Πρέπει να βρεθούν άλλες μορφές. Το θέατρο σήμερα είναι μια σύμβαση», γράφει ο Τσέχοφ. Νέα μορφή. Ένας νέος τρόπος. Νέα τέχνη. Θέατρο της εποχής μας. Είναι όλα αυτά στη θέση τους ή είναι απλώς σπασμοί αντίδρασης μπροστά στο ακίνητο του δοκιμασμένου μονοπατιού;
